Το να πιστεύεις στην τύχη είναι πολλές φορές ένα πρόβλημα από μόνο του.
Ένα παράδειγμα: λέμε συχνά ότι αυτός ο τόπος «εξακολουθεί να υπάρχει από τύχη», ειδικά εάν αναλογιστεί κανείς τι τον κατοικεί. Αν σας πέφτει βαρύ το «τι», διότι έχουμε κι αυτούς / αυτές που τα παίρνουν όλα προσωπικά, τότε ως τελευταία παραχώρηση μπορώ να το βάλω το «ποιοι».
Αλλά μέχρις εκεί.
Ως συμπέρασμα είναι εξόχως λογικοφανές. Αντίρρηση καμία. Το γιατί υπάρχει ακόμα αυτή η χώρα είναι σίγουρα πέραν της λογικής, η οποία και αδυνατεί να απαντήσει στο συναφές ερώτημα πώς και δεν έχει τιναχθεί στον αέρα μέχρι σήμερα από μόνη της.
Το ότι το προσπάθησε αμέτρητες φορές μεταφορικά -και μία μάλιστα κυριολεκτικά- δεν αλλοιώνει την απουσία απάντησης στο ερώτημα. Η ουσία είναι ότι εξακολουθεί να υπάρχει η χώρα, και αυτό είναι που πολλοί αποδίδουν στην τύχη.
Θα μου πείτε: Γιατί είναι κακό αυτό;
Μα διότι νομίζω ότι μας απομακρύνει από την αναζήτηση, όχι του πραγματικού λόγου για τον οποίο υπάρχει -που δεν μπορεί να τον πει κανείς με βεβαιότητα- αλλά της απάντησης στο ερώτημα πότε η «τύχη», εγώ θα το πω οι ευνοϊκές συμπτώσεις, θα σταματήσουν να καταγράφονται, ο διάολος θα σπάσει το ποδάρι του και το κακό θα γίνει.
Σε ένα 24ωρο, όχι ημερολογιακή ημέρα μεν αλλά 24 ώρες κυριολεκτικά, ξεχώρισα δύο περιστατικά τα οποία μου ενισχύουν αυτή την άποψή μου. Προσέξτε ότι δεν λέω «εντόπισα», λέω ξεχώρισα, διότι φυσικά και δεν ήταν τα μοναδικά του είδους. Ήταν απλώς τα σοβαρότερα.
Το πρώτο ήταν η συζήτηση στη Βουλή για τα πυροσβεστικά ελικόπτερα και την κατάστασή τους. Τα σημεία και τα τέρατα για το έγινε προκειμένου να παραγγελθούν, αλλά και να παραδοθούν, όπως καταγγέλθηκε, χωρίς να έχουν τα απαραίτητα πιστοποιητικά καταλληλότητας και συνεπώς με εμφανή κενά από την άποψη της αεροπλοϊμότητας, πέρα από όλα τα άλλα που σχετίζονται με τα της νομιμότητας των διαδικασιών αλλά και το τεράστιο κόστος, το εξωφρενικό καλύτερα για τις τσέπες μας.
Εξ ου και μετά τις αποκαλύψεις έχουν καθηλωθεί, έτσι;
Όχι. Διότι ναι μεν καθηλώθηκαν, αλλά οι καταγγελίες αυτές είχαν εμφανιστεί προ εξαμήνου και βάλε (!) στον Τύπο, στον «Πολίτη» συγκεκριμένα, ο οποίος είχε γράψει επανειλημμένα για το σκάνδαλο. Και φυσικά το ενδεχόμενο να έπεφτε κάποιο από αυτά τα πανάκριβα σαράβαλα σκοτώνοντας τους χειριστές, αλλά και να γινόμασταν η πρώτη χώρα παγκοσμίως η οποία αντί να θρηνεί θύματα στο έδαφος θα θρηνούσε το πλήρωμα κάποιου από αυτά τα ελικόπτερα.
Γιατί βγήκε το θέμα; Διότι ένας από αυτούς που κατήγγειλαν τα ήδη γνωστά αλλά χαμένα εις ώτα μη ακουόντων πράγματα, είχε την ευφυΐα να χρησιμοποιήσει μια φράση η οποία υπολόγισε -και πολύ σωστά- ότι θα ξυπνούσε και την τελευταία αρκούδα του Δημοσίου από τη μόνιμη χειμερία νάρκη της. Τη φράση, «εάν πετάξουν ξανά αυτά τα ελικόπτερα, κινδυνεύουμε να έχουμε μία νέα Ήλιος».
Εάν δεν την είχε χρησιμοποιήσει; Δεν λέω ότι δεν θα γινόταν πάλι θέμα, διότι όλα αυτά έγιναν στη Βουλή, αλλά σίγουρα τόσος ντόρος δεν θα γινόταν, ούτε θα φτάναμε στην άψε - σβήσε καθήλωση.
Η «Ήλιος» ήταν μια από εκείνες τις στιγμές που είχαμε καταφέρει να αποδείξουμε στους εαυτούς μας και τον έξω κόσμο πόσο απίστευτα τριτοσμικοί, ανεύθυνοι και αμπάλατοι, όχι μόνο είμαστε, αλλά κυρίως γουστάρουμε να παραμείνουμε. Έτσι μας αρέσει. Και αυτοί είμαστε.
Χθες, για να πάμε και στο δεύτερο, δύο 24ωρα μετά που έσκασε στην Ελλάδα η υπόθεση με την επίθεση που σχεδίαζαν ισλαμιστές στην Αθήνα σε εβραϊκούς χώρους -μια επίθεση την οποία το μέσο ΣΥΡΙΖΑϊκό γίδι έχαψε ότι την… έφτιαξε, λέει, η ΕΥΠ και ο Μητσοτάκης για να κερδίσουν τις εκλογές- δύο λοιπόν 24ωρα μετά από αυτό και, όπως σας είπα, πριν περάσουν 24 ώρες από τη συνεδρία στη Βουλή με τα ελικόπτερα, μάθαμε ότι η Αστυνομία κατάφερε να περάσει σε χειραποσκευή στο αεροδρόμιο Λάρνακας ομοίωμα εκρηκτικού μηχανισμού χωρίς να πάρει κανείς πρέφα.
Δεν λέω, το αεροδρόμιο Λάρνακας από τότε που (ευτυχώς) ανατέθηκε σε ιδιώτη, σίγουρα δεν θυμίζει το παλιό αεροδρόμιο σε τίποτα. Αρκεί να σας θυμίσω μόνο το περιστατικό με τον τύπο που κατάφερε να μπει με το αυτοκίνητό του και να κάνει ράλι στο δίαυλο, την ώρα μάλιστα που κατέβαινε αεροπλάνο των Βρετανικών Αερογραμμών και κοντέψαμε να μας κόψουν το δρομολόγιο. Και φυσικά την ELAL, η οποία είχε διακόψει για καιρό τα δρομολόγια λόγω κενών στην ασφάλεια, αλλά και της υστερίας του Τύπου ότι «πράκτορες της Μοσάντ» αλώνιζαν, λέει, στο αεροδρόμιο.
Ωσάν και η Μοσάντ να εκπαιδεύει πράκτορες για να τους στέλνει να κοιτάζουν τα βρακούθκια της κυρίας Χρυστάλλας που πάει να γίνει χατζήνα στον Ιορδάνη.
Μερικά από τα πολλά και αξέχαστσ. Και φυσικά τον κίνδυνο να πας από αρρώστιες, στο παλιό αεροδρόμιο, με τα κάτουρα να βρομάνε ώς έξω, τις ναφθαλίνες (!) στα ουρητήρια και τις χαριτωμένες ανοιχτές σικλούδες (σ.σ. από το αρχαίο ελληνικό σίκλος, που πάει να πει κουβάς), όπου μπορούσες να δεις μεταξύ άλλων και αν σκουπίστηκε καλά ο προηγούμενος. Σόρι κιόλας.
Μιλάμε για τεράστια πρόοδο. Ναι. Όμως, οι νοοτροπίες που έλεγα πιο πάνω και το «από τύχη υπάρχουμε» το οποίο έχει μεταλαμπαδευθεί με χάρη και στους ξένους που έρχονται να δουλέψουν εδώ, καλά κρατούν. Πέρα από τα όμορφα, με πρώτο εκείνο το μοναδικό σύστημα (σ.σ. ποιος να τα έφαγε άραγε;) με μηχανές και τις κολλούδες στα διαβατήρια για να μην υπάρχουν λέει ουρές στα -τέσσερα από τα δεκαπέντε- γκισέ που είναι ανοιχτά, με τις ουρές να είναι τελικά μεγαλύτερες από ό,τι όταν ήταν τέσσερα ούτως ή άλλως, φαίνεται πως οι ομορφιές του Κυπριστάν επεκτάθηκαν και στον έλεγχο ασφαλείας.
Μόνο που ένα αεροδρόμιο με 56 πτήσεις την εβδομάδα το καλοκαίρι (47 τον χειμώνα) για το Τελ Αβίβ, χώρια όλες οι άλλες, η ασφάλεια του αεροδρομίου δεν είναι απλή υπόθεση και είναι αποκλειστική ευθύνη του κράτους, έστω κι αν ο έλεγχος ανατίθεται σε ιδιώτη. Εδώ σε άλλον ιδιώτη από την εταιρεία που διαχειρίζεται τα αεροδρόμια.
Πόσο μάλιστα, εάν μιλάμε για μια χώρα η οποία ζει από τον τουρισμό και η οποία το τελευταίο που θα ήθελε να πάθει θα ήταν να σημειωθεί μια τρομοκρατική επίθεση, είτε εκεί είτε αλλού, Για το αλλού, δεν υπάρχουν και ιδιαίτερες πρόνοιες. Όσο για το εκεί, μέχρι πρότινος, δεν ξέρω εάν τους έκοψαν τελικά, είχαν βάλει κάτι ένστολους το ύψος πολλών από τους οποίους άρχιζε από το 1,50, η δε κοιλιά πολλών από αυτούς ήταν στον έβδομο μήνα.
Έτρεμαν οι τρομοκράτες!
Δεν ξέρω τι χρειάζεται λοιπόν για να απαντήσει κανείς στο ερώτημα πώς γίνεται να υπάρχει αυτό το κωλοχανείο ακόμα. Αυτό που ξέρω είναι πως δεν είναι θέμα «τύχης».
Όσο δεν μπαίνει μια τάξη, είναι απλώς θέμα χρόνου.
