«Ο κόσμος κουράστηκε». Και μας τα 'πρηξε επίσης...

Μέσα σε μία εβδομάδα ο αριθμός των ασθενών με COVID-19 στο Γενικό Νοσοκομείο Λεμεσού διπλασιάστηκε και από τους 90 πήγε στους 180. Ανησυχία δε προκαλεί το γεγονός ότι αυξάνονται οι εισαγωγές ατόμων νεαρών σε ηλικία τα οποία νοσούν σοβαρά, μάλλον ως συνέπεια της έκθεσης της Κύπρου στο βρετανικό στέλεχος, το οποίο είναι πλέον το εν τέταρτο των κρουσμάτων μας.

Την ίδια ώρα, στη Λεμεσό οργανώνονται -μικρότερα- πάρτι σε σπίτια για τα καρναβάλια ενώ η ανησυχία ενός μεγάλου μέρους του κόσμου μεγαλώνει για το πώς θα κάνει την Καθαρά Δευτέρα και εάν, λέει, θα κάνει Πάσχα.

Οφείλω να πω ότι εκνευρίζομαι κάθε φορά που ακούω το «ο κόσμος κουράστηκε». Πρώτον, διότι όλοι κόσμος είμαστε και όλοι μας κουραστήκαμε αλλά, δεύτερον και σημαντικότερο, νομίζω διότι είμαι βέβαιος πως οι νοσηλευόμενοι στα νοσοκομεία, όσοι είναι σε θέση να καταλάβουν, σίγουρα έχουν κουραστεί περισσότερο. 

Όσοι δε, εκτός νοσοκομείων, νιώθουν ότι δεν αντέχουν άλλο την κούραση, ας αναλογιστούν το απλό: ότι σύντομα μπορεί και εκείνοι/εκείνες να βρεθούν στο νοσοκομείο όπου η κούραση δεν είναι το σημαντικότερο πρόβλημα.

Μακάρι να μην τα είχε κάνει μάνταρα η επίτροπός μας και μαζί της η ΕΕ και να ήμασταν και εμείς στη θέση του Ισραήλ σήμερα, όπου με την επίδειξη ενός πάσου εμβολιασμού πας όπου θες και κάνεις -σχεδόν- ό,τι θες.

Τι να γίνει που δεν είμαστε. Θα είμαστε μέχρι τον Ιούνιο. Ένα τρίμηνο είναι και είναι ένα κρίσιμο τρίμηνο. Πρέπει να το υποστούμε κι αυτό.

Η καθημερινότητά μας είναι σημαντική αλλά απείρως σημαντικότερη από αυτήν είναι η ασφάλεια αυτών που κινδυνεύουν περισσότερο και οι οποίοι με τις μεταλλάξεις δεν είναι πια μόνο οι ηλικιωμένοι, για τους οποίους η αρρωστημένη αδιαφορία ενός μεγάλου μέρους της κοινωνίας της επέτρεπε μέχρι πρότινος να λέει πως αφού γέρασαν, εάν είναι να πεθάνουν ας πεθάνουν. Κάποια στιγμή θα τον βρούμε μπροστά μας τον συμβιβασμό μας με τη βαρβαρότητα.

Αναλόγως, πολύ πιο σημαντική από την καθημερινότητά μας είναι η οικονομία προκειμένου να υπάρχει πια δυνατότητα καθημερινότητας όταν τελειώσει όλο αυτό.

Είναι υποχρέωσή μας να περιοριστούμε λίγο ακόμα, όσο κακομαθημένος και ανώριμος λαός κι εάν είμαστε -και είμαστε σε μεγάλο βαθμό- προκειμένου να μπορέσει να σωθεί ό,τι σώζεται πια διά της όσο το συντομότερον εφικτής επανόδου και επανεκκίνησης της χώρας. Όσο πιο λίγο πειθαρχούμε, τόσο θα αργήσει αυτό.

Κι άλλο τόσο θα ολοκληρώνεται ο κύκλος των επιχειρήσεων, θα αυξάνονται οι χρεωκοπίες και θα συσσωρεύονται και κοινωνικά προβλήματα εκτός των οικονομικών. 

Ανασταλτικός παράγοντας είναι βέβαια και οι εκλογές που έρχονται, με τον κορωνοϊό και τη διαχείρισή του να γίνονται αναπόφευκτα, όσο και θλιβερά, μέρος μικροκομματικών αντεγκλήσεων και συζητήσεων χάριν σκοπιμότητας.

Αναμφίβολα έγιναν πολλά και μεγάλα λάθη. Προσωπικά όμως δεν μπορώ να δεχτώ την ένσταση εάν δεν υπάρχει αντιπρόταση η οποία να συνοδεύεται κιόλας από κάποιες πειστικές ενδείξεις εάν όχι στοιχεία, για το πώς ο «άλλος δρόμος» θα μπορούσε να είχε ακολουθηθεί, το πώς θα μας έβγαζε κάπου αλλού και το πού, αλλά και τι θα θυσιάζαμε για να τον ακολουθήσουμε, διότι έτσι πάει δυστυχώς: ευνοείς το ένα αναγκαστικά εις βάρος του άλλου.

Νομίζω πως εδώ που φτάσαμε το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι λίγη υπομονή ακόμα για να τελειώνουμε. Εγώ προσωπικά έχω επιλέξει να μην ακούω όλους αυτούς που ακόμα και σήμερα το μυαλό τους δεν τους βοηθά να καταλάβουν τα βασικά και επιμένουν στο δικό τους βιολί, σαμποτάροντας εκούσια ή ακούσια την προσπάθεια των υπολοίπων, φωνάζοντας και αδιαφορώντας.

Ιδιαίτερα υπομονετικός εκ φύσεως δεν είμαι, η υπομονή μου νιώθω ότι έχει εξαντληθεί εδώ και καιρό με την κατάσταση αλλά αρνούμαι να μπω στη διαδικασία του διαλόγου με την κάθε ανεύθυνη και τον κάθε αθκειασερό.

Με εξοργίζει δε ότι μετά από τόσο καιρό είμαστε υποχρεωμένοι να ανεχόμαστε αυτήν την ηλιθιότητα, μαζί και τον κίνδυνο ο κάθε βλαξ και η κάθε ηλίθια να δημιουργήσουν νέες καταστάσεις τώρα που τελειώνουμε σιγά-σιγά.

Είμαι έτοιμος να δεχτώ ακόμα και τη χλεύη ότι δεν είμαι αρκετά μαχητικός και συμβιβάζομαι ή καλύπτω με την ανοχή μου τα λάθη της κυβέρνησης ή των ειδικών, όπως μου έτυχε να ακούσω και παλαιότερα. Υγεία.

Και είμαι διατεθειμένος να το κάνω γιατί είμαι της άποψης πως οι επαναστάσεις δεν γίνονται πίσω από πληκτρολόγια. Ακόμη δε λιγότερο με τις ζωές και την ασφάλεια των άλλων.

Καλό τριήμερο!