Τέτοιες μέρες, το ’74, με την ίδια πρέζα μας χαντάκωναν

Το τραγικό είναι που κάποιοι, διαβάζοντας τις απειλές Ερντογάν και Τσαβούσογλου ενάντια στην Κύπρο, φαντάζονται ότι μια καλή πρωία τουρκικά μαχητικά θα χτυπήσουν έναν στόχο εδώ ή ότι θα γίνει ένα άλλο τόσο απλό πράγμα. Και δεν είναι το πιο τραγικό.

Είναι ένα, απλά. Ακόμα και στις μέρες του Ερντογάν, τώρα που η τουρκική διπλωματία δεν είναι όπως άλλοτε και η Άγκυρα έχει ανοίξει διάφορα -άλλα κατανοητά και άλλα ακατανόητα- μέτωπα, ακόμα και σήμερα λοιπόν, το να υποτιμά κάποιος τόσο την τουρκική εξωτερική πολιτική είναι μια τραγωδία από μόνο του.

Η Τουρκία, ειδικά όταν έχει να κάνει με εμάς -το έχει πει κιόλας αρκετές φορές στο παρελθόν και, πιστέψτε με, το έχει εμπεδώσει όσο τίποτα άλλο- είναι πεπεισμένη ότι δεν χρειάζεται να κάνει πολλά. Και ακόμη περισσότερο ότι εύκολα μπορεί να μας ωθήσει ή να μας αφήσει να δώσουμε εμείς την αφορμή, όπως το 1974 και όχι μόνο, έτσι που η ίδια να πει πως δεν της αφήσαμε άλλη επιλογή.

Και αυτό ακριβώς θα κάνει. Από εκεί και πέρα, θα πρέπει να δούμε αντικειμενικά και -όχι ευχάριστα μάλλον- πού βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή. Βρισκόμαστε στο μέσο μιας πολύ επικίνδυνης κρίσης στην οποία μας οδήγησε τόσο η κυβέρνηση όσο και μία μικρή μερίδα ανθρώπων, αυτοί που ουσιαστικά κινούν το χρήμα και όλα τα νήματα, συχνά μη υπολογίζοντας τις συνέπειες.

Αυτοί που περιέγραψε εξαιρετικά ο Διονύσης στο άρθρο του «Κύπρος: Ο όμηρος της Ανατολικής Μεσογείου» (16/6). Και ειδικά εδώ: «Την ίδια στιγμή 100 Ε/Κ ολιγάρχες πωλούν ε/κ διαβατήρια και κτίζουν πύργους στη Λεμεσό έχοντας καταφέρει από το 2013 να εισπράξουν 7 δισ. δολάρια. Κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα. Πωλούν στους Κύπριους τον φόβο της Τουρκίας, τους εμπνέουν με πατριωτισμό και τους εξαγοράζουν με μισθούς πείνας των 800 ευρώ, ενώ αυτοί κάνουν τα παλούκια τους χρυσά».

Είναι ενδεικτικό το τι ακούει κανείς όταν μιλάει με κόσμο. Έχουν ξεκάθαρη αντίληψη. Και για την κυβέρνηση αλλά και για τη μαφία των πλουτοκρατών που παίζει με πολιτικούς και με τη φούσκα των ακινήτων και των διαβατηρίων και ελπίζει -χωρίς να κανείς τους να ξέρει πώς αλήθεια- ότι θα συνεχίσει να κάνει το ίδιο και με το αέριο.

Χωρίς κανείς τους να ξέρει και πάλι πώς θα το βγάλουμε μέσα από την κρίση.

Έχει λοιπόν αντίληψη ο κόσμος γι’ αυτό. Αλλά, οι πλείστοι είναι και πάλι -λέω και πάλι διότι σε τίποτα δεν διαφέρει από τις αντιλήψεις που είχαμε το 1962, το 1963, το 1967, τις μέρες πριν το πραξικόπημα και την εισβολή, τότε που έλεγαν το αλησμόνητο «σιγά που θα έρθουν οι Τούρκοι» και γελούσαν- είναι λοιπόν και πάλι «φτιαγμένοι» από την πρέζα του «πατριωτισμού» που τους πουλάει αυτό το κατεστημένο, σε μεγάλο δε βαθμό το ίδιο κατεστημένο με εκείνη την εποχή. Ή οι φυσικοί και οι πολιτικοί του απόγονοι.

Και βομβαρδίζονται καθημερινά από τις «ειδήσεις» που τους σερβίρει μέσα από τα Μέσα το Ζεύγος και η υπόλοιπη παρέα τους στην Υψηλή Διπλωματία μας, για εντάλματα και ένα σωρό άλλες μαλ… -και συγχωρέστε με- και επειδή η μνήμη μας είναι λειψή, κανείς δεν θυμάται πως αυτή η παρέα είναι που κόμπαζε από τηλεοράσεως ότι η Τουρκία δεν θα τολμήσει και ότι η Τουρκία δεν θα βρει τρυπάνι.

Eίναι τότε που ψέλλιζαν κιόλας ότι η Άγκυρα «συνομιλεί» κάπως μαζί μας. Aναγκαστικά. Τα θυμάστε;

Και ότι ο ηγέτης της, ο ΥΠΕΞ μας, όταν του υπενθύμισε συνάδελφος -ο Κημήτρης του ALPHA συγκεκριμένα- τι έλεγαν, δεν ντράπηκε να δηλώσει δημόσια, μη έχοντας κάτι άλλο να πει, ότι είχε πει πως δεν θα βρει να... ενοικιάσει, λέει. Όχι ότι δεν θα βρει να αγοράσει!

Έτσι, μέσα από ψέματα -για συμμαχίες που φτιάχναμε και θα μας έσωζαν τάχα αλλά κανείς τους δεν μίλησε, οι δε ΗΠΑ μας υπενθύμισαν ότι διεκδικούμε την ΑΟΖ μας- και μέσα από αλλεπάλληλες αποτυχίες φτάσαμε σε ένα σκηνικό έντασης που έχουμε να δούμε δεκαετίες ολόκληρες.

Μόνο η ΕΕ μας στηρίζει. Αλλά και εκείνη -παρότι ο ΥΠΕΞ και η κυβέρνηση το απέκρυψαν και αυτό, όπως θυμάστε- δεν είναι και δεν πρέπει λογικά να είναι διατεθειμένη να φτάσει στα άκρα για τη χάρη μιας μερίδας Κυπρίων οι οποίοι συμπεριφέρονται ωσάν να διοικούν περίπου αυτοκρατορία ή και την ίδια την ΕΕ. Και είναι πρόθυμοι να φέρουν στα πρόθυρα μιας ακόμη σύγκρουσης τη Νοτιοανατολική Μεσόγειο ή στα άκρα τις σχέσεις των κρατών της Ευρώπης με την Τουρκία.

Αυτό μας το ξεκαθαρίζουν κάθε μέρα.

Η θέση των ευρωπαϊκών κρατών είναι σαφής. Και είναι λογικότατη. Δεν θα μας λύσει η Ευρώπη το Κυπριακό, πόσω δε μάλλον που ο Τάσσος τους είχε ξεγελάσει τότε για να γίνουμε μέλος της Ε.Ε. ότι θα το λύναμε. Και μετά βγήκε και μυξόκλαιγε στην τηλεόραση.

Η θέση τους λοιπόν είναι ξεκάθαρη: δεν είναι διατεθειμένοι να αφήσουν τις προκλήσεις της Τουρκίας χωρίς συνέπειες αλλά ούτε και εμάς να κάνουμε ό,τι νομίζουμε, επηρεάζοντας τα δικά τους συμφέροντα. Αποφασίζοντας για το τι -και είναι πολύ σημαντικό αυτό- θα απογίνει το αέριο που αναλογεί στους Τουρκοκύπριους, αντιμετωπίζοντας τις τουρκικές απειλές ωσάν να απειλεί ένα κρατίδιο μια περιφερειακή δύναμη και όχι αντίστροφα και θέτοντας όρους και προσκόμματα για να συζητάμε με την άλλη κοινότητα. Tην ώρα που συζητάμε, σε επίπεδο Προέδρου με τους υποστηρικτές των Νέων Ιδεών του Όζερσαϊ και των άλλων διχοτομιστών...!

Η Ευρώπη ξέρει επίσης πως πολλοί εδώ θέλουν διχοτόμηση αλλά δεν το λένε και δεν πρόκειται να το πουν δημόσια.

Και βλέπει πως αυτό που συμβαίνει την ώρα που εμείς μαστουρώνουμε με τα εντάλματα και τα άλλα παραμύθια της Παρέας είναι πως η ένταση αυξάνεται και ότι αυτό απειλεί όχι μόνο τις οικονομικές σχέσεις των εταίρων μας με την Τουρκία αλλά και το μετά βίας συγκρατούμενο τείχος στο Προσφυγικό.

Στο οποίο Τείχος εάν η Τουρκία επιλέξει να προκαλέσει ρήγματα ή να το ρίξει και πάλι, οι συνέπειες μέσα στην Ευρώπη με την κατάσταση που ήδη υπάρχει και με την Ακροδεξιά να κεφαλαιοποιεί το καθετί θα είναι κατακλυσμιαίες αυτή τη φορά.

Με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την ΕΕ και την ενοποίηση.

Πρέπει, λοιπόν, να καταλάβουμε πως ούτε αυτοκρατορία είμαστε, ούτε Plan B υπάρχει. Να αντιληφθούμε πως δεν είναι… ηττοπάθεια να κόψει κανείς την πρέζα και να δει τα πράγματα όπως πραγματικά είναι, ενθυμούμενος/η πάντα πού μας οδήγησε αυτή η παρανοϊκή άρνηση της πραγματικότητας στο παρελθόν. Πολλές φορές.

Δεν πρέπει να αφήσουμε τους πρεζέμπορους του σήμερα να μας οδηγήσουν με υποσχέσεις παραδείσων που δεν υπάρχουν -και το ξέρουμε πια- σε νέες περιπέτειες. Η Ευρώπη, οι ΗΠΑ, οι πάντες είναι σαφείς.

Μόνο μέσα από τη λύση και την εκτόνωση της έντασης μπορούμε να ελπίζουμε πως δεν θα οδηγηθούμε σε νέες φουρτούνες. Εγώ θα πρόσθετα και πως, το μόνο βέβαιο εάν οδηγηθούμε εκεί είναι πως, σε αντίθεση με το 1974, το κατεστημένο έχει πια τα λεφτά του αλλού και θα πάει αλλού να ζήσει.

Εμείς, είτε θα μείνουμε εδώ με ό,τι αυτό συνεπάγεται ή απλώς θα φύγουμε. Χωρίς πάλι να καταλάβουμε γιατί μας βρήκε η συμφορά που μας βρήκε. Και ψελλίζοντας κάτι για ψηφίσματα και για διεθνές δίκαιο που μόνο εμείς νομίζαμε ότι είναι τόσο ωραίο πράγμα στην πράξη όσο και στα λόγια. Αντί να κοιτάζουμε γύρω μας και να αντιλαμβανόμαστε τι λένε τα λόγια αυτά ανάμεσα στις γραμμές και πόσο κρίσιμο πράγμα είναι οι ισορροπίες.

Οι άλλοι τα κατάλαβαν εδώ και πολύ καιρό. Εμείς όχι. Η πρέζα βλέπετε.