Πέρσι, μέσα από αυτή τη στήλη, γράψαμε για το πρόσωπο του 2024 που ήταν -ποιο άλλο- ο Φειδίας. Ο οποίος κατάφερε μέσα σε λίγους μήνες να μετατραπεί από ρόκολο με όραμα σε έναν αλλοπρόσαλλο μιτσή που περπατάει σε επικίνδυνα μονοπάτια. Έτσι, από φαινόμενο του διαδικτύου, έγινε η πιο αμφιλεγόμενη προσωπικότητα της χρονιάς. Και, όπως φαίνεται, ίσως να τον ξανασυζητάμε το 2026, αφού με τις εκλογές προ των πυλών η Άμεση Δημοκρατία του φιλοδοξεί να γίνει κόμμα της Βουλής. Θα δούμε αν θα βάλει πυρκαγιά στο πολιτικό σκηνικό μετά τον Μάιο.
Για το 2025, ωστόσο, δεν υπάρχει ένα πρόσωπο που να σηκώνει μόνο του τον τίτλο. Υπάρχει μια λέξη. Και αυτή είναι η πυρκαγιά.
Κατ’ αρχάς, η πραγματική. Η πυρκαγιά της ορεινής Λεμεσού. Το καλοκαίρι που ζήσαμε ήταν, χωρίς υπερβολή, το χειρότερο μετά το 1974. Μπορεί να έχουμε κοντή μνήμη, μπορεί να μας βόλευε να λέμε ότι «ήταν μακριά από εμάς», όμως ήταν ένα μαύρο καλοκαίρι. Μια ολοκληρωτική καταστροφή που έσβησε από τον χάρτη μια καταπράσινη περιοχή, περιουσίες και μια ψευδαίσθηση ασφάλειας που καλλιεργούσαμε χρόνια. Η κλιματική κρίση δεν είναι πια αφηρημένη έννοια αλλά είναι μια πραγματικότητα που έχουμε ενώπιόν μας: καίει, μυρίζει, πνίγει. Και η πυρκαγιά της ορεινής Λεμεσού αποκάλυψε πόσο ανέτοιμοι είμαστε να διαχειριστούμε σοβαρές φυσικές καταστροφές, οι οποίες δεν είναι πια «αν», αλλά «πότε».
Από τις στάχτες, όμως, άναψε και μια δεύτερη πυρκαγιά: αυτή του πολιτικού σκηνικού. Οι πολίτες, κυρίως στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, ζήτησαν παραιτήσεις. Όχι από εκδίκηση, αλλά από ανάγκη για λογοδοσία. Μια άγνωστη λέξη που ίσως δεν θα τη συζητήσουμε ποτέ για τους σωστούς λόγους σε έναν απολογισμό. Λογοδοσία ζητούσαν οι πολίτες λοιπόν για τους δύο βασικούς υπουργούς της κυβέρνησης, που βρέθηκαν στο μάτι του κυκλώνα. Κι όμως, κανείς δεν κάηκε πραγματικά. Παρέμειναν στις θέσεις τους και, όταν ήρθε ο ανασχηματισμός, μόνο ο ένας «μετακινήθηκε». Ένας Πρόεδρος που επέλεξε να αγνοήσει τη λαϊκή δυσαρέσκεια και να διαχειριστεί την κρίση με όρους κομματικής ισορροπίας. Και αυτή ήταν μια συνειδητή επιλογή. Μεταξύ λαού που τον επέλεξε και κομμάτων που τον στήριξαν, ο Πρόεδρος επέλεξε το δεύτερο. Και έτσι κάηκε στη συνείδηση του κοινού. Και μάλιστα, προσπάθησε να αποποιηθεί την ευθύνη πως συμβαίνουν κι αυτά.
Και κάπως έτσι έρχεται η τρίτη πυρκαγιά. Αυτή που έβαλε ο ίδιος ο Νίκος Χριστοδουλίδης στην όποια κριτική του ασκήθηκε. Μια πυρκαγιά ελεγχόμενη, σχεδόν στρατηγική. Με αποτέλεσμα, σήμερα, να μην του καίγεται καρφί. Οι αντισυστημικοί φώναξαν, το πολιτικό σύστημα αναταράχθηκε, αλλά τελικά το σύστημα απορρόφησε και αυτή τη φωτιά. Την έκανε στάχτη πριν γίνει ανεξέλεγκτη.
Έτσι, το 2025 θα μείνει ως η χρονιά της πυρκαγιάς. Όχι μόνο αυτής που κατέκαψε βουνά και χωριά, αλλά κι εκείνων που άναψαν, φούντωσαν και όπως πάντα έσβησαν χωρίς να αλλάξουν πραγματικά το τοπίο. Μόνο που αυτή τη φορά, η μυρωδιά του καμένου έμεινε. Και μας ακολουθεί.
