Αυτή την εβδομάδα είχαμε νέα καταχώριση στη λίστα των απογοητεύσεων της πολιτικής ζωής: η απόσυρση της υποψηφιότητας του Κώστα Γαβριηλίδη από το ψηφοδέλτιο του ΔΗΣΥ. Απογοήτευση όχι μόνο για τον ίδιο τον Κώστα, αλλά και για το πόσο χώρο αφήνουν τα κόμματά μας στο διαφορετικό. Ιδρυτής και πρώτος πρόεδρος της Accept-LGBTI Cyprus, σύμβουλος του Προέδρου της Δημοκρατίας και πρωτεργάτης του Pride, αναμφίβολα ενός από τα πιο επιτυχημένα κοινωνικά γεγονότα των τελευταίων χρόνων. Με τέτοιο βιογραφικό, θα περίμενε κανείς πως θα ήταν ένας ισχυρός υποψήφιος για τις βουλευτικές του 2026. Σωστά;
Την ίδια αφέλεια είχα και στην περίπτωση του Δημήτρη Λαμπριανίδη, του προέδρου της Οργάνωσης Παραπληγικών Κύπρου, επίσης μαχητής και οραματιστής. Στις μετρήσιμες επιτυχίες του, η προώθηση της προσβασιμότητας, του αθλητισμού και της φροντίδας. Με τη στήριξη της προηγούμενης ηγεσίας κατήλθε υποψήφιος του ΔΗΣΥ, αλλά τελικά δεν εξελέγη.
Η ανάρτηση του Κώστα στο Facebook έδειξε ξεκάθαρα πως δεν ήταν εύκολη απόφαση. Αυτό που ξεχωρίζει όμως είναι η αποτυχία της ηγεσίας του κόμματος να συγκρατήσει τις παλαιοκομματικές νοοτροπίες και να λειτουργήσει ως δύναμη αλλαγής. Ακόμη πιο απογοητευτικό είναι ότι οι συντηρητικές φωνές απευθύνονται αποκλειστικά σε συντηρητικούς ψηφοφόρους, αφήνοντας στο περιθώριο ολόκληρες ομάδες ανθρώπων: γυναίκες, ΛΟΑΤΚΙ+, άτομα με αναπηρίες, ηλικιωμένους και, πάνω απ’ όλα, τους νέους.
Η αξιοποίηση αυτών των ομάδων από το κόμμα μόνο και μόνο για να δείξει ότι εκσυγχρονίζεται, για να τις παραγκωνίσει στη συνέχεια, είναι πισώπλατη μαχαιριά, τουλάχιστον όπως το αντιλαμβάνεται η ηθική.
Στην πολιτική, όμως, τα μαχαιρώματα είναι ο κανόνας. Όποιος θέλει να ασχοληθεί, πρέπει να το ξέρει, και με αυτή τη λογική ο Κώστας δεν έπρεπε να παραιτηθεί. Η πολιτική ανταμείβει όσους έχουν ανοσία στις προσβολές κι αυτοί είναι τελικά που επιβιώνουν. Στην περίπτωση του Κώστα, το γεγονός ότι αποσύρθηκε από την υποψηφιότητα αλλά όχι από το κόμμα, υπογραμμίζει τις αρχές αλλά κυρίως την ανθεκτικότητά του, χαρακτηριστικό γνώρισμα των ακτιβιστών. Γιατί αυτοί είναι τελικά που φέρνουν την αλλαγή κι αυτό απαιτεί θάρρος. Για τον ΔΗΣΥ, που έκανε το βήμα και στη συνέχεια υποχώρησε, η πράξη είναι απλά ποταπή.
Αυτό το επεισόδιο αποκαλύπτει πως αν δεν είσαι «δικός τους», η πραγματική αποδοχή είναι σχεδόν αδύνατη. Το αποτέλεσμα είναι μια στρατιά από στελέχη που συχνά στερούνται επάρκειας, αλλά παραμένουν εδραιωμένοι επειδή προήλθαν από την κομματική νεολαία και αντιμετωπίζονται ως δικαιούχοι ισόβιας καριέρας. Η Κύπρος είναι γεμάτη με τέτοιες φιγούρες σε θέσεις και σε διοικητικά συμβούλια.
Το διαγραφόμενο μοτίβο είναι θλιβερό: η ηγεσία εκπέμπει μηνύματα ανοίγματος προς τη διαφορετικότητα, τις γυναίκες, τα άτομα με αναπηρίες, τα ΛΟΑΤΚΙ, αλλά αδυνατεί να πάρει μαζί της τη βάση. Στο διλα ταύτα κάνει πίσω. Διότι ο κομματικός ορίζοντας δεν είναι η κοινωνική πρόοδος, αλλά η κάθε εκλογική αναμέτρηση. Το αποτέλεσμα; Ψηφοδέλτια με άνδρες με κοστούμια και γραβάτες, πανομοιότυπους μεταξύ τους, που διαιωνίζουν τη «λέσχη» και μπλοκάρουν την ανανέωση.
Τι θέλει, λοιπόν, να είναι ο ΔΗΣΥ; Ένα κόμμα ικανό να αναμορφώσει την Κύπρο για την επόμενη γενιά ή ένα κόμμα που απλώς αναπαράγει την ίδια του την εικόνα μέχρι να σβήσει; Η ηγεσία δεν μπορεί πλέον να περιορίζεται επικοινωνιακά τρικ εκσυγχρονισμού. Πρέπει να πείσει τα όργανα και τη βάση ότι ένα κόμμα πρέπει να εκπροσωπεί την κοινωνία όχι μόνο το εαυτό του.
Η αποχώρηση του Γαβριηλίδη δεν είναι δική του αποτυχία. Είναι αποτυχία της ΔΗΣΥ και άλλη μια χαμένη ευκαιρία να αποδείξει ότι μπορεί να αλλάξει.
