Είναι δυνατόν να συζητάμε ακόμα το πραξικόπημα;

«Είναι δυνατόν, μισόν αιώνα μετά, να συζητάμε το πραξικόπημα; Δεν πρέπει επιτέλους να προχωρήσουμε;», με ρωτούσε κι ένας φίλος χθες.

Εξαρτάται. Κατ' αρχάς, ας μην ξεχνάμε αυτό: κανένας λαός δεν προχώρησε και ούτε πρόκειται να προχωρήσει διαγράφοντας την Ιστορία. Απεναντίας, οι λαοί που συνήθως προχωρούν είναι αυτοί που φροντίζουν να την ξέρουν ολόκληρη, με τα καλά και τα κακά της και να τη θυμούνται, χωρίς να αγκυλώνονται μ' αυτήν.

Κάπου εκεί είναι το πρόβλημα. Στις αγκυλώσεις. Αυτές εμποδίζουν την πρόοδο, μαζί με την άγνοια και ακόμα χειρότερα την επιλεκτική γνώση. Είναι, λοιπόν, δυνατόν, μισόν αιώνα να συζητάμε το πραξικόπημα ή καλύτερα, γιατί αυτό εννοούσε ο φίλος, να τσακωνόμαστε γι' αυτό;

Και πάλι εξαρτάται. Από το πότε το συζητάμε. Εάν το πραξικόπημα εισέρχεται στη συζήτηση ως εργαλείο στους κομματικούς καβγάδες προκειμένου να μαντρώσουν τα κόμματα και να αποδείξει κανείς κάτι άλλο, τότε ναι, δεν είναι δυνατόν. Αλλά, όταν έρχεται ακριβώς η στιγμή το πραξικόπημα να συζητηθεί ως γεγονός, πόσω δε μάλλον στην επέτειό του, τότε όχι μόνο δυνατόν είναι αλλά και επιβάλλεται η συζήτηση. Eιδικά σήμερα επιβάλλεται.

Και η λέξη «διχασμός» την οποία έξυπνα εισάγουν κάποιοι στον δημόσιο διάλογο, συγκεκριμένοι και κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, είναι νομίζω ένα εντυπωσιακό πυροτέχνημα το οποίο οι μη επιλήσμονες τουλάχιστον οφείλουν να το αντιμετωπίζουν με μεγάλη επιφύλαξη.

Διαβάστε περισσότερο στο ΠΟΛΙΤΗΣ PREMIUM