«Ούγκανος». Στην ελληνική αργκό, ούγκανος είναι ο άνθρωπος του οποίου η νοητική εμβέλεια -ως μαρτυρείται εκ της διαγωγής του- παραπέμπει στον πρωτόγονο άνθρωπο, τον τρωγλοδύτη κατά τους αρχαίους Έλληνες.
Η λέξη προέρχεται από το επιφώνημα «ουγκ!», μοναδικό επικοινωνιακό εργαλείο των ανθρώπων εκείνης της εποχής. Δεν ξέρουμε βέβαια εάν αυτό ακριβώς ήταν το επιφώνημα ή κάποιο παρόμοιο. Αλλά δεν έχει σημασία. Λίγο τα κινούμενα σχέδια, λίγο οι ταινίες, αυτό καθιερώθηκε.
Την εποχή που τα ζαβά, τα φουσκωμένα κυρίως ζαβά της Χρυσής Αυγής νόμιζαν πως είχαν πάρει την εξουσία στην Ελλάδα και τρομοκρατούσαν τους πάντες, στους δρόμους αλλά και στο ίντερνετ, εκεί όπου παράλληλα κακοποιούσαν βάναυσα -αυτό λόγω αμορφωσιάς οφειλόμενης στη νοητική αδυναμία πρόσληψης όχι εκ προθέσεως- την ελληνική γλώσσα προκειμένου να αποδείξουν ότι είναι πιο Έλληνες από τους άλλους…
… εκείνη την εποχή λοιπόν, ο όρος αυτός απέκτησε όχι μόνον πρόσθετο νόημα, αλλά και μια ταυτότητα. Στο αγριεμένο πρόσωπο όλων αυτών των ουγκάνων. Δεν ήταν όμως οι μόνοι, όπως έμελλε να δείξει η συνέχεια.
Από χθες λοιπόν λέγεται από πολλούς πως ο μητροπολίτης Πάφου Γεώργιος ο οποίος όπως και ο μάστρος του αγαπάει τα εδώ τσιράκια του νεοναζιστικού χώρου πολύ είναι το πιο χαρακτηριστικό δείγμα ουγκάνου ανάμεσά μας. Δεν συμμερίζομαι αυτήν την εκδοχή. Πέρα από την επιφύλαξη που έχω και για το ποιος είναι μάστρος ποιου στην περίπτωση των δύο.
Δεν ξέρω τι μπορεί να έχετε εσείς με τον Πάφου. Εγώ ναι, βρίσκω αποκρουστική την παρουσία του. Και δεν αναφέρομαι στην όψη, στο μονίμως βλοσυρό εκείνο ύφος του το οποίο μαζί με τη μαυρίλα του ράσου και τη γενειάδα βεντάλια -θα το πω και ας μην με συγχωρέσει, δεν υπάρχει άλλωστε- με κάνει να νομίζω ότι αντικρίζω τριχωτή κατσαρίδα να βγαίνει από μπάνιο.
Δεν είναι η όψη, όχι. Άλλωστε, πέρα από το ύφος, το εάν η φύση ήθελε να μας προειδοποιήσει ή όχι όταν έκανε τον συγκεκριμένο ή τον οποιονδήποτε, ουδείς το γνωρίζει. Δεν πρέπει να κρίνουμε από αυτά.
Το λέω λοιπόν, κυρίως διότι από τότε που εμφανίστηκε ως χωρεπίσκοπος δεν τον θυμάμαι να λέει ένα καλό πράγμα. Μιλά μόνο όταν θα κατηγορήσει κάποιον, θα τσακωθεί, θα πει αρλούμπες -τοξικές πάντα αρλούμπες- για το Κυπριακό και όχι μόνο, όταν θα απειλήσει «θεούς» και «δαίμονες» για οικόπεδα…'
… όταν θα στηρίξει ιερέα ο οποίος έδειρε τον κουμπάρο σε γάμο (!) διότι χτύπησε λέει τον γαμπρό κατά το έθιμο κάτι που δεν αρέσει στον Πάφου, διότι είναι «υποτιμητικό» έθιμο που «ανάγεται στην Τουρκοκρατία» (sic) και διάφορα άλλα!
Και ο καταστροφικός ρόλος τους σήμερα στην κοινωνία εκεί ανάγεται, τότε που ήταν οι πιο πιστοί υπηρέτες και φοροεισπράκτορες της Πύλης (του σουλτάνου), αλλά αυτό δεν το κόβουν με τίποτα. Όταν μυριστούν λεφτά είναι σαν τις μύγες… Στο κρέας. Τις κρεατόμυγες. Δεν τις ξεγελάς.
Ο Γεώργιος είναι η τοξικότερη παρουσία μέσα στη γενικότερη τοξικότητα της «ιεράς» Συνόδου η οποία, ας μην ξεχνούμε έφτασε στο σημείο να αφορίσει άνθρωπο το 2015, χωρίς μάλιστα να τον καλέσει καν για να τον ακούσει. Πέντε ήταν οι ιεροεξεταστές της επιτροπής αυτής και φυσικά ο Μάρτης Πάφου δεν θα έλειπε από τη Σαρακοστή.
Σε πολιτισμικό επίπεδο οι «πέντε» δεν είχαν τίποτα να ζηλέψουν από τους Ταλιμπάν, εκεί ήταν ο ουγκανισμός του πράγματος.
Η μόνη διαφορά είναι πως η κοσμικότητα της εποχής και της κοινωνίας, ακόμα και τις δικής μας στα χάλια της, είναι που τους αναγκάζει να… περιορίζονται σε αφορισμούς και σε τέτοια μόνο. Μην έχετε καμία ψευδαίσθηση πως εάν μπορούσαν…
Ο Πάφου Γεώργιος λοιπόν, ότι και να μπορεί κανείς να του σούρει -και εάν πει να το κάνει θα γράψει όχι στήλη αλλά ολάκερο βιβλίο, πολύτομο μάλιστα- από χθες μας έδωσε τη δυνατότητα, όταν τουλάχιστον αναφερόμαστε στον ίδιο να βάζουμε ένα «δεν το συμμερίζομαι» και να μην υπάρχει η παραμικρή υπόνοια ότι μπορεί να εννοούμε το αντίθετο. Και για αυτό, εγώ θα τον ευχαριστήσω θερμά. Θέλω να είμαι σωστός.
Για όσους δεν το διαβάσατε, στο τελευταίο του παραλήρημα το οποίο κατατέθηκε κιόλας στην «ιερά» εξέταση - Σύνοδο έγραψε: «Λέγεται από πολλούς ότι το πάθος του ποτού οδήγησε τον Πρόεδρο, στις μεταμεσονύχτιες ώρες, στην απροϋπόθετη αποδοχή όλων των όρων του κατακτητή. Δεν συμμερίζομαι αυτή την εκδοχή γιατί παρών στο δείπνο ήταν και ο διαπραγματευτής της πλευράς μας ο οποίος ούτε παραιτήθηκε ούτε καν διαμαρτυρήθηκε».
Λέγεται από πολλούς λοιπόν, ότι ο άνθρωπος δεν ήθελε να προσβάλει τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας (σ.σ. ο οποίος δυστυχώς δεν ανέβαλε ούτε μετά από αυτό την ούτως ή άλλως αδιανόητη μετάβασή του στη Σύνοδο αντί η Σύνοδος να πάει στο Προεδρικό), ότι λοιπόν δεν ήθελε να προσβάλει τον Πρόεδρο και τον θεσμό συνειδητά, αλλά το έκανε διότι ως εκεί φτάνει το μυαλό του. Δεν συμμερίζομαι την άποψη αυτή.
Το μυαλό του ως εκεί φτάνει μεν αλλά η διάθεση προσβολής φυσικά και υπήρχε. Οι ούγκανοι, όπως όλα τα άλλα είδη, μια σχετική εξέλιξη την έχουν, έστω και με καθυστέρηση πολλών αιώνων.
Το πρόβλημα είναι πως νομίζουν ότι και οι άλλοι είναι στο ίδιο νοητικό επίπεδο μ’ αυτούς και πως έτσι, μπορούν να κρύβονται πίσω από κουτοπόνηρες δηλώσεις και να κάνουν ό,τι θέλουν. Και όταν τους τσακώνουν μπορούν να βάζουν το ράσο μπροστά. Αμ δε...!
