Και να χαρείτε, μην μου πείτε για το Sigma

Το ότι, παραμονή της επετείου και την ημέρα που έφθανε ο Ερντογάν στην Κύπρο με τη συγκεκριμένη ατζέντα, ασχολούμασταν πρωτίστως με την επίθεση ενός όχλου παρανοϊκών σε ένα συγκρότημα ΜΜΕ είναι από μόνο του κατάντημα.

Κατάντημα. Δεν βρίσκω καλύτερη λέξη και, για να το ξεκαθαρίσω, δεν υπάρχει η ελάχιστη διάθεση υποτίμησης αυτού που έγινε. Το αντίθετο μάλιστα. Το ότι επέλεξα αυτό το θέμα σήμερα αντί της επίσκεψης και των όσων λογικά θα έχουμε αρχίσει να ακούμε μέχρι την ώρα που θα διαβάζετε αυτές τις γραμμές θα μπορούσα να το εξηγήσω και μέσα από την εξής θλιβερή διαπίστωση: Δυστυχώς για την Αμμόχωστο, εδώ που φτάσαμε, λίγα μπορούν να γίνουν. Άμεσα δε τίποτα. Πέραν της διαμαρτυρίας όλων μας.

Με αυτό το ζήτημα, όμως, της πανδημίας αλλά και του πόσο ολόκληρο το, υπόλοιπο, κοινωνικό σύνολο απειλείται από αυτούς τους ανόητους και από όσους τους υποκινούν, είτε από βλακεία, είτε από ανευθυνότητα, είτε και προκειμένου να κερδοσκοπήσουν και όποιον πάρει -όπως πάμε και κυριολεκτικά- ο χάρος, με αυτό λοιπόν οφείλουμε να ασχοληθούμε όλοι μας. Άμεσα και χωρίς μισόλογα.

Και ναι. Αυτό που συμβαίνει στην Κύπρο συμβαίνει και αλλού, λιγότερο έστω. Ας συμφωνήσουμε επίσης χωρίς να μπούμε ιδιαίτερα στις λεπτομέρειες αυτή την ώρα πως, όπως και σε κάθε χώρα, υπάρχουν εθνικές παράμετροι και από αυτές προκύπτουν αναπόφευκτα και οι ανάλογες εξηγήσεις.

Τώρα όμως δεν είναι η ώρα της φιλοσοφίας, ούτε της υποκρισίας. Διαβάζω λ.χ. πολλά σχόλια, και θα σταθώ στα εμφανώς καλοπροαίρετα, τα οποία επικρίνουν το συγκρότημα ΔΙΑΣ για τη γραμμή που ακολούθησε. Ομολογώ, και κάθε άλλο παρά το μετανιώνω, πως εάν υπάρχει κάποιος στον κυπριακό Τύπο ο οποίος τους έχει κράξει δημόσια, ξανά και ξανά, για την παραπληροφόρηση συχνά και για τακτικές που διαχρονικά εξέθρεψαν τον φασισμό των τραμπούκων και των ψεκασμένων όλων των ειδών, αυτός είμαι εγώ.

Είμαι όμως υποχρεωμένος να θέσω πρώτα στον εαυτό μου, στους υπόλοιπους συναδέλφους αλλά και σε όλους εσάς, και αυτό το ερώτημα: Εμείς είμαστε ήσυχοι με τη συνείδησή μας; Αν ναι, δεν θα έπρεπε. Καθόλου. Ήταν, αλήθεια, στο επίπεδο που έπρεπε η δική μας στάση όλο αυτό το διάστημα; Σίγουρα όχι.

Πείτε μου: Πότε αρνηθήκαμε στον όποιο γιατρό ή άλλον με επιστημονικού τύπου πτυχίο ο οποίος ήταν αδιάβαστος, άσχετος με το αντικείμενο ή χαμένος στις παραθρησκευτικές του ή συνωμοσιολογικές τους εμμονές σε τέτοιο βαθμό που νοθευόταν η επιστημονική του αντίληψη και που επινοούσε ολοφάνερα μη επιστημονικές θεωρίες ή και υιοθετούσε ανάλογες άλλων για να είναι συνεπής με τις εμμονές και τις δοξασίες του αντί με την επιστήμη του, πότε αρνηθήκαμε, λοιπόν, σε αυτόν βήμα;

Πότε σκεφτήκαμε ότι ένας ιατροδικαστής, λ.χ., δεν ξέρει κάτι περισσότερο για την πανδημία από τους πλείστους και φυσικά δεν μπορεί να παρουσιάζεται ως ειδικός, πόσω μάλλον όταν καταλαβαίναμε επί παραδείγματι ότι ήταν οπαδός των θεωριών συνωμοσίας;

Επικαλούμενοι, υποκριτικά, την ξεχειλωμένη στις μέρες μας σε βαθμό κακουργήματος έννοια του πλουραλισμού, επιλέξαμε, αυτή είναι η λέξη, επιλέξαμε να δίνουμε βήμα σε όποιον «πουλούσε» προσπερνώντας τις προειδοποιήσεις των ειδικών, των πραγματικών ειδικών, οι οποίοι μας έλεγαν ότι κάνουμε τεράστια ζημιά και μας παρακαλούσαν ενίοτε, τηλεφωνώντας ή στέλνοντάς μας μηνύματα, να σταματήσουμε αυτή την πρακτική.

Δεν ήταν πλουραλισμός αυτό όμως. Ήταν ανευθυνότητα και εκμετάλλευση της κατάστασης με τον τρόπο που την εκμεταλλεύτηκαν και τόσοι άλλοι: από τους γιατρούς που ψάρευαν ψεκασμένους πελάτες, μέχρι τους δικηγόρους που πλουτίζουν εκμεταλλευόμενοι όλους αυτούς τους ηλίθιους με αγωγές οι οποίες ξέρουν ότι θα πέσουν στο δικαστήριο, πουλώντας τους «συνταγματικές αναλύσεις», την ώρα που οι πλείστοι εξ αυτών δεν έχουν καν την ειδίκευση.

Με τον ίδιο τρόπο που και το ίδιο το κράτος εκμεταλλεύτηκε την κατάσταση ή τη φοβήθηκε έστω και δεν στήριξε ενόψει εκλογών τους ειδικούς όσο θα έπρεπε και ως όφειλε, μπαίνοντας στον πειρασμό του λαϊκισμού. Όπως και εμείς άλλωστε. Αρνούμενο να αναλάβει πλήρως την ευθύνη του και εμείς τη δική μας ευθύνη έναντι στιγμών κρίσιμων για όλους. Τα ίδια και οι παπάδες.

Το ίδιο και χθες, πολιτικοί οι οποίοι έσπευσαν, σχολιάζοντας την επίθεση στον σταθμό, να αρχίσουν τη δήλωσή τους με τα «το δικαίωμα στη διαμαρτυρία είναι μεν σεβαστό αλλά…» κ.λπ. Όταν ο όχλος μπαίνει και κάνει αυτά που έγιναν, δεν υπάρχει διαμαρτυρία! Δεν τη συζητάς καν τη διαμαρτυρία και δεν τη βάζεις στη συζήτηση για να γλυτώσεις λίγα ψηφουλάκια. Και είσαι είτε χυδαίος είτε ανεπαρκής όταν το κάνεις.

Είναι σαν να γίνεται ένας βιασμός και να λες πως είναι μεν κατανοητές οι ορμές των ανδρών αλλά πρέπει να τις εκτονώνουν αλλιώς. Δεν είναι όλοι βιαστές οι άντρες. Το σημαντικό είναι η ίδια η κοινωνία να καταλάβει μια και καλή ότι δεν είναι θέμα ορμών αλλά δικαιωμάτων των γυναικών. Και ορίων. Και να μην παράγει βιαστές.

Έτσι και με τα υπόλοιπα. Έτσι και με την πανδημία και το καθετί. Όσο εμείς επιλέγουμε να υποκρινόμαστε δείχνοντας με το δάχτυλο ο ένας τον άλλον προκειμένου να φαίνεται όσο λιγότερο γίνεται πως όλοι μας, ΜΜΕ και πολίτες, δεν είμαστε σε θέση να κατανοήσουμε τη δική μας ευθύνη ή την κατανοούμε μια χαρά αλλά δεν την αναλαμβάνουμε διότι κανείς δεν θα μας υποχρεώσει να το κάνουμε, το μπάχαλο θα συνεχίζεται.

Την περασμένη βδομάδα βρέθηκα στο Ισραήλ μετέχοντας στο παγκόσμιο φόρουμ ενάντια σε μιαν άλλη πανδημία της εποχής: τον αντισημιτισμό. Έχοντας λείψει από τη χώρα για δύο σχεδόν χρόνια, είχα ξεχάσει πολλά, ανάμεσά τους και το γεγονός ότι ακόμα και με τον ήλιο να καίει και με αποπνικτική υγρασία, ακόμα και μπροστά σε άδειους δρόμους, οι πλείστοι άνθρωποι όλων των ηλικιών περίμεναν υπομονετικά, μούσκεμα στον ιδρώτα, το πράσινο φανάρι για τους πεζούς.

Μέχρι που να καταλάβουμε το γιατί, ελπίδα δεν υπάρχει και ούτε θα υπάρξει σε αυτή τη χώρα. Δεν αφήνουμε εμείς να υπάρξει. Γιατί το πρόβλημα είμαστε εμείς, όχι «οι άλλοι».