Το μέλλον, ο Γκουτέρες, «εκείνοι» και «εμείς»

Τελικά, ο μόνος ο οποίος έδειξε να έχει όραμα για το μέλλον της Κύπρου ήταν ο Αντόνιο Γκουτέρες. Παρήγορο ή απλώς θλιβερό, θα σας γελάσω. Το δεύτερο σίγουρα πάντως.

Την ώρα που τον άκουσα στη Γενεύη να ρίχνει την οδυνηρή εκείνη σπόντα για το μέλλον που αξίζουν να έχουν οι Κύπριοι, μια ζωή σε ειρήνη και ευημερία, εξηγώντας ότι αυτό είναι που τον ενδιαφέρει εκείνον, ομολογώ ότι ένιωσα άβολα.

Ποιος ασχολείται με αυτό από τους δικούς μας; Και εάν ασχολείται κάποτε, εάν το σκέφτεται και το βάζει ψηλά, ποιος αλήθεια ασχολείται καταλαβαίνοντας ως Κυπρίους όλους τους Κυπρίους;

Η εικόνα που απεκόμισε ο γ.γ. του ΟΗΕ στη Γενεύη από τη στάση των δύο πλευρών ήταν πολύ άσχημη. Από τη μία ο Τατάρ, σε ρόλο κομπάρσου της Άγκυρας, προσήλθε με θέσεις ακραίες, εντελώς εκτός του πλαισίου του ΟΗΕ, άτεγκτος, προκλητικός.

Έπαιξε ένα παιχνίδι εσωτερικής κατανάλωσης προσπαθώντας να πουλήσει ότι έθεσε ζήτημα δύο κρατών -το οποίο από μόνο του δεν σημαίνει κάτι-, ότι συνοδευόταν από τον «ΥΠΕΞ» και άλλους της «κυβέρνησής» του -οι οποίοι ήταν εκεί ως νομικοί και ηγέτες κομμάτων!- και δεν κατάφερε παρά να εκνευρίσει τα Ηνωμένα Έθνη και έναν άνθρωπο 72 χρονών ο οποίος για πρώτη φορά από την έναρξη της πανδημίας και στη χειρότερη φάση της ταξίδεψε από τη Νέα Υόρκη στη Γενεύη για να βρεθεί μπροστά σε αυτό το θέαμα.

Ένα θέαμα το οποίο αν και διέφερε στην περίπτωση της ε/κ πλευράς, στη λογική ότι δεν κινήθηκε εκτός πλαισίου, δεν ήταν υποβοηθητικό. Αφού, ολοφάνερα και η ε/κ αντιπροσωπεία πήγε εκεί απλώς για να επαναλάβει το δικό της τροπάρι. 

Θα έδινα τα πάντα να μάθαινα τι σκέφτηκε ο Αντόνιο Γκουτέρες καθώς άκουγε τον εκπρόσωπο μισού νησιού κάπου στη Μεσόγειο να του απαριθμεί τα ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας (του… ΟΗΕ), να του λέει ότι αναμένει πως (ο γ.γ. του ΟΗΕ) θα κινηθεί σε αυτά τα πλαίσια και να προτείνει ως μοναδικό νεότερο στοιχείο στη διαπραγμάτευση μία αστειότητα υπό τον όρο μάλιστα ότι για να ισχύσει θα έπρεπε η Τουρκία να ξεχάσει την ΑΟΖ της Κύπρου.

Δεν πρόλαβε τον Σπύρο Κυπριανού ο γ.γ. του ΟΗΕ και τις φοβερές του επινοήσεις για να… στριμώξει την άλλη πλευρά. Θα θυμάται όμως τις ανάλογες επιδόσεις του Τάσσου Παπαδόπουλου. Και αυτό ίσως να βοήθησε τον Πορτογάλο πολιτικό να καταλάβει καλύτερα τη μοναδική πρόταση αλλά και τη στάση Αναστασιάδη. Διότι είναι γεγονός πως κάποιος ο οποίος δεν ζει τον κυπριακό παραλογισμό είναι δύσκολο να τον καταλάβει. Πόσω δε μάλλον σε αυτήν του τη μορφή.

Η ε/κ πλευρά διεμήνυε με κάθε μέσο πως δεν πήγαινε στη Γενεύη για να διαπραγματευτεί την ουσία, παρόλο που, έξω από το μυαλό του… Κυπριανού, η ε/κ πλευρά είναι που έχει να χάσει. Αυτή της η αδυναμία να δεχτεί την πραγματικότητα είναι που κάνει και διαχρονικά τους ηγέτες της να τα βάζουν με τον ΟΗΕ και τους αξιωματούχους του, να τους στοχοποιούν και να διαρρέουν σε ευήκοα δημοσιογραφικά ώτα σενάρια ότι όλοι αυτοί είναι πράκτορες και βαλτοί της Άγκυρας.

Δεν είναι. Απλώς βλέπουν με την απόσταση του έξω ποια είναι η πραγματική κατάσταση. Τι έγινε το 1974, ποιος έχασε, ποιες είναι οι ισορροπίες σήμερα. Και κινούνται προσπαθώντας να βρουν μια λύση η οποία θα δουλέψει και για τους δύο. 

Εάν οι μεν ή οι δε φαντασιώνονται είτε λόγω των οθωμανικών τους συνδρόμων, είτε λόγω των αρχαιοελληνικών πως είναι κάτι που δεν είναι ή πως τους αξίζει τουλάχιστον μια αυτοκρατορία ή ένα ανάλογο καθεστώς ή πως μπορούν να συμπεριφέρονται έτσι, αυτό δεν είναι δουλειά των Ηνωμένων Εθνών ή της διαπραγμάτευσης. Τα συλλογικά ψυχολογικά της κάθε πλευράς είναι ένα θέμα το οποίο καλείται να το διαχειριστεί η ίδια.

Αναπόφευκτα λοιπόν και ειδικά μπροστά σε αυτή τη θλιβερή εικόνα, ο Αντόνιο Γκουτέρες κατέληξε στο απλό και βασικό: οι δύο ηγέτες πήγαν εκεί όχι για να ξεδιπλώσουν τη διαπραγματευτική τους δεινότητα και να δείξουν ο ένας στον άλλο ποιος θα κέρδισε την παρτίδα -όπως έγινε στο τέλος- αλλά, υποτίθεται, για να φροντίσουν για ένα καλύτερο αύριο γι' αυτούς που εκπροσωπούν ή υποτίθεται επίσης ότι εκπροσωπούν. 

Και κατά που φαίνεται ο κ. Γκουτέρες ήταν ο μοναδικός που το κατάλαβε ή που το θυμόταν εκείνη την ώρα.