«Είμαστε αλυσοδεμένοι Εβραίοι, αλυσοδεμένοι σ’ ένα μόνο μέρος, δίχως δικαιώματα και με χιλιάδες υποχρεώσεις. Εμείς οι Εβραίοι δεν πρέπει ποτέ ν’ ακούμε την καρδιά μας, πρέπει να είμαστε θαρραλέοι και δυνατοί, πρέπει να υπομένουμε όλες τις δυσάρεστες καταστάσεις δίχως να διαμαρτυρόμαστε, πρέπει να κάνουμε ό,τι μπορούμε και να συνεχίσουμε να έχουμε εμπιστοσύνη στον Θεό. Μια μέρα ο φριχτός αυτός πόλεμος θα τελειώσει επιτέλους, μια μέρα θα μπορούμε να είμαστε ανθρώπινα όντα κι όχι μόνο Εβραίοι!», έγραφε στο ημερολόγιο της η Άννα Φρανκ όταν η οικογένειά της κρυβόταν για δύο χρόνια σε ένα δωμάτιο κάπου στο Άμστερνταμ. Πεινασμένοι και εξαθλιωμένοι, η Άννα και η οικογένειά της δεν έχασαν ποτέ την ελπίδα ότι μπορούσαν να τα καταφέρουν. Το ημερολόγιο της Άννα Φρανκ, που έμεινε στην Ιστορία μέσα από τη συγκλονιστική αφήγηση της τότε έφηβης Άννας, που προσπαθούσε να κατανοήσει γιατί εκείνη και η οικογένειά της έπρεπε να περάσουν όλα αυτά απλά και μόνο γιατί είναι Εβραίοι, που προσπαθούσε να αντιληφθεί την ακατανόητη φρίκη του πολέμου και του Ολοκαυτώματος.
Άραγε, πώς θα ένιωθε η Άννα Φρανκ και χιλιάδες άλλοι Εβραίοι που βίωσαν τη φρίκη των στρατοπέδων συγκέντρωσης, βλέποντας σήμερα «τα εγγόνια» τους να διαπράττουν μία γενοκτονία; Υπάρχει περίπτωση η Άννα Φρανκ να ήταν περήφανη; Όχι, και το απαντά η ίδια ξανά μέσα από το ημερολόγιό της, συνεχίζοντας στο ίδιο απόσπασμα όπως πιο πάνω.
«Ποιος το επέβαλε αυτό; Ποιος μας έκανε εμάς, τους Εβραίους, μια εξαίρεση ανάμεσα σε όλους τους λαούς; Ποιος μας έκανε να υποφέρουμε τόσο μέχρι τώρα; Ο Θεός μάς έπλασε έτσι, αλλά ο Θεός επίσης θα μας ανυψώσει. Αν αντέξουμε όλη αυτή την αθλιότητα κι αν εξακολουθούν να υπάρχουν Εβραίοι, τότε οι Εβραίοι θα πάψουν να είναι καταραμένοι και θα γίνουν υποδείγματα. Και ποιος ξέρει, ίσως η πίστη μας διδάξει στον κόσμο και σ’ όλους τους λαούς ποιο είναι το καλό.»
Τι να πούμε σήμερα; Πόσο θλιβερό και μάταιο «τα εγγόνια» αυτών που δολοφονήθηκαν μαρτυρικά στα κρεματόρια και στους φούρνους να βομβαρδίζουν καθημερινά τη Γάζα, να πυροβολούν και να εποικίζουν τη Δυτική Όχθη και να τραμπουκίζουν και να καταστρέφουν σπίτια Παλαιστινίων στην ανατολική Ιερουσαλήμ. Πόσο ανακόλουθοι απέναντι στην Ιστορία που εξελίσσεται ξανά μπροστά μας ως τραγωδία και τελικώς ως φάρσα, δικαιώνοντας τον Κάρολο; Μπροστά μας βλέπουμε μία γενοκτονία σε ζωντανή μετάδοση, δεν υπάρχει πλέον καμιά δικαιολογία. Ούτε καν η σιωπή μπορεί να δικαιολογηθεί.
Κάθε άνθρωπος με ελάχιστη συνείδηση δεν μπορεί να μένει απαθής βλέποντας παιδιά να πεθαίνουν από την πείνα μέσα στα ερείπια. Αφού πρώτα κατέστρεψαν το σπίτι τους από τους βομβαρδισμούς και σκότωσαν τους γονείς τους στα συντρίμια, ήρθε η ώρα όσοι έμειναν να πεθάνουν από την πείνα. Και αν ακόμα αντέχουν, θα τους κυνηγήσουν κι άλλο, μέχρι να πετύχουν τον σκοπό τους. Να τους εξαφανίσουν ή να τους μεταφέρουν αλλού, λες και είναι ιδιοκτησία τους ο κόσμος και η γεωγραφία. Όλα αυτά στο όνομα της Χαμάς, που όσο συνεχίζουν να την πολεμούν τόσο «νομιμοποιούν» την απαράδεκτη δράση της. Αλήθεια, τι περιμένουν να γίνουν οι επόμενες γενιές Παλαιστινίων; Ένα παιδί που στις 7 Οκτωβρίου του 2023 ήταν 11 χρόνων και σήμερα κοντεύει τα 13, πού οδηγείται; Έχει άλλη επιλογή από το να πάρει τα όπλα; Όταν σε βομβαρδίζουν μέσα στον προσφυγικό καταυλισμό, σε πυροβολούν στην ουρά για το συσσίτιο και σε σκοτώνουν μέσα στο νοσοκομείο ενώ δίνεις μάχη για τη ζωή, υπάρχει άλλος δρόμος από τη ριζοσπαστικοποίηση;
Και μεις εκεί' στο ίδιο απαράδεκτο τροπάριο. Όλα για τα λεφτά, τις μπίζνες και τα συμφέροντα. Τα μαύρα βαν έκαναν καλά τη δουλειά τους φαίνεται. Εμείς που ζήσαμε κατοχή και προσφυγιά δεν μπορούμε να σταθούμε έστω και για λίγο στην πραγματικά σωστή πλευρά της Ιστορίας, με τους αδικημένους. Εμείς που σήμερα πολεμάμε τους σφετεριστές των περιουσιών μας στα κατεχόμενα, φιλοξενούμε στη χώρα μας συνέδρια εποίκων που καθημερινά σφετερίζονται τις περιουσίες Παλαιστινίων. Εμείς που παλεύουμε σε όλα τα διεθνή φόρα και μέσα για να μείνει ο ΟΗΕ εμπλεκόμενος στο Κυπριακό, τον βάλαμε στην άκρη και φτιάξαμε την «Αμάλθεια», δίνοντας το μεγαλύτερο άλλοθι στους σφαγείς των Παλαιστινίων. Εμείς που φωνάζουμε για την κατοχή και το διεθνές δίκαιο κάνουμε αγκαλίτσες και χαιρετούρες με τους γενοκτόνους της εποχής.
Ντροπή και μόνο ντροπή. Όσο σκληρά και αν είναι τα λόγια, δεν μπορούν να αποτυπώσουν την πραγματικότητα. Ντροπή στην ανθρωπότητα, ντροπή σε μας, ντροπή στα εγγόνια της Άννα Φρανκ που μέσα σε 70 χρόνια τα ξέχασαν όλα… νομίζοντας ότι μπορούν να ξεγελούν αιώνια την Ιστορία.
