Λεζάντα φωτογραφίας: Η ομάδα Dance for Peace σε εκδήλωση.
Όλος ο αγώνας μας στο περιβάλλον μας, στις συντεχνίες, τα πολιτικά κόμματα, τις οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών (ΜΚΟ) είναι για να ζήσουν τα παιδιά μας ειρηνικά σε αυτή τη γη, το μέλλον τους. Τα πράγματα δεν καλυτερεύουν και συνεχώς χειροτερεύουν και χειροτερεύουν - το έχω ξαναγράψει αυτό και θα το πω ξανά και ξανά. Γιατί όμως τα πράγματα γίνονται όλο και χειρότερα; Λέω μερικά πράγματα σε μια συγκέντρωση γυναικών συνδικαλιστριών σε ένα πάνελ και θέλω να τα μοιραστώ μαζί σας σήμερα σε αυτό το άρθρο.
Όλο και χειρότερα
Γιατί τα πράγματα γίνονται όλο και χειρότερα; Είναι γιατί οι άνθρωποι που βρίσκονται στην εξουσία στην Κύπρο και όσοι συνδέονται μαζί τους τόσο στην Κύπρο όσο και στο «εξωτερικό» δεν σκέφτονται το «κοινό καλό» των κοινοτήτων μας αλλά τα δικά τους προσωπικά και άλλα «συμφέροντα» - ακόμα και αν καλούσαμε ένα παιδί του δημοτικού και του εξηγούσαμε τι έχει συμβεί, αυτό το παιδί θα πρότεινε αμέσως λύσεις, μέτρα που πρέπει να ληφθούν, πράγματα που πρέπει να γίνουν. Ακόμα και αν υπάρχουν χιλιάδες σελίδες ερευνών, προτάσεων, συγκεκριμένων δράσεων που θα μπορούσαν να ληφθούν, αυτοί που βρίσκονται σε θέσεις εξουσίας και στις δύο πλευρές τα αγνοούν και δρουν με τον δικό τους τρόπο, δεν κάνουν απολύτως τίποτα για να βελτιώσουν τη ζωή των κοινοτήτων μας σε αυτό το νησί που μοιραζόμαστε.
Λεζάντα φωτογραφίας: Η παράσταση της ομάδας Dance for Peace σε μια δικοινοτική εκδήλωση άγγιξε τις καρδιές όλων.
Χάσαμε πάρα πολλά
Χάσαμε πάρα πολλά με τα χρόνια. Οι κοινότητές μας έγιναν πρόσφυγες πολλές φορές κατά τη διάρκεια των 70 χρόνων λόγω των συγκρούσεων του παρελθόντος. Οι κοινότητές μας έχασαν τους αγαπημένους τους. Υπάρχουν ακόμα περισσότεροι από χίλιοι «αγνοούμενοι» από εκείνη την περίοδο. Μερικοί από αυτούς ακόμα δεν βρίσκονται στον «επίσημο κατάλογο» των αγνοουμένων. Κάποιοι από αυτούς εξακολουθούν να κατηγοριοποιούνται ως «γνωστοί νεκροί» και οι αρμόδιοι δεν «ψάχνουν» γι' αυτούς πραγματικά. Οι κοινότητές μας έζησαν μεγάλο πόνο και τραγωδίες και δεν μπόρεσαν ποτέ να φτάσουν στη βαθιά επιθυμία για ειρήνη. Αυτό πάντα εμποδιζόταν. Αυτοί που έβλεπαν την «ειρήνη» ως κάτι ενάντια στα δικά τους συμφέροντα σε αυτό το νησί προσπάθησαν να μας κάνουν να ζούμε σαν να είμαστε «εχθροί». Διχοτόμησαν και κατέστρεψαν τον τόπο μας με οδοφράγματα, συρματοπλέγματα, αμμόσακους, με στρατιώτες, όπλα και με τα σχέδια της «διχοτόμησης/taksim» και της «Ένωσης με την Ελλάδα». Έβαλαν υπόγειες οργανώσεις να χτυπούν και να σκοτώνουν τους αθώους ανθρώπους μας που υπερασπίζονταν την ειρήνη. Τους έσπρωξαν να φύγουν στο εξωτερικό, μακριά από αυτό το νησί.
Λεζάντα φωτογραφίας: Τουρκοκύπριοι και Ελληνοκύπριοι παρακολουθούν μαζί ποδοσφαιρικό αγώνα.
Χιλιάδες μίλια μακριά
Πολλοί Τουρκοκύπριοι, Ελληνοκύπριοι, Αρμένιοι Κύπριοι, Μαρωνίτες Κύπριοι αναγκάστηκαν να ζήσουν χιλιάδες μίλια μακριά από την πατρίδα τους, νοσταλγώντας τη χώρα τους. Τους στέρησαν την ευκαιρία να χτίσουν μια ζωή σε αυτή τη γη, τους ανάγκασαν ουσιαστικά να μεταναστεύσουν και να χάσουν τα πάντα. Αυτοί οι μετανάστες απέκτησαν παιδιά σε αυτές τις ξένες χώρες, τα μεγάλωσαν εκεί, εργάστηκαν εκεί και πέθαναν εκεί χωρίς να έχουν την ευκαιρία να έρθουν και να επανεγκατασταθούν στη γη τους - θάφτηκαν σε εκείνες τις ξένες χώρες. Ακόμη και νεκροί δεν είχαν την ευκαιρία να επιστρέψουν για να αναπαυθούν εν ειρήνη στην Κύπρο, τη χώρα που τόσο πολύ αγάπησαν.
Σήμερα βρίσκονται μπροστά μας με τα σενάριά τους για μόνιμη διχοτόμηση, προσπαθώντας να μας εμποδίσουν να ονειρευτούμε την ειρήνη - κάθε μέρα καταστρώνουν τα βρόμικα σχέδιά τους για να πετύχουν τη μόνιμη διχοτόμηση και όσοι αντιδρούν σε αυτό στιγματίζονται αμέσως ως «προδότες» - με τα ίδια σενάρια και τις ίδιες λέξεις που χρησιμοποιούν τα τελευταία 70 χρόνια σε αυτή τη γη.
Δεν τους ενδιαφέρει πραγματικά ότι το νησί αυτό θα διχοτομηθεί μόνιμα. Δεν τους ενδιαφέρει πραγματικά το κοινό καλό των Τουρκοκυπρίων, των Ελληνοκυπρίων και των ανθρώπων από άλλες κοινότητες που ζουν σε αυτή τη γη.
Δεν αγαπούν πραγματικά αυτή τη χώρα όπως εμείς, δεν νοιάζονται πραγματικά γι’ αυτήν όπως εμείς. Δεν βλέπουν την ομορφιά, την τραγωδία, τη θλίψη, την αγάπη αυτής της γης όπως εμείς. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι τα δικά τους συμφέροντα, τα συμφέροντα των λίγων.
Δραστηριότητες φέρνουν κοντά
Γι' αυτό πρέπει να αναβαθμίσουμε τον αγώνα μας για ειρήνη και επανένωση, να προσπαθήσουμε να κάνουμε δραστηριότητες που εμβαθύνουν την αμοιβαία κατανόηση της ζωής μας, των συνθηκών μας, της κατάστασής μας, των προβλημάτων μας, των αναγκών και των ανησυχιών μας.
Όλα αυτά τα χρόνια έχω συμμετάσχει σε δραστηριότητες σχετικές με τους «αγνοούμενους», την «ειρήνη και τη συμφιλίωση» και την «ισότητα των φύλων». Γυναίκες συνδικαλίστριες και από τις δύο πλευρές του νησιού μας από συνδικάτα που είναι μέλη της παγκόσμιας ομοσπονδίας συνδικάτων WFTU επισκέπτονται η μία τους χώρους εργασίας της άλλης, όπου είναι οργανωμένες και έχουν συλλογικές συμβάσεις: Πηγαίνουμε σε νοσοκομεία για να επισκεφτούμε καθαρίστριες και φροντίστριες, πηγαίνουμε σε σχολεία για να επισκεφτούμε δασκάλους, πηγαίνουμε σε ηλικιωμένους, σε συνταξιούχους μέλη της ΠΕΟ που οργανώνονται από την ΕΚΥΣΥ για να μιλήσουμε μαζί τους και να τους ακούσουμε, πηγαίνουμε σε πρακτορεία ειδήσεων, εφημερίδες, ραδιόφωνα, σε τράπεζες για να δούμε τις γυναίκες που εργάζονται εκεί. Δίνουμε κόκκινα γαρύφαλλα ως σύμβολο αλληλεγγύης, στη μνήμη των γυναικών που έδωσαν τη ζωή τους στον αγώνα τους για έναν καλύτερο κόσμο. Κρατάμε η μία το χέρι της άλλης και κοιτάμε η μία τα μάτια της άλλης και προσπαθούμε να βρούμε έναν τρόπο να επικοινωνήσουμε και να δούμε τη ζωή όπως διαμορφώθηκε στις δύο πλευρές του διχοτομημένου νησιού μας και να ενώσουμε τις τελείες ώστε να μπορέσουμε να αγωνιστούμε μαζί για μια καλύτερη ζωή, ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά μας.
Ανοίγουμε εκθέσεις τέχνης που φέρνουν μαζί τον πόνο και την ελπίδα αυτού του τόπου, πηγαίνουμε στην Ορόκλινη, στην Πάφο, στη Λεμεσό. Συναντιόμαστε με απλούς ανθρώπους, με συγγενείς «αγνοουμένων», με θύματα πολέμου για να σταθούμε αλληλέγγυοι, να καταλάβουμε, να μοιραστούμε και να προσπαθήσουμε να προχωρήσουμε μαζί για μια καλύτερη χώρα. Μια χώρα όπου δεν θα υπάρχουν πια «αγνοούμενοι» ή «θύματα πολέμου».
Συμπόνοια, ενσυναίσθηση
Το πιο επείγον πρόβλημά μας που πρέπει να επιλυθεί είναι το λεγόμενο «Κυπριακό πρόβλημα». Χρειαζόμαστε μια εντελώς αποστρατιωτικοποιημένη χώρα, χωρίς στρατιωτικές βάσεις, χωρίς στρατούς, μια μη στρατιωτική χώρα μακριά από εντάσεις, ρατσισμό, σεξισμό και εθνικισμούς - μια χώρα όπου οι κοινότητές μας θα μπορούν να ζουν ειρηνικά, με δημοκρατία και ισότητα.
Αυτό που θα επανενώσει τη χώρα μας είναι η φιλία των κοινών μας ανθρώπων και όχι η συμπεριφορά των «κυρίαρχων ελίτ» με σύνδρομα κατωτερότητας που κάνουν «δραστηριότητες» μόνο για να διχάσουν, μόνο για να φέρουν «μίσος», μόνο για να προκαλέσουν και μόνο για να θρέψουν την «εχθρότητα» σε αυτόν τον τόπο.
Αυτό που πρέπει να αναπτυχθεί σε αυτή τη γη είναι η συμπόνια και η ενσυναίσθηση. Και θα συνεχίσουμε τον αγώνα μας για να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας με ενσυναίσθηση, αμοιβαία κατανόηση και ειρήνη αντί για εχθρότητα και προκατάληψη. Γιατί η βάση της ειρήνης είναι η αμοιβαία κατανόηση, η συμπόνια και η ενσυναίσθηση. Αν δεν καταλαβαινόμαστε μεταξύ μας, πώς μπορούμε να οικοδομήσουμε την ειρήνη σε αυτή τη γη; Αν δεν κατανοούμε τις ανάγκες και τις ανησυχίες των κοινοτήτων μας, πώς μπορούμε να οικοδομήσουμε μια χώρα χωρίς στρατούς, χωρίς όπλα, χωρίς στρατιωτικές βάσεις; Αν δεν κατανοούμε την πραγματική ιστορία αυτής της χώρας, την ιστορία που δεν διδάσκεται στα σχολεία, την ιστορία των τραγωδιών που πέρασαν όλες οι κοινότητές μας, πώς μπορούμε να οικοδομήσουμε εμπιστοσύνη μεταξύ μας και πώς μπορούμε να προχωρήσουμε μπροστά χωρίς αυτή την εμπιστοσύνη; Και χωρίς αυτή την εμπιστοσύνη μεταξύ μας, πώς μπορούμε να αποτρέψουμε μελλοντικές «προκλήσεις» από εκείνους που είναι εναντίον της ειρήνης και της συμφιλίωσης;
Ένα σύστημα που έχει εξοικειωθεί με τις συγκρούσεις
Λεζάντα φωτογραφίας: Η DEV-IS και η ΠΕΟ σε ειρηνικό ποδοσφαιρικό αγώνα πριν από χρόνια.
Πώς μπορούμε να μεγαλώνουμε τα παιδιά μας και να περιμένουμε τα πράγματα να παραμείνουν ως έχουν -μια εύθραυστη κατάπαυση του πυρός- αντί για μια σταθερή συμφωνία συμφιλίωσης; Η Κύπρος είναι συνηθισμένη στις συγκρούσεις - η σύγκρουση κατοικεί εδώ και τα πράγματα δεν είναι όπως ήταν το 1958 ή το 1963-64 ή το 1974. Τα πράγματα αλλάζουν και αν δεν συνεργαστούμε και δεν βρούμε τρόπους επικοινωνίας, οικοδόμησης εμπιστοσύνης, αμοιβαίας κατανόησης και ενσυναίσθησης, τα πράγματα μπορούν να χειροτερέψουν ανά πάσα στιγμή, αφού αυτοί που θέλουν μόνιμη διχοτόμηση κάνουν πάντα τα δικά τους σχέδια.
Το μόνο που θέλουμε είναι η ειρήνη. Έτσι πρέπει να συνεχίσουμε να εργαζόμαστε για αυτό με συνέπεια και σθένος. Όχι ξεχωριστά αλλά μαζί. Γιατί αυτή η χώρα ανήκει σε όλους μας και δεν υπάρχει άλλο μέρος για να πάμε.
Αυτή τη στιγμή, όπως μίλησα σε ένα πρόσφατο πάνελ, αυτές είναι οι σκέψεις μου για την πατρίδα μου, την Κύπρο.
Sevgul Uludag
Τηλ: 99966518
