Έκλεισε με το «όχι» του Παγκύπριου Ιατρικού Συλλόγου (ΠΙΣ) η διαπραγμάτευση με τον Οργανισμό Ασφάλισης Υγείας (ΟΑΥ). Δεν θέλω να κρίνω κανέναν, αν και με ενοχλεί αφάνταστα που δεν μπορούμε ως λαός να έχουμε, με την καταβολή ενός μικρού αντίτιμου, τη φροντίδα που δικαιούμαστε. Για ακόμη μία φορά φαίνεται ότι η υγεία των ασθενών είναι το κύριό μας μέλημα μονάχα όταν αυτό ευθυγραμμίζεται με τα προσωπικά οφέλη. Μου είναι αδιανόητο να μην έχουμε ένα εθνικό σύστημα υγείας. Μου είναι αδιανόητο αυτό που συμβαίνει τόσα χρόνια στη χώρα μας και την ταλαιπωρία που πρέπει να βιώσει ένας ασθενής, είτε αυτή ονομάζεται οικονομική, είτε οι ατέλειωτες ώρες, μέρες, μήνες αναμονής για μια εξέταση.
Αυτό που διαφαίνεται από όσα ειπώθηκαν μετά το οριστικό ναυάγιο είναι ότι ο ΠΙΣ θέλει να διατηρήσει την ιδιωτική πρακτική άσκηση, γεγονός που αναιρεί τη δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και δημιουργεί βεβαίως ένα σύστημα υγείας δύο μέτρων και δύο σταθμών. Θα παραθέσω κάποιες σκέψεις με βάση την αναθεώρηση του ΓεΣΥ της Μεγάλης Βρετανίας και με το απλό μυαλό που διαθέτω, γιατί η δική μου λογική βασίζεται πάντα στο ποιος είναι ο στόχος και τι κάνω με τα δεδομένα που έχω στα χέρια μου και που όπως φαίνεται δεν έχω τον έλεγχο να τα αλλάξω. Με λίγα λόγια, όταν η ζωή μου δίνει λεμόνια, εγώ κάνω λεμονάδα! Στη Μεγάλη Βρετανία αυτό που εφαρμόζεται πλέον είναι ότι ρωτήθηκαν όλοι οι γιατροί πόσες μέρες θα μπορούσαν να εργάζονται για το ΓεΣΥ. Σκέφτομαι λοιπόν, μήπως θα μπορούσε να γίνει κάτι αντίστοιχο στην Κύπρο για τα πρώτα χρόνια ενδεχομένως. Να είναι όμως υποχρεωτικό να εργάζονται όλοι οι γιατροί τουλάχιστον δύο μέρες. Ο λόγος που έγινε αυτό στη Μεγάλη Βρετανία είναι γιατί οι γιατροί άφηναν τους ειδικευόμενους να εξετάζουν τους ασθενείς και οι ίδιοι εργάζονταν ιδιωτικά (και παράνομα) λαμβάνοντας το κονδύλι του ΓεΣΥ αλλά και τις αμοιβές από την ιδιωτική πρακτική. Θεωρώ ότι αν υποχρεωθούν όλοι οι γιατροί της χώρας να προσφέρουν κάποιες μέρες για το Εθνικό Σύστημα Υγείας δεν θα αρνηθούν. Θα πρέπει όμως να μπουν ασφαλιστικές δικλίδες σε αυτήν τη συνεργασία. Θα πρέπει να υπάρχει τεράστιος έλεγχος ως προς το ποιοι είναι οι ασθενείς τους τις υπόλοιπες μέρες που είναι εκτός ΓεΣΥ. Θα μπορούσε επίσης, με βάση τον προϋπολογισμό του ΓεΣΥ, οι γιατροί που θα είναι πλήρως συμβαλλόμενοι να λαμβάνουν και ένα μπόνους γι' αυτό.
Επίσης, το ίδιο να ισχύει και για τους ασθενείς, θα πρέπει να υποβάλουν έντυπο για τους λόγους τους οποίους προτίμησαν να εξεταστούν / χειρουργηθούν από γιατρό που είναι μερικώς συμβεβλημένος με τον ΟΑΥ και γιατί τον επισκέφθηκαν τις μέρες που δεν εργάζεται για το ΓεΣΥ και ότι οφείλουν να γνωρίζουν ότι οι αποκοπές για τον ΟΑΥ δεν διακόπτονται έστω και αν οι ίδιοι προτιμούν να επισκέπτονται γιατρούς που είναι μερικώς συμβεβλημένοι. Θεωρώ ότι αν γίνουμε όλοι υπόλογοι των πράξεών μας, τότε θα μπορέσουμε να ξεκινήσουμε και να ορθώσουμε ένα γενικό σύστημα υγείας. Αυτό δεν σημαίνει ότι δημιουργούμε ένα πολυασφαλιστικό σύστημα υγείας, ούτε σημαίνει ότι θα έχουμε κατώτερη ποιότητα φροντίδας. Επίσης, θα πρέπει να υπάρξει έλεγχος ως προς το γιατί δεν δόθηκε στον ασθενή ραντεβού τις μέρες που ο συγκεκριμένος γιατρός εργάζεται για το ΓεΣΥ, ίσως και κάποιο πρόστιμο. Θεωρώ ότι αν θέλουμε ΓεΣΥ ο πόλεμος δεν βοηθάει. Ούτε τα «όχι» βοηθούν. Ίσως μια ενδιάμεση λύση για αρχή να έβαζε το νερό στ' αυλάκι βοηθώντας να κτίσουμε βήμα-βήμα το εθνικό σύστημα υγείας που μας αξίζει και που θα έχει επίκεντρο τον άνθρωπο και όχι την τσέπη κανενός!
