Το παράδειγμα του Εθνικού Λαϊκού Μετώπου είναι αποκαλυπτικό του προφίλ του σύγχρονου «εθνικιστή-υπερπατριώτη», που ενώ ο ίδιος δεν έχει το υπόβαθρο να πολεμήσει, καλεί τους άλλους σε εγρήγορση, ετοιμότητα και «εθνικούς αγώνες». Το κρίσιμο ερώτημα είναι όμως, πώς μια τέτοια ηγεσία θα καταφέρει να καθοδηγήσει μια μάζα ανθρώπων αν, ο μη γένοιτο, παραστεί ανάγκη;
Σκεφτείτε τι θα γίνει αν σε μια κρίσιμη στιγμή χρειαστεί να αμυνθούν οι Κύπριοι, και παρασυρόμενοι από τα κούφια συνθήματα, ακολουθήσουν μια μάζα εθνικιστών που το μόνο που ξέρουν είναι να βγάζουν «άναρθρες κραυγές». Και όλα αυτά σε μια ημικατεχομενη χώρα, της οποίας ο επικεφαλής του κράτους δεν ελέγχει καν τον επικεφαλής του στρατού. Πόσο επικίνδυνες είναι τέτοιου είδους προσεγγίσεις σε μια χώρα που βρίσκεται σε κατάσταση κατάπαυσης του πυρός (και όχι ειρήνης) από το 1974;
Δεν είναι κακό να μην υπηρετεί στον στρατό όποιος έχει πρόβλημα υγείας. Αντιθέτως, σε τέτοιες περιπτώσεις επιβάλλεται η εξαίρεση από την υποχρεωτική στράτευση. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, σωστά πράττουν όσοι εξαιρούνται για λόγους υγείας, περιλαμβανομένων και προσώπων που σήμερα βρίσκονται στην ηγεσία του εθνικιστικού κόμματος της Κύπρου. Το πρόβλημα, όμως, στην προκειμένη είναι ότι οι Κύπριοι εθνικιστές, όπως γενικότερα συμβαίνει συχνά με τους εθνικιστές και εξτρεμιστές, λειτουργούν υπό καθεστώς υποκρισίας, αφού ενώ οι ίδιοι επικαλούνται λόγους υγείας για να αποφύγουν τη στράτευση, δεν διστάζουν να απαιτούν από άλλους να επιδείξουν υπερπατριωτισμό και αυτοθυσία.
Μια αντίφαση, που φανερώνει όχι απλώς ιδεολογική ασυνέπεια, αλλά και βαθιά εργαλειοποίηση της έννοιας της πατρίδας για πολιτικό όφελος. Έτσι, η δημόσια στάση τους γίνεται προβληματική, όχι επειδή εξαιρέθηκαν από τη στράτευση, αλλά επειδή προβάλλουν μια εικόνα αδιάλλακτου εθνικισμού που δεν τηρούν στην πράξη και ούτε συνάδει με την πραγματική εικόνα της κατάστασης.
Με αυτό τον τρόπο σκάει και αυτή η εθνικιστική φούσκα καθώς, όταν έρθει η ώρα της ευθύνης, οι φωνές σβήνουν και οι «υπερπατριώτες» κρύβονται πίσω από τις μάζες που ξεσήκωσαν.
ΥΓ. Πρόκειται για σκέψεις τις οποίες έκανα καθώς βρισκόμουν στο πεδίο βολής ως έφεδρος για άσκηση.
