Είμαστε δυστυχώς ένας λαός με ελλειμματική κοινωνική συνείδηση

 

Από τη στιγμή που η παραλλαγή Όμικρον κυριάρχησε σε όλο τον πλανήτη θα ήταν αφέλεια να θεωρεί κάποιος ότι η Κύπρος θα αποτελούσε εξαίρεση.

Ως ένα μικρό όμως μέρος όμως που είμαστε, μπορούσαμε ως Κύπρος να είμαστε σε αρκετά καλύτερη κατάσταση από ό,τι είμαστε σήμερα, όπου καταγράφουμε εδώ και μέρες σταθερά πάνω από 5.000 νέα περιστατικά την ημέρα, αριθμός συγκριτικά με τον πληθυσμό μας και αναλογικά με άλλες χώρες, υπερβολικά μεγάλος.

Για να συνέβαινε όμως αυτό θα έπρεπε να προηγούνταν δύο τινά:

Το πρώτο να αξιοποιούσαμε στο έπακρο τα «αμυντικά όπλα» που η επιστήμη και η πολιτεία μας πρόσφεραν, δηλαδή τα εμβόλια και το δεύτερο να είμαστε ως λαός πιο υπάκουος και προσαρμοστικός στις ιδιαίτερες συνθήκες που δημιούργησε η πανδημία.

Ούτε το ένα όμως κάναμε, ούτε το άλλο.

Ένα υπολογίσιμο ποσοστό του πληθυσμού κώφευσε στις παραινέσεις της παγκόσμιας επιστημονικής κοινότητας ότι μοναδική αξιόπιστη άμυνά μας στην πανδημία είναι τα εμβόλια και αρνήθηκε και αρνείται επίμονα να εμβολιαστεί, λειτουργώντας επί της ουσίας ως Δούρειος Ίππος της πανδημίας μέσα στη μικρή κοινότητά μας. Και δεν έχει καμία απολύτως σημασία αν αυτή η άρνηση είναι αποτέλεσμα προσωπικής άποψης, θρησκευτικών δοξασιών, πολιτικών και άλλων πεποιθήσεων ή στενοκεφαλιάς.

Εκείνο που έχει σημασία είναι ότι συνέχισαν και συνεχίζουν να ζουν και να κυκλοφορούν ανάμεσά μας ανεμβολίαστοι, διασπείροντας τον ιό δεξιά και αριστερά με εγκληματική αδιαφορία, υποσκάπτοντας και μποϋκοτάροντας προκλητικά την όλη προσπάθεια του ευρύτερου συνόλου και της πολιτείας να περιχαρακώσει την κοινωνία μας από την πανδημία.

Αν αυτό το 20-25% του πληθυσμού που αρνείται τον εμβολιασμό συμμορφωνόταν, σήμερα η Όμικρον δεν θα έβρισκε τόσο πρόσφορο έδαφος μέσα στην κοινότητά μας και δεν θα παίζαμε και πάλι καθημερινά στα ζάρια και την οικονομία μας αλλά και τις αντοχές του δοκιμαζόμενου συστήματος υγείας μας.

Η δεύτερη πληγή που πληρώνουμε σήμερα ακριβά είναι η απειθαρχία μας ως λαός, η έφεσή μας να υποτιμούμε κάθε κίνδυνο και η άρνησή μας να μπούμε σε κάποιους αναγκαίους περιορισμούς για να προστατέψουμε και τους εαυτούς μας και τους γύρω μας.

Ακόμα και σήμερα που βρισκόμαστε στα πρόθυρα μιας νέας οικονομικής και υγειονομικής κρίσης εξαιτίας των χιλιάδων καθημερινά κρουσμάτων, υπάρχουν αρκετοί ανάμεσά μας που ενεργώντας επιπόλαια και ανεύθυνα, συνεχίζουν, αν και κρούσματα ήδη ή και ανεμβολίαστοι, να μην περιορίζονται και επιστρατεύοντας κάθε κουτοπονηριά, να προσπαθούν να ξεγελάσουν τους ελέγχους για να κυκλοφορούν ελεύθερα αδιαφορώντας προκλητικά για κάθε συνέπεια στους υπόλοιπους.

Και αυτό ένα και μόνο πράγμα δείχνει: Την απουσία, σε μεγάλο μέρος της κοινωνίας μας, κουλτούρας κοινωνικής συνείδησης, κάτι στο οποίο δυστυχώς, ουδέποτε εστίασε και συνεχίζει να μην εστιάζει, η εκπαίδευσή μας.