Πριν λίγες μέρες είχαμε μια δικαστική απόφαση έκπληξη από το Διοικητικό Δικαστήριο Κύπρου. Ένας ασθενής προσέφυγε στο δικαστήριο απαιτώντας να παίρνει τα φάρμακα που του συνταγογραφεί ο γιατρός του που είναι εκτός ΓεΣΥ, μέσω του ΓεΣΥ. Ο ασθενής είναι δικαιούχος του συστήματος, αφού καταβάλλει υποχρεωτικά όπως όλοι μας τις συνεισφορές του ανελλιπώς. Το Δικαστήριο δικαίωσε τον ασθενή (όχι το γιατρό). Έκτοτε βλέπουμε μια μανιώδη προσπάθεια να αλλάξει ο νόμος με τέτοιο τρόπο, ούτως ώστε να ανατραπεί η δικαστική απόφαση! Αυτή η προσπάθεια γίνεται σχεδόν από όλους τους κυβερνώντες, τον ΟΑΥ, αλλά και τους διάφορους συνδέσμους ασθενών και συντεχνίες που αποτελούν την λεγόμενη κοινωνική συμμαχία. Είναι κάτι ακατανόητο για μένα, αφού αυτός που κέρδισε τη δίκη είναι ασθενής. Σίγουρα αντιπροσωπεύει και άλλους που βρίσκονται σε παρόμοια θέση με αυτόν. Γιατί λοιπόν τόση μανία, επειδή δικαιώθηκε ένας άνθρωπος;
Ας δούμε το θέμα στη σωστή του διάσταση. Αν δεν πλανώμαι, κάθε πολίτης έχει δικαίωμα ελεύθερης επιλογής με βάση το Σύνταγμα. Στην προκειμένη περίπτωση επιλογή του γιατρού. Ο πολίτης με βάση το νόμο περί ΓεΣΥ, συμμετέχει υποχρεωτικά στο σύστημα, κανένας δεν τον ρώτησε αν το επιθυμεί. Να διευκρινίσω πως για μένα η υποχρεωτική συμμετοχή είναι σωστή, αφού εξυπηρετεί τους όρους Καθολικότητα και Κοινωνική Αλληλεγγύη, απαραίτητα χαρακτηριστικά σε ένα σύστημα υγείας. Αφού λοιπόν συμμετέχει αποκτά και δικαιώματα τα οποία απορρέουν από τη συμμετοχή του. Αυτά αναφέρονται καθαρά στο νόμο και πουθενά δεν αναφέρεται πως είναι αλληλένδετα. Έτσι ο ασθενής επέλεξε να πληρώσει ο ίδιος το γιατρό της επιλογής του, αλλά τα πανάκριβα φάρμακα του, θέλει να τα πάρει από το σύστημα στο οποίο πληρώνει. Κανένας δεν θα πρέπει να έχει το δικαίωμα να τιμωρήσει τον πολίτη, επειδή «τόλμησε» να δει γιατρό εκτός, και να του πει πως πρέπει να πληρώσει τις υπόλοιπες υπηρεσίες. Στην απόφαση αναφέρεται μάλιστα πως πρόκειται για φτωχό βιοπαλαιστή.
Οι συνηθισμένες και αναμασώμενες δικαιολογίες γι’ αυτή την σπουδή τροποποίησης του νόμου, είναι η αλλαγή της φιλοσοφίας του συστήματος, πιθανή μαζική φυγή γιατρών από το ΓεΣΥ, κατάρρευση του συστήματος, αδυναμία του λογισμικού να ελέγχει τις συνταγές των ιδιωτών, υπερσυνταγογράφηση από τους εκτός και πολλά άλλα. Κανένα από αυτά δεν στέκει και δεν ανταποκρίνεται στην αλήθεια. Δημιουργείται απλώς μια κινδυνολογία γύρω από όλο αυτό για να μην χάσει η εξουσία τον έλεγχο, που φτάνει τα όρια απολυταρχικών καθεστώτων. Για την ακρίβεια, ευρωπαϊκές χώρες δίνουν αυτό το δικαίωμα στους ασθενείς και τους γιατρούς. Σε αυτές είναι η Ελλάδα, αλλά και η Εσθονία από την οποία «δανειστήκαμε» το δικό μας ΓεΣΥ. Πουθενά δεν κατέρρευσε το Σύστημα! Όσον αφορά τους ασθενείς δύο ταχυτήτων, δεν νομίζω να πιστεύουν πολλοί πως σήμερα είναι όλοι μιας ταχύτητας!
Το ερώτημα είναι απλό. Δικαιούται ο πολίτης να έχει ελεύθερη επιλογή; Επίσης, δικαιούται ο ΟΑΥ, το Υπουργείο Υγείας, η Βουλή να τιμωρήσουν τον πολίτη για την επιλογή του; Αυτά πρέπει να αναλογιστούν οι βουλευτές όταν θα συζητηθεί η πρόταση για τροποποίηση. Ιδιαίτερα όσοι πιστεύουν στην ελευθερία του λόγου, της επιλογής και του επιχειρείν.
*Ο Μιχάλης Ζουβάνης είναι γιατρός εκτός ΓεΣΥ.
