Ανάπηρες είναι μόνο οι συνειδήσεις μας, Δημήτρη Συλλούρη

Αλλού… Το λέμε συχνά αυτό το «αλλού» και έχει γίνει και λίγο κλισέ. Γεγονός.

Αλλά τι να κάνουμε; Αλλού, αλλιώς θα ήταν τα πράγματα σε τόσα και τόσα.

Πάρτε για παράδειγμα το ρεζιλίκι στη Βουλή προχθές. Αλλού, γι’ αυτό σας λέω, αλλού λοιπόν θα είχε γίνει χαμός με το περιστατικό. Εδώ; Πέρασε στο ντούκου.

Αλλού λοιπόν, εάν ο πρόεδρος της Οργάνωσης των Παραπληγικών πήγαινε στην ολομέλεια της Βουλής και διαμαρτυρόμενος για την έλλειψη (αυτονόητης... αλλού) πρόσβασης των ΑμεΑ στα έδρανα λάμβανε αντί απολογίας τη χλεύη του προέδρου της Βουλής για όσους, λέει, διαμαρτύρονται επειδή θέλει να χτίσει παλάτια, αλλού λοιπόν θα είχε προκληθεί σάλος στην κοινωνία.

Εδώ; Διαμαρτυρήθηκαν οι Οικολόγοι. Και ώς εκεί. Δανείζομαι το σχόλιο του Γιώργου Περδίκη από το twitter: «Απολογούμαι εκ μέρους όλων των βουλευτών για τα σημερινά περιστατικά. Δεν χρειάζονται παλάτια ούτε πολλά έξοδα για να καταστεί πλήρως προσβάσιμη η Βουλή. Δυο τρία πράγματα μόνο απομένουν. Έχουμε υποβάλει εισηγήσεις».

Διαφωνώ όμως με την εισαγωγή του, διότι βλέποντας την απαθή στάση των κομμάτων στην αθλιότητα Συλλούρη, δεν κατάλαβα να υπάρχει μια τέτοια διάθεση.

Θα σας πω το εξής λοιπόν: Αλλού, οι βουλευτές και οι πολίτες όλοι θα είχαν ξεσηκωθεί με την αχρειότητα αυτού του τύπου η οποία προσβάλλει τα άτομα με ειδικές ανάγκες και θα έπρεπε να προσβάλλει όλους και όλες μας ακόμα περισσότερο.

Όταν η Βουλή ανακαινιζόταν –και πληρώσαμε πολλά λεφτά για την ανακαίνιση– θα μπορούσαν να είχαν γίνει μικρά έργα για να υπάρχει μια τέτοια πρόσβαση. Δεν έγιναν. Θα μπορούσαν να γίνουν και ύστερα. Δεν έγιναν όμως ούτε και τότε.

Γιατί; Διότι απλώς κανείς δεν ασχολήθηκε. Κανείς δεν τα θεώρησε σημαντικά μέχρι που ένας… ενοχλητικός σε τροχοκάθισμα είπε ότι δεν έχει πρόσβαση. Όπως σε τόσα και τόσα άλλα που δεν φτιάχνονται.

Όπως επίσης σε αμέτρητα άλλα, όπως οι χώροι στάθμευσης που προσδιορίστηκαν –με την πίεση του εναρμονισμού με την ΕΕ– και οι οποίοι καταπατούνται. Ή οι ράμπες στα πεζοδρόμια που φτιάχνονται. Συνήθως με λεφτά από την ΕΕ. Και καταπατούνται.

Πέρασαν ήδη δύο μήνες από την ημέρα που ένας ανάπηρος αναγκάστηκε να βγει στον δρόμο διότι τα πεζοδρόμια ήταν κατειλημμένα από αυτοκίνητα και βρήκε τραγικό θάνατο. Είδατε εσείς να γίνεται κάτι; Τρεις μέρες μετά ο «Πολίτης» έκανε ρεπορτάζ με βίντεο και τίποτα μα τίποτα δεν είχε αλλάξει.

Τι έκανε η Βουλή έκτοτε; Τι έκανε οποιοσδήποτε άλλος από όλους αυτούς που πληρώνουμε; Τίποτα.

Γιατί; Διότι κανείς δεν νοιάζεται. Η «ευαισθησία» μας εξαντλείται στην υποκρισία και τη λύπηση, την οποία δεν έχουμε και κανένα δικαίωμα να δίνουμε στα ΑμεΑ και δεν τη χρειάζονται κιόλας.

Αλλού, ο πολιτισμός μας θα μας επέτρεπε να ξέρουμε πως δεν δικαιούμαστε να οικτίρουμε αυτά τα άτομα αλλά υποχρεούμαστε να τα σεβόμαστε και να διασφαλίζουμε τα ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ τους. Αυτά ζητούν. Αυτά δικαιούνται. Και δεν τα έχουν!

Τόσο απλό είναι. Και αυτός ο ίδιος πολιτισμός θα έπρεπε να μας είχε επιβάλει και την αντίδραση στην άθλια συμπεριφορά Συλλούρη και στο θράσος του να προσβάλει αυτούς τους συμπολίτες μας και να τους χρησιμοποιήσει για να δικαιολογήσει τα 120 τόσα εκατομμύρια, υπό τις σημερινές οικονομικές συνθήκες μάλιστα, στα οποία εκτοξεύθηκε ο προϋπολογισμός του Παλατιού.

Διότι τέτοιο είναι. Την ώρα που ένας στους τέσσερις πολίτες είναι στο όριο της φτωχοποίησης και η Βουλή περικόπτει πράγματα ουσιώδη και απαραίτητα, αλλά ποτέ τις λιμουζίνες και τα λούσα των πατρικίων. Εκεί και αλλού. Και όλα τα υπόλοιπα σκανδαλώδη της διαπλοκής ηγετών και κομμάτων με την Εκκλησία ΛΤΔ και τα συμφέροντά της και άλλα πολλά.

Έξω από τα ρούχα μας θα έπρεπε να είχαμε βγει όλοι. Αλλά ποτέ δεν μπήκαμε στη θέση αυτών των ανθρώπων για να καταλάβουμε πόσο απίστευτα δύσκολο είναι να είσαι ΑμεΑ στην κωλόχωρά μας, την ώρα που πετιούνται τα λεφτά αριστερά και δεξιά.

Και να βιώνεις τη διάκριση και την καταπάτηση των δικαιωμάτων σου συνέχεια, κάθε μέρα, πολλές φορές την κάθε ημέρα. Και όταν το θέτεις στη Βουλή να εισπράττεις και αυτή τη γαϊδουρινή συμπεριφορά από τον πρόεδρό της μαζί με την απάθεια των υπολοίπων.

Αλλού, λοιπόν, θα ήταν πολύ διαφορετικά τα πράγματα. Όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε πως σ’ αυτό το θλιβερό και το σκοτεινό κράτος, ακόμα και άνθρωπο να σακατέψεις επειδή οδηγείς ανεύθυνα και επικίνδυνα –έτσι έμειναν ανάπηροι οι περισσότεροι άλλωστε, θύματα δυστυχημάτων ήταν– αν είσαι γιος κάποιου τα πράγματα είναι αλλιώς.

Ακόμα κι αν συνεχίζεις να οδηγείς έτσι επικίνδυνα –με αποδείξεις και εξώδικα κιόλας– και μετά από το δυστύχημα που προκάλεσες!

Και ο Δημήτρης Συλλούρης, ως πατέρας ενός τέτοιου ατόμου, το οποίο δεν σακάτεψε απλώς αλλά σκότωσε κιόλας τον άνθρωπο –τις προάλλες ήταν το μνημόσυνο εκείνου του παιδιού, του Σεμπάστιαν Πέτρου Καραπατέα– θα έπρεπε αν μη τι άλλο να έχει μια ελάχιστη συναίσθηση της ντροπής.

Αντί να βγάζει τη γλώσσα του περίπατο. Ακόμα και σ’ αυτό το ζήτημα.

Ποιος την έχασε όμως για να τη βρει εκείνος;
Και ποιος την έχασε γενικώς την ντροπή σ’ αυτή τη χώρα για να τη βρουν όλοι αυτοί;