Η νέα «διάκριση» της Κύπρου αποτελεί πρόβλημα όλων

 

Τα επίπεδα εγκληματικότητας στην Κύπρο είναι… υποφερτά, αλλά σίγουρα δεν την καθιστούν επίγειο παράδεισο. Η διαφθορά είναι στα φόρτε της, ενώ δεν υπάρχουν εργαλεία αντιμετώπισής της.

 

Αυτό ήταν το συμπέρασμα έκθεσης (2021) του οργανισμού «Παγκόσμια Πρωτοβουλία ενάντια στο Διεθνές Οργανωμένο Έγκλημα». Ο εν λόγω οργανισμός στη βάση επίσημων στοιχείων από αναγνωρισμένες υπηρεσίες, όπως η Interpol, καταρτίζει τον δείκτη «οργανωμένου εγκλήματος» για 193 χώρες.

Για τους σκοπούς της έρευνας, η οποία στηρίζεται από την Ευρωπαϊκή Ένωση και τις ΗΠΑ, οι χώρες αξιολογούνται σε αρκετούς τομείς, ενώ καταρτίζονται δύο κατατάξεις. Η μία αφορά την εγκληματικότητα και η άλλη την «ανθεκτικότητα» (resilience). Ο όρος «ανθεκτικότητα» στην προκειμένη περίπτωση, αφορά την αντίσταση ενός κράτους στη διαφθορά και στους μηχανισμούς που έχει ώστε να αντεπεξέρχεται αρνητικών φαινομένων. Κι εκεί ακριβώς είναι που η Κύπρος έχει πρόβλημα. Κατατάσσεται στην 114η βαθμίδα μεταξύ 193 χωρών (39η από τις 44 χώρες της ΕΕ), με αξιολογήσεις κάτω από τη βάση.

Είναι ενδεικτικό ότι η Κύπρος βαθμολογείται με μόλις 3,5 από τα 10 σε ό,τι αφορά τους μηχανισμούς κατά του ξεπλύματος βρόμικου χρήματος. Το δε δικαστικό σύστημα έχει «σκορ» 4/10.

Μόνο σε τρεις κατηγορίες, περνούμε οριακά τη βάση. Στους τομείς «επιβολής του νόμου» (5,5/10), «διεθνών πολιτικών και νόμων» (6/10) και «διεθνών συνεργασιών» (6,5/10). Αν αναλογιστούμε ότι στις δύο τελευταίες κατηγορίες διασωζόμαστε λόγω της υποχρεωτικής συμμόρφωσής μας με τους κανόνες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τότε αντιλαμβάνεται κανείς πως το πρόβλημα είναι μεγάλο.

Αποτελέσματα από την έρευνα για την κατάρτιση του «παγκόσμιου δείκτη οργανωμένου εγκλήματος», δημοσιεύτηκαν στο έντυπο και στην ιστοσελίδα του «Π» την περασμένη Κυριακή και έτυχαν σχολιασμού από αναγνώστες. Το δυσάρεστο είναι πως κάποιοι αντιδρούσαν με τοποθετήσεις οι οποίες μάλλον δείχνουν να κινούνται στη σφαίρα της προεκλογικής περιόδου. Φόρτωναν το πρόβλημα μόνο στην κυβέρνηση, αρνούμενοι να δουν τη μεγάλη εικόνα.

Ναι μεν τεράστια ευθύνη για τα όσα βιώνουμε φέρουν οι νυν κυβερνώντες που σε λίγους μήνες κλείνουν δέκα χρόνια στην εξουσία και κατάφεραν να συνοδεύσουν τη διακυβέρνησή τους με σκανδαλώδη φαινόμενα, αλλά αυτή η κατάσταση αντικατοπτρίζει την αποτυχία όλων. Αναφερόμαστε (και) στην ανεπαρκή αντιπολίτευση που ουδέποτε συσπειρώθηκε ώστε να ανατρέψει τα υφιστάμενα δεδομένα, αλλά και να θέσει φραγμό στην κυβερνητική διαφθορά.

Κι ασφαλώς, ευθύνες έχει το εκλογικό σώμα, δηλαδή οι πολίτες με δικαίωμα ψήφου. Οι τελευταίοι είτε δίδουν την ψήφο τους σε ηγέτες που είναι κατώτεροι των περιστάσεων στο πλαίσιο ενός παιχνιδιού δούναι και λαβείν, είτε αρνούνται να την αξιοποιήσουν για ανατροπή του κατεστημένου (τα ποσοστά αποχής είναι ενδεικτικά). Γενικότερα δεν είναι άμοιροι ευθυνών ούτε οι πολίτες που με την καθημερινή τους στάση επιδεικνύουν μηδενική αντίσταση σε φαινόμενα διαφθοράς.

Την επομένη των εκλογών το πρόβλημα διαφθοράς θα είναι εκεί και δεν θα το υπερκεράσουμε αν παραμείνουμε απλοί θεατές και φορτώνοντάς το σε άλλες πολιτικές δυνάμεις. Η διαφθορά δεν έχει κομματικό χρώμα. Είναι το προπατορικό αμάρτημα που θα βρουν μπροστά τους τα παιδιά μας.