«Αν θέλουν οπωσδήποτε να κοιμηθώ στη φυλακή, θα κοιμηθώ στη φυλακή, αλλά με το κεφάλι ψηλά», δήλωσε ο Σαρκοζί, ο οποίος αρνήθηκε επανειλημμένα οποιαδήποτε παράνομη πράξη κατά τη διάρκεια της τρίμηνης δίκης φέτος, χαρακτήρισε την απόφαση «σκάνδαλο» και ανακοίνωσε ότι θα την εφεσιβάλει.
Δεν ήταν η πρώτη του καταδίκη, ούτε η πρώτη του ποινή φυλάκισης από τότε που αποχώρησε από το αξίωμα του Προέδρου, έχει ήδη κριθεί ένοχος για διαφθορά, άσκηση επιρροής και παραβιάσεις των κανόνων για τις δαπάνες της προεκλογικής εκστρατείας σε ξεχωριστές υποθέσεις. Του έχει επίσης αφαιρεθεί η υψηλότερη διάκριση της Γαλλίας, η Λεγεώνα της Τιμής. Μέχρι τώρα ήταν εκτός φυλακής και κατάφερνε να κάνει τις δικές του παρεμβάσεις και να έχει πολιτική επιρροή. Πλέον, ο άνθρωπος που υποτίθεται πως καταπολεμούσε το έγκλημα θα βρεθεί στη φυλακή.
Παρατηρώντας κανείς την εικόνα του πρώην Προέδρου της Γαλλίας στο δικαστήριο, σκέφτεται δυστυχώς, πόσο μακριά είναι η εικόνα αυτή από τη δική μας πραγματικότητα. Το να κάνεις τον συνειρμό για το γεγονός πως δεν θα δούμε μια παρόμοια εικόνα στην Κύπρο είναι μάλλον το αυτονόητο. Εκείνο που σε πληγώνει είναι πως βρισκόμαστε σε ένα κράτος όπου το αίσθημα της αδικίας είναι έντονα χαραγμένο στους πολίτες. Που δεν εμπιστεύεται τους θεσμούς και δεν ξέρει να ξεχωρίζει το κράτος δικαίου. Η υπόθεση Σαρκοζί υπενθυμίζει ότι σε ένα ώριμο σύστημα, δεν έχουν θέση τα ιερά πρόσωπα. Σε μας, όπου η εμπιστοσύνη στους θεσμούς δοκιμάζεται συχνά, τέτοια παραδείγματα είναι κρίσιμα. Εδώ, στην Κύπρο, η ιδέα ότι «δεν αγγίζουμε» πρώην Προέδρους ή κορυφαίους αξιωματούχους παραμένει ισχυρή. Όμως η υπόθεση Σαρκοζί καταδεικνύει πως η δημοκρατία ωριμάζει μόνο όταν δεν υπάρχουν ιερά και όσια πρόσωπα. Ακόμη και η συζήτηση για την άρση της ασυλίας των βουλευτών, που ήρθε ξανά στο προσκήνιο αυτές τις μέρες, δείχνει πως βρισκόμαστε στο κράτος όπου λειτουργούν δύο κατηγορίες πολιτών. Στην Κύπρο, οι υποθέσεις διαφθοράς συνήθως βαλτώνουν, πνίγονται σε διαδικαστικά ή ξεχνιούνται. Στη Γαλλία, η δικαιοσύνη έδρασε αποφασιστικά, χωρίς δεύτερη σκέψη.
Και η υπόθεση στη Γαλλία δεν ήταν απλώς η καταδίκη ενός πρώην Προέδρου, άλλοτε ισχυρού Σαρκοζί. Ήταν ένα μήνυμα ότι οι πολίτες έχουν δικαίωμα να γνωρίζουν πώς χρηματοδοτείται η πολιτική τους. Και αν θυμηθούμε τις δικές μας υποθέσεις με τις χρηματοδοτήσεις των κομμάτων.
Και ακόμη κάτι. Η υπόθεση Σαρκοζί θυμίζει άλλο ένα βασικό στοιχείο. Πως οι ηγέτες δεν παύουν να λογοδοτούν μετά τη θητεία τους, δείχνοντας πως η δικαιοσύνη δεν έχει ημερομηνία λήξης, σε αντίθεση με την Κύπρο που το «μια παλιά ιστορία» έγινε η καραμέλα για πολλά σκάνδαλα του τόπου.
Η καταδίκη Σαρκοζί είναι μια προειδοποίηση και μια έμπνευση. Προειδοποίηση ότι η διαφθορά δεν μένει για πάντα κρυμμένη. Είναι υπενθύμιση ότι η δημοκρατία δεν ανέχεται ιερές αγελάδες. Κι αφού μας έχασαν την ελπίδα στο Κυπριακό για να ελπίζουμε πολιτικά, τουλάχιστον αν ο Χριστοδουλίδης θέλει να μείνει στην Ιστορία, ας σπάσει τον κύκλο της ατιμωρησίας και ας αποδείξει ότι το κράτος δικαίου δεν είναι σύνθημα αλλά πράξη, ειδικά αυτός που καυχιέται πως εκλέχθηκε χωρίς κομματικές εξαρτήσεις. Αλλιώς, θα μείνει κι αυτός ένας ακόμη κρίκος στην αλυσίδα της συνενοχής.
