Πρόσφατα σε έναν κεντρικό δρόμο της πρωτεύουσας, ξεκίνησε τη λειτουργία του ένα εστιατόριο / bar (ας μην γίνουμε πού πήγαμε και δεν μας άρεσε, οπότε ας το αφήσουμε γενικά). Μπροστά από το εστιατόριο υπάρχει ένα μικρό σημείο όπου χωράνε τρία αυτοκίνητα για πάρκινγκ. Το σήμα είναι ξεκάθαρο από τον δήμο. 60 λεπτά. Πριν να ανοίξει το εστιατόριο / bar στον δρόμο οι πολίτες μπορούσαν να παρκάρουν ανενόχλητα, κανένα πρόστιμο από τον δήμο. Πλέον, σε εκείνο το συγκεκριμένο σημείο δεν θα γλυτώσεις το πρόστιμο. Στο μεταξύ, στο πίσω μέρος του κεντρικού δρόμου, υπάρχουν σπίτια, πολυκατοικίες. Και εκεί υπάρχει μια στρατιά από αυτοκίνητα παρκαρισμένα πάνω στο πεζοδρόμιο. Κυριολεκτικά πάνω στον χώρο που περπατούν άνθρωποι. Γονείς με καροτσάκια, ηλικιωμένοι με μπαστούνια, μαθητές που πάνε σχολείο, όλοι να βγαίνουν στον δρόμο γιατί κάποιοι «βολεύονται». Κι όμως, εκεί, ούτε γάτα ούτε ζημιά. Κανένα πρόστιμο.
Αυτό δεν ονομάζεται εφαρμογή του νόμου. Αυτό είναι εφαρμογή της βιτρίνας. Να δείξουμε ότι έχουμε κανόνες, αλλά μόνο εκεί που βολεύει. Ο δήμος να «καθαρίσει» το κέντρο, να κόψει κλήσεις στα σημεία που φαίνονται, να μπορεί να δείξει στα δελτία Τύπου ότι «τηρεί την τάξη». Στον πίσω δρόμο; Στην πραγματικότητα των πολιτών; Αφήστε το, μην χαλάσουμε την εικόνα.
Και αυτό το μικρό παράδειγμα από τον δήμο Λευκωσίας, είναι ένα απλό μόνο παράδειγμα που περιγράφει το πώς λειτουργεί αυτό το κράτος.
Πάρτε παράδειγμα την υπόθεση Γιαννάκη. Εκεί που για χρόνια όλοι ήξεραν, αλλά κανείς δεν ήθελε να ταράξει τα νερά. Ούτε καν αυτοί που πληρώνονται για να προστατεύουν το δημόσιο συμφέρον. Το ίδιο μοτίβο: η εικόνα πάνω απ’ την ουσία. Να μην θίξουμε, να μην χαλάσουμε τις σχέσεις. Να σφυρίξουμε αδιάφορα.
Και δυστυχώς το είδαμε πρόσφατα και στις πυρκαγιές στην ορεινή Λεμεσό. Ναι καιγόμαστε, να θρηνούμε ζωές. Μιλάμε για ανθρώπινες ζωές που χάθηκαν σε περίοδο ειρήνης. Και η πολιτεία; Να βγαίνει να λέει πως έκανε το καλύτερο δυνατόν. Ναι, αλλά το καλύτερο δυνατόν δεν ήταν αρκετό. Ούτε καν κοντά. Ήταν ακριβώς, όπως τα αυτοκίνητα στο πεζοδρόμιο στον πίσω δρόμο, η προστασία υπάρχει μόνο στο χαρτί. Στην πράξη, είμαστε μόνοι μας.
Δεν είναι το πρόστιμο στον δρόμο με τα 25 ευρώ. Είναι που οι πολίτες έχασαν την εμπιστοσύνη τους απέναντι σε ένα κράτος που δεν νοιάζεται για μας. Σε μια κυβέρνηση που βλέπει την εικόνα και όχι την ουσία. Είναι το μήνυμα εντέλει. Ότι η παρανομία που φαίνεται τιμωρείται, η παρανομία που κρύβεται μένει στο απυρόβλητο. Ότι οι θεσμοί μας νοιάζονται πιο πολύ για το θεαθήναι παρά για το να κάνουν τη δουλειά τους. Κι όσο αυτό συνεχίζεται, θα πληρώνουμε όλοι, άλλοι με ευρώ, άλλοι με τις ζωές τους.
