Εδώ και χρόνια προσπαθώ να κατανοήσω τον… θεσμό του ημερολογίου που περιέχει και τις «Παγκόσμιες μέρες», για χίλια δυο «πράγματα». Την περασμένη Τρίτη, 26 Αυγούστου, είχαμε την παγκόσμια μέρα σκύλου…Μην αμφιβάλλετε καθόλου. Δεν είμαι εναντίον αυτών των παγκόσμιων ημερών.
Την επομένη μέρα όμως έμελλε να συμβεί ένα ατύχημα που με τάραξε…
Φίλος μου οδηγούσε στην περιοχή Αγλαντζιάς. Πήγαινε σιγά, όπως μου είπε, και μου εξήγησε πως δεξιά και αριστερά στους παράλληλους κάθετους δρόμους της λεωφόρου Λάρνακας τα αυτοκίνητα, παρκαρισμένα και στις δυο πλευρές, μόλις που άφηναν χώρο για… ενάμισι αυτοκίνητο.
Και πολλοί μονόδρομοι που μπερδεύουν…Ένα τέτοιο μπέρδεμα έγινε σε ένα αδιέξοδο όταν προσπαθώντας να βρει διέξοδο σε στρίψιμο, άκουσε έναν περίεργο γδούπο κάτω από τη μηχανή του αυτοκινήτου του…Ένα σκυλάκι είχε μπερδευτεί στους τροχούς του αυτοκινήτου. Κατέβηκε αμέσως κάτω και είδε τον σκύλο ξαπλωμένο στην άκρη του δρόμου. Σοκαρισμένος από το αναπάντεχο συμβάν, πήγε και είπε το συμβάν στον πατέρα του. Μαζί έφτασαν στο σημείο του περιστατικού. Πέθανε ή σηκώθηκε κι έφυγε; Τον μάζεψαν κάποιοι περαστικοί; Ήταν προφανώς αδέσποτο γιατί δεν έφερε ταυτότητες και άλλα χρήσιμα δεδομένα. Κι αν δεν ήταν; Αν το έσκασε από κάποιο σπίτι που το είχε αφύλαχτο;…
Ό,τι και να πούμε, γεγονός είναι πως δεν κοιμήθηκα το βράδυ. Είχα κι έχω απέραντη αγάπη για αυτά τα πλάσματα. Ζω χρόνια μαζί τους. Μάλιστα το ένα ήταν ανάπηρο για έξι χρόνια και του κατασκεύασα καροτσάκι για να κινείται με τροχούς. Πολλές φορές το ΡΙΚ πρόβαλε το ρεπορτάζ για τον Δία και την Ίρις…
Το αναπάντεχο και ίσως τραγικό περιστατικό μού θύμισε τον μακαρίτη τον συγγραφέα Κωστή Παπαγιώργη που εκτός των άλλων έγραψε το συγκλονιστικότερο κείμενο για τους λατρεμένους μας τετράποδους φίλους.
Στη μνήμη του αγνοούμενου τετράποδου -που ψάξαμε όταν ξημέρωσε αλλά δεν βρήκαμε- αφιερώνω ένα μικρό απόσπασμα από το άρθρο του Κ.Παπαγιώργη: «Γι' αυτό όταν έρχεται η ώρα του κυνικού θανάτου, μιας και τα σκυλιά κατά κανόνα ζουν πολύ λιγότερο από τον κάτοχό τους, το πένθος είναι σκληρό, δεν παίρνει παρηγόρια. Ο στενός κύκλος του πενθούντος αναρωτιέται: "Μα τι έχασε; Τη γυναίκα του; Το παιδί του; Τη μάνα του; Ασφαλώς δεν έγινε χήρος, δεν έμεινε ορφανός, του συνέβη όμως κάτι χειρότερο. Έχασε ένα μύχιο στοιχείο του εαυτού του, το οποίο ασυνειδήτως είχε επενδυθεί στη σκυλίσια παρουσία. Αυτή η μυχιότητα δεν ευδοκιμεί με τους ανθρώπους που είναι ανεξάρτητες οντότητες, θέτουν όρια και εγωιστικά σύνορα. Η σκυλοφιλία είναι απόλυτη και σώψυχη ταύτιση, προσωπική ανακάλυψη που ομορφαίνει μέχρι κάλλους τη σιωπηλή αφοσίωση.
Όποιος πενθεί για τον νεκρό σκύλο του, πενθεί για την προ-απώλεια του εαυτού του».
Αυτά και πολλά άλλα, που δεν υπάρχει χώρος και κουράγιο να τα γράψω…
