Το άρθρο Κασιμάτη και η επιλεκτική κώφωση της Λευκωσίας

Πέρασαν ήδη πέντε μέρες από τη δημοσίευση του κειμένου στην αθηναϊκή «Καθημερινή». Ήταν μια ανάλυση του Στέφανου Κασιμάτη, ενός από τους πλέον έγκυρους συναδέλφους στην Αθήνα, με τίτλο «Νέα κατάσταση στα ελληνοτουρκικά».

Πέρασαν επίσης, δύο μέρες από την υποβολή του δικού μου ερωτήματος στο twitter, τόσο προς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας όσο και προς τον υπουργό Εξωτερικών αναφορικά με τα όσα, κυρίως, αποκαλύπτει, ο συνάδελφος.

Σημειωτέον ότι, αλλού, όταν ένας δημοσιογράφος απευθύνει ένα ερώτημα σε έναν αξιωματούχο στο twitter αυτό τυγχάνει χειρισμού ωσάν να υποβλήθηκε σε μια ενημέρωση του Τύπου, με ένα email κ.ο.κ.

Και επειδή δεν θέλω να τους αδικήσω και να θεωρήσω ότι αμφότεροι, παρότι ετέθη δημοσίως, απέφυγαν να το απαντήσουν λόγω της ουσίας του ερωτήματος, επανέρχομαι σήμερα και το θέτω εδώ.

Πρωτίστως διότι τα όσα γράφει ο έγκριτος συνάδελφος είναι εξαιρετικά σοβαρά και δεν μπορούμε να παίζουμεν πελλόν, κατά την υπέροχη έκφραση της διαλέκτου μας, πόσω δε μάλλον όταν το κείμενό του έχει ήδη κάνει τον γύρο του ίντερνετ και το έχουν μοιραστεί πολλοί δημοσιογράφοι και όχι μόνο. Και στην Κύπρο.

Ο Στέφανος Κασιμάτης αναλύει τη νέα κατάσταση πραγμάτων στο Αιγαίο και αναπτύσσει μια προσέγγιση με βάση την οποία το στοιχείο που μας διαφεύγει –και μάλλον έτσι είναι– είναι πως η Τουρκία του Ερντογάν δεν είναι η Τουρκία των κεμαλικών.

Δεν είναι με άλλα λόγια η Τουρκία της οποίας τα όρια μπορούσαν να προβλεφθούν ή να ελεγχθούν μέσω των ύστατων –έστω– ισορροπιών που επέβαλλε στην ίδια ο ρόλος της ως μέρος του «δυτικού άξονα» ο οποίος είχε μια συγκεκριμένη επίδραση πάνω της.

Η προσθήκη εδώ δική μου. Θα μπορούσε κάποιος βέβαια να ρωτήσει: Και ποια ήταν η επίδρασή του το 1974;

Και να προετοιμαστεί για την απάντηση πως η ίδια η Δύση αποδέχθηκε –εάν μιλάμε για τις ΗΠΑ τουλάχιστον που ήταν ο κυρίαρχος παράγοντας– την ιδέα της εισβολής ως λύσης στο Κυπριακό έχοντας πάρει και την έγκριση της χούντας στην Αθήνα.

Μαζί με άλλα ερωτήματα, για τα πρώτα χρόνια της Κυπριακής Ανεξαρτησίας, τον σεβασμό στο Σύνταγμα που υπογράψαμε και πολλά άλλα τα οποία έδωσαν την ευκαιρία στην Τουρκία να προχωρήσει με τη διχοτόμηση και να την προβάλει με επιτυχία εκεί που έπρεπε ως τη μοναδική λύση έναντι και μίας Λευκωσίας η οποία πότε πήγαινε με τη Δύση και πότε πουλούσε εκδούλευση στο ανατολικό μπλοκ, κάνοντας τους δυτικούς να τη θεωρούν πρόβλημα για τα συμφέροντά τους στην περιοχή, μεσούντος του Ψυχρού Πολέμου.

Αυτά δικά μου, για να μην του αποδοθούν.

Ο Στέφανος Κασιμάτης διατυπώνει και την εκτίμηση ότι η Αθήνα σύρθηκε στις τριμερείς οι οποίες προκαλούσαν την οργή της Άγκυρας. Η οποία με τη σειρά της πιστεύει πως δεδομένου και του μεγέθους αλλά και της επιρροής της δεν είναι δυνατόν να έχει περίπου αποκλειστεί από το ενεργειακό παιχνίδι. Και όντως, η Άγκυρα αυτό πιστεύει, ακράδαντα.

Η δε Αθήνα ξέρει πως πέρα από τον κίνδυνο που εγκυμονούν οι τελευταίες εξελίξεις και η απρόβλεπτη φύση της «νέας Τουρκίας» η Χάγη είναι κάθε άλλο παρά ένας σίγουρος δρόμος για την ίδια.

Διαφωνώ στο ότι η Αθήνα σύρθηκε αμήχανα στις τριμερείς, λόγω της Λευκωσίας. Η Αθήνα μετείχε σε ένα παιγνίδι το οποίο δυστυχώς οδήγησε σε τραγικά αδιέξοδα. Εάν όντως σύρθηκε τόσο απλά, τότε αυτός είναι ένας πρόσθετος παράγοντας ανησυχίας για την ελληνική κοινή γνώμη. Αλλά δεν το πιστεύω.

Όταν… εξατμίστηκαν τα περί Τουρκίας που δεν θα τολμούσε, όπως έλεγαν ο ΥΠΕΞ μας και η υπόλοιπη παρέα, και όταν η Τουρκία βρήκε το τρυπάνι που το Νικούδιν μας διακήρυττε από τηλεοράσεως ότι δεν θα έβρισκε (!) και τελικά μας είπε, ερωτηθείς για την άλλοτε βεβαιότητά του ότι δεν είπε πως δεν θα βρει να αγοράσει αλλά να νοικιάσει(!) και όταν οι «συμμαχίες» που φτιάξαμε μας είπαν «βρείτε τα με την Άγκυρα» και μίλησαν για την ΑΟΖ που διεκδικούμε –και πολύ ορθά δυστυχώς– τότε η Αθήνα κλήθηκε να διαχειριστεί μια κατάσταση η οποία πρωτίστως εμάς αφορούσε.

Και σαν να μην έφτανε αυτό, την ώρα που το αδιέξοδο με την Τουρκία μεγάλωνε η Λευκωσία συνέχισε τους λεονταρισμούς της πλάκας απτόητη. Με τον ΥΠΕΞ μας να δηλώνει ότι λαμβάνουμε μέτρα. Στην πρόκληση του «Κέντρου» να πει ποια είναι αυτά άλλωστε, ήταν που πέταξε τα περί Χάγης.

Η Αθήνα δεν είχε ιδέα για τη Χάγη, σημειώνει ο συνάδελφος στο κείμενό του. Και αποκαλύπτει ότι την αρχική αμηχανία ακολούθησε η οργή των Αθηνών. Και λογικό ήταν, αφού όλοι γνωρίζουμε πως η Αθήνα εδώ και καιρό, ήδη από την επίσκεψη Μητσοτάκη, έχει εξηγήσει με σαφήνεια στη Λευκωσία το διακύβευμα για την Ελλάδα από τη συνέχιση αυτής της... ξέφρενης ρητορικής, εν μέσω μάλιστα κλιμακούμενων προκλήσεων από την Τουρκία.

Η αλήθεια βέβαια είναι πως ούτε και η… Λευκωσία γνώριζε καλά - καλά τη νέα γκέλα που είχε διαπράξει και η οποία επιχειρήθηκε να καλυφθεί με το ανέκδοτο του φαξ που εστάλη στην τουρκική πρεσβεία της Αθήνας από τη Λευκωσία και το οποίο θα φέρει, λέει, την Άγκυρα στη Χάγη!

Κάτι που, βέβαια, δεν αλλάζει το γεγονός ότι η Αθήνα καλείται να χειριστεί εξαιρετικά κρίσιμες εξελίξεις με μια Λευκωσία η οποία όχι μόνο δεν λαμβάνει υπόψη τις ανησυχίες και τις υποδείξεις των Αθηνών αλλά φέρνει την Ελλάδα προ τετελεσμένου αγνοώντας την και κάνοντας του κεφαλιού της.

Σημειώνει, ενδεικτικά, ο Στέφανος Κασιμάτης: «Οι πρωτοβουλίες που παίρνει η Κύπρος, συχνά χωρίς καν να ενημερώνει προηγουμένως την Αθήνα (όπως πρόσφατα με την προσφυγή στη Χάγη για την ΑΟΖ), είναι μια εκστρατεία δημοσίων σχέσεων που απευθύνεται στο εσωτερικό κοινό και ενορχηστρώνεται από δύο πολιτικούς που συμπλέουν λόγω κοινών συμφερόντων, αλλά συγχρόνως υποβλέπουν ο ένας τον άλλον».

Για να συνεχίσει: «Ο μεν Πρόεδρος Ν. Αναστασιάδης έχει ανάγκη την ασπίδα προστασίας του εθνικού θέματος από τα οικονομικά σκάνδαλα με τα οποία συνδέεται η κυβέρνησή του, ο δε υπ. Εξωτερικών Ν. Χριστοδουλίδης είναι ο υποψήφιος διάδοχός του. Για πρώτη φορά, η δυσφορία που προκαλούν οι πρόχειρες και επικίνδυνες πρωτοβουλίες της Λευκωσίας γίνεται θέμα συζήτησης στην Αθήνα, ακόμη και σε κυβερνητικούς κύκλους».

Σας συμβουλεύω να δείτε ολόκληρο το κείμενο και για τα υπόλοιπα που γράφει εδώ.

Γιά να δούμε. Θα απαντήσει ο μικρός Ρισελιέ (όπως υπέροχα τον βάφτισε ο ΘουΚυς) και η υπόλοιπη παρέα;

Ή θα παίξουν πελλόν και πάλι;