Και τώρα, η τακτική του Νέρωνα

«Δεν είναι τυχαία η αποθράσυνση του κ. Ερντογάν, γιατί υπάρχουν ακριβώς κάποιοι, που έχουν την εντύπωση ότι μπορεί να μεταφράζουν ακόμη και τα ψηφίσματα, την καθαρότητα των ψηφισμάτων των Ηνωμένων Εθνών». Όχι, δεν το είπε ο Σπύρος Κυπριανού.

Είπε, επίσης, ότι ανάλογες ερμηνείες ή ανάλογες προσπάθειες που υποβάλλονται από τη Βρετανία για να βρεθεί τάχα ένας συμβιβασμός, δεν βοηθούν.

«Ιδέες οι οποίες θεωρούνται τάχα γεφυρωτικές, οι οποίες όμως εν τη ουσία ικανοποιούν σταδιακά αυτό που η Τουρκία επιδιώκει. Με αποτέλεσμα, αντί να περιορίζουν την αυθαιρεσία, αυξάνουν αντίθετα την αναθεωρητικότητα, την επιθετικότητα, γενικότερα τις έκνομες ενέργειες», κατέληξε. Όχι, δεν ήταν ούτε ο Τάσσος Παπαδόπουλος.

Ήταν ο Νίκος Αναστασιάδης. Μόλις χθες μάλιστα. Σε τι αναφερόταν ο Πρόεδρος;

Το να μην μας αρέσει η «βρετανική προσέγγιση» στην αρχική ανακοίνωση του Συμβουλίου Ασφαλείας είναι ένα. Άλλωστε, απορρίφθηκε από τα μέλη του σώματος διότι κρίθηκε μη ικανοποιητική. Το να αποδίδονται όμως -δημοσίως και από τον ίδιο τον Πρόεδρο- προθέσεις στο Λονδίνο, και μάλιστα με αυτόν τον απροκάλυπτο τρόπο και βεβαιότητα, είναι άκρως επικίνδυνο.

Ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι έχει δίκαιο σε αυτό που λέει και έχει άδικο η άλλη κυπριακή άποψη, η διπλωματική, η οποία προ ημερών εκτιμούσε ότι δεν υπάρχει κάτι το επιλήψιμο σε σχέση με τη βρετανική στάση -το είχαμε γράψει άλλωστε και στο ρεπορτάζ. Απλώς πρόκειται για την πάγια διαπραγματευτική τακτική των Βρετανών.

Η Βρετανία είναι μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας και εγγυήτρια δύναμη στην Κύπρο. Δεν είναι μια τυχαία χώρα. Το να την κατηγορεί ξεκάθαρα ο ίδιος ο Πρόεδρος δημοσίως ότι εξυπηρετεί τα τουρκικά συμφέροντα, το μόνο βέβαιο είναι πως δεν εξυπηρετεί το συμφέρον της Κύπρου.

Το ελάχιστο δε που χρειάζεται μια τέτοια κατηγορία είναι μια στοιχειώδη τεκμηρίωση. Την οποία ολοφάνερα δεν την έχει ο Πρόεδρος Αναστασιάδης.

Όποιος ψάχνει να βρει απάντηση στο γιατί τότε ο Πρόεδρος έκανε μια τόσο αψυχολόγητη κίνηση έναντι μιας χώρας η οποία επηρεάζει εξαιρετικά αλλά ποικιλοτρόπως τα συμφέροντα και την ασφάλεια της Κύπρου, πρέπει μάλλον να την αναζητήσει στα αδιέξοδα της αλλοπρόσαλλης πολιτικής του στο Κυπριακό, η πασιφανής γύμνια της οποίας τον έχει φέρει σε αυτή τη θέση και τον οδηγεί σε κινήσεις απελπισίας.

Είναι επίσης απότοκο της κατάντιας Αναστασιάδη να καταφεύγει σε αυτού του επιπέδου τις τακτικές προσπαθώντας να παίξει με το δημόσιο αίσθημα και να λαϊκίσει, χωρίς να προσμετρά τις επιπτώσεις που ενδεχομένως να έχει η εγκατάλειψη κάθε διπλωματικής αβρότητας από πλευράς μας, όταν μάλιστα δεν έχουμε τη δυνατότητα να τεκμηριώσουμε ούτε με την απλή λογική τα όσα επιλέγουμε να προσάψουμε σε μία χώρα η οποία καθορίζει πράγματα και καταστάσεις για το αύριο του τόπου σε τόσα πολλά επίπεδα.

Ο Νίκος Αναστασιάδης, ως κακή σκιά πλέον του παλιού του εαυτού, κάτι τέτοιες στιγμές αποδεικνύει πόσο αδυνατεί να ελέγξει, όχι μόνο την κατάσταση, αλλά και τον ίδιο του τον εαυτό, πλέον. Και δυστυχώς, το κακό δείχνει να χειροτερεύει με κάθε νέα του έκρηξη, με τις εκρήξεις να καταγράφονται ολοένα και συχνότερα και να είναι συνήθως εντονότερες κάθε φορά.

Ο Πρόεδρος οφείλει να θυμάται πως ο δικός του ρόλος θα έπρεπε να είναι θεσμικός και ως τέτοιος, να μην περιορίζεται στην εξυπηρέτηση των όποιων μικροκομματικών επιδιώξεων. Συνεπώς, δεν μπορεί να αναλώνεται σε διπλωματικό κυνήγι φαντασμάτων και σε φτηνές κορώνες λαϊκισμού, οι οποίες το μόνο που εξυπηρετούν είναι να χαϊδεύουν τα ώτα τού πλέον ακαλλιέργητου και ως εκ τούτου ευάλωτου σε αυτή την εκδούλευση ακροδεξιού ακροατηρίου.

Αυτή την κρίσιμη στιγμή, ο τόπος χρειάζεται όσους περισσότερους φίλους και, επί του προκειμένου, όσο λιγότερους εχθρούς μπορεί να έχει. Και η αψυχολόγητη επίθεση στο Λονδίνο σε μια έξαρση λαϊκισμού και ανευθυνότητας, σίγουρα δεν βοηθά το τελευταίο.

Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς γιατί ο Νίκος Αναστασιάδης αισθάνθηκε την ανάγκη να κάνει κάτι θεαματικό μετά από την ιστορία με το ξεφάντωμά του σε αθηναϊκή πίστα, την ώρα που Κυπριακό βρίσκεται σε αυτό το απελπιστικό σημείο, το δε… «πυροτέχνημα» (sic) της Αμμοχώστου μάς έκαψε όλους για τα καλά.

Αυτό που αδυνατεί να καταλάβει κάποιος είναι το πώς ο Πρόεδρος μπόρεσε να κάνει τέτοιο -μιλώντας μάλιστα και στο Euronews- αλλά και το τι άλλο θα κάνει παρακάτω απάνω στην απελπισία του.

Διότι εδώ που τα έφερε, το μοναδικό που μπορεί να κάνει, θα είναι να βάλει -ξερω ‘γω;- το Τάκη Ζαχαράτο να μιμηθεί και τον Ερντογάν. Άλλες επιλογές δεν δείχνει να έχει. Αυτή δε η ιδέα, συνάδει με την ευρύτερη σοβαρότητα των όσων λέει και κάνει το τελευταίο διάστημα.