Θέλω να ξέρετε πως, ο όρος «Πελλότοπος», η πατρότητα του οποίου «ανήκει» στη Στήλη, όχι μόνο τυχαίως δεν προέκυψε αλλά, μεταξύ μας, δεν ήταν και κάτι το ιδιαίτερο.
Στη λογική του επιτεύγματος εννοώ ή κάτι τέτοιο. Καμία σχέση. Ήταν μια απλή παρατήρηση, ορθότατη μεν αλλά απλή, η οποία εκαθιερώθη διότι άρεσε και διότι πιστεύω ότι όλοι και όλες μας νιώσαμε ότι μας περιέγραφε με ακρίβεια.
«Μεγάλος, Σοβαρός, Αυθεντικός Συναγερμός» είναι λοιπόν, το σλόγκαν του υποψήφιου για την αντιπροεδρία του ΔΗΣΥ Μιχάλη Σοφοκλέους. Αποδεχόμενος ότι το μέγεθος μετρά (και) στην πολιτική, αλλά και σεβόμενος ότι οι εναπομείναντες και εναπομείνασες θρήσκοι αναγνώστες του «Κατά Βαρβάρων» δεν θέλουν να κολάζονται αυτές τις ημέρες, θα προσπεράσω το πρώτο επίθετο αφήνοντας τα υπόλοιπα στη φαντασία σας και το κρίμα στον λαιμό σας εάν το μυαλό σας πήγε στο πονηρό και τυγχάνει να θρησκεύεστε.
Η απορία μου όμως είναι άλλη. Δεδομένου ότι το marketing, το πολιτικό marketing επίσης, είναι πολύ σημαντικό ειδικά στις μέρες μας και αποδεχόμενος επίσης, χάριν συζητήσεως έστω, ότι κάθε κόμμα θέλει να μεγαλώνει σε μέγεθος, θα ήθελα να μου εξηγήσει κάποιος το σκεπτικό πίσω από το ευφάνταστο και όχι πολύ ευφυές, τουλάχιστον ως προς τα δύο τελευταία των επιθέτων, σλόγκαν. Είπαμε, το μέγεθος ας το αφήσουμε.
Όταν ένας πολιτικός, εδώ ο κ. Σοφοκλέους, καθορίζει ως στόχο του να κάνει «σοβαρό» τον Δημοκρατικό Συναγερμό, πού οδηγείται ο συλλογισμός του -άλαλου- μάρτυρα αυτού του συνθηματικού κομψοτεχνήματος για να μην πω και αριστουργήματος;
Δεν είναι σοβαρό το μεγαλύτερο κόμμα της χώρας μας; Δεν είναι τόσο σοβαρό όσο θα έπρεπε; Άλλο συμπέρασμα δεν εξάγεται και οφείλω να σας πω ότι και το δεύτερο εξίσου κακό το βρίσκω από αξιωματούχο του κόμματος, ο οποίος θέλει μάλιστα να γίνει και αντιπρόεδρος. Είμαι βέβαιος ότι και εσείς, όπως και εγώ, θα σκέφτεστε ότι σίγουρα ο άνθρωπος δεν το σκέφτηκε. Και, μεταξύ μας πάλι, εκεί ακριβώς είναι το πρόβλημα.
Ακόμη πιο αστείο είναι δε το τελευταίο των επιθέτων. Τι σημαίνει «αυθεντικός» Συναγερμός; Δεν είναι αυθεντικός τώρα ο ΔΗΣΥ; Τι είναι; Γιαλαντζί; Είναι τύπου κινέζικος; Τσίππικος; Και πώς προσδιορίζεται η αυθεντικότητα; Πότε ήταν δηλαδή αυθεντικός ο ΔΗΣΥ και τώρα δεν είναι; Τι μεσολάβησε για να χάσει το trademark και το ISOφοκλέους9001 και πρέπει να το επανεκτήσει;
Ρωτώ, διότι αυτό το γιαλέλι, αν και δεν είναι η πρώτη φορά που εμφανίζεται, τις τελευταίες ημέρες έχει ξεκινήσει και πάλι από το πουθενά. Tάχα. Διότι ο μέσος παρατηρητής, έστω κι αν δεν τον ευλόγησε η φύση και συνεπώς δεν έχει το πεπειραμένο σε ζητήματα πολιτικής αυθεντικότητας μάτι ενός Μιχάλη Σοφοκλέους, αυτός λοιπόν ο παρατηρητής έχει κάποιες υποψίες…
Δικαιολογημένες ολοφάνερα. Έντονες επίσης. Εντονότατες. Αλλά υποψίες. Υποψίες οι οποίες ενισχύθηκαν από το αιφνίδιο τέλος της περιόδου χάριτος η οποία (δεν) δόθηκε στην Αννίτα Δημητρίου όταν ανέλαβε την ηγεσία του ΔΗΣΥ και η οποία τις τελευταίες μέρες στα μάτια κάποιων κάνει τα πάντα λάθος, αυτό είναι η ήπια βερσιόν, στα δε μάτια άλλων έχει πουλήσει τις αρχές του «αυθεντικού» ΔΗΣΥ, είτε διότι δεν διαφωνεί τόσο έντονα ανέμεναν κάποιοι με το Προεδρικό -στην πρώτη συνεδρία του Εθνικού!...- είτε διότι απλώς εξυπηρετεί το να παρουσιάζεται ως άβουλη και ως bimbo διότι ακολουθεί μια πιο συναινετική γραμμή.
Μιλώντας όμως για αυθεντικότητα, ποιος είναι ο αυθεντικός ΔΗΣΥ; Ο «Κληριδικός»; Ακόμα κι αν δεχτούμε ότι μιλάμε για μία και πάγια προσέγγιση και ότι ο Κληρίδης που έδιωξε τον Βασιλείου, εγκατέστησε το Δόγμα της Κλαίρης Αγγελίδου και επανεξελέγη με το παραμύθι των S300 είναι ο ίδιος Κληρίδης -ή έστω η ίδια «αυθεντική» σχολή του «κληριδισμού»- με εκείνον του 1977 ή του Σχεδίου Ανάν κ.ο.κ., ακόμα και τότε λοιπόν, ποιος τον εκπροσωπεί; Και από πότε αλήθεια;
Πού ήταν οι αυτοαποκαλούμενοι εκπρόσωποί του όταν ο προηγούμενος ηγέτης του ΔΗΣΥ, Δευτέρες, Τετάρτες και Παρασκευές εξέφραζε μία σχολή και Τρίτες, Πέμπτες και Σάββατα (με τις Κυριακές εναλλάξ αναλόγως μνημοσύνου συνήθως) έλεγε τα ακριβώς αντίθετα; Στην αυλή του Αβέρωφ Νεοφύτου δεν έκαναν βολικά καριέρες; Γιατί τότε δεν ενοχλήθηκε ο τόσο «αυθεντικός» τους «κληριδισμός»;
Γιατί κανένας και καμία από τους ειδήμονες της αυθεντικότητας δεν ψέλλισε λ.χ. μισή λέξη διαμαρτυρίας όταν ο ηγέτης του κόμματος παρουσίαζε τον Νιαζί Κιζίλγιουρεκ, τον άνθρωπο τον οποίο ο Γλαύκος Κληρίδης επέλεξε και εμπιστεύτηκε για να τον βιογραφήσει, ως εθνική απειλή λόγω της τουρκοκυπριακής του καταγωγής μάλιστα και μόνο αυτής; Ήταν... αυθεντικός ΔΗΣΥ αυτός; Κληριδικός;
Η καραμέλα λοιπόν του «αυθεντικού» ΔΗΣΥ είναι τόσο αστεία όσο η προσπάθεια π.χ. του Σωτήρη Σαμψών στο «Φιλελεύθερο» τις προάλλες να πείσει το συνάδελφο Φρίξο Δαλίτη ότι το «Πατρίδα, Θρησκεία, Οικογένεια» απλώς χρησιμοποιήθηκε, λέει, από… κάποιους (σ.σ. αυτούς που όρκισαν παράνομα τον πατέρα του «Πρόεδρο» αλλά ας είναι) και είναι περίπου παρεξηγημένο.
Βεβαίως, ο Σωτήρης είχε δίκαιο επί της ουσίας, αφού το σύνθημα αυτό ήταν μεν της δικτατορίας αλλά όχι των συνταγματαρχών. Ήταν σύνθημα της δικτατορίας του Μεταξά.
Εάν και ο Μεταξάς εντάσσεται στον «κληριδισμό» και μάλιστα τον «αυθεντικό», θα σας γελάσω.
Αυτό που είναι σίγουρο, είναι ότι ζούμε σε πελλότοπο. Και εκεί όπου δεν υπάρχει η πελλάρα, υπάρχει το δούλεμα, αστείρευτο πάντα. Αν και πολλές φορές τα δύο συνυπάρχουν. Αρμονικότατα μάλιστα.
