Το πρωί της 20ής Ιουλίου 1974 ρίχθηκαν από τα τουρκικά αεροπλάνα κάποια ανακοινωθέντα απευθυνόμενα προς τους Ελληνοκύπριους. Τόσο στα ελληνικά όσο και στα τουρκικά. Έλεγε το εξής σε ένα από τα ανακοινωθέντα, που γράφτηκαν σε γραφομηχανή και έφεραν την υπογραφή του διοικητή των τουρκικών ειρηνευτικών δυνάμεων Κύπρου:
«Ελληνοκύπριοι. Δεν θέλουμε καθόλου να χύσουμε αίμα. Σας θεωρούμε φίλους. Και θα σας θεωρούμε φίλους. Ήρθαμε να καθαρίσουμε αυτό το νησί από εκείνους που σας ξεγέλασαν και το αιματοκύλησαν. Θα ζεις και πάλι ειρηνικά στο ωραίο σου νησί με τους Τούρκους της Κύπρου τους οποίους θεωρείς αδέλφια για αιώνες. Εμείς θα επιστρέψουμε στην Τουρκία όταν το διασφαλίσουμε αυτό. Θέλουμε ειρήνη, δικαιοσύνη και αδελφοσύνη και όχι εδάφη».
Πώς το βρίσκετε; Όλα είναι πολύ ωραία, έτσι; Είμαι περίεργος αν αυτά τα λόγια βγήκαν από την πένα του Μπουλέντ Ετζεβίτ ή απευθείας από τον διοικητή του στρατού. Πώς υποδέχθηκαν αυτό το ανακοινωθέν οι Ελληνοκύπριοι που το πήραν στα χέρια τους; Υπήρξαν κάποιοι που πίστεψαν στην ειλικρίνεια της Τουρκίας; Ούτε αυτό το ξέρω. Ίσως να υπήρξαν. Κοιτάξτε κουβέντα: «Ήρθαμε να καθαρίσουμε αυτό το νησί από εκείνους που σας ξεγέλασαν και το αιματοκύλησαν. Θα ζεις και πάλι ειρηνικά στο ωραίο σου νησί με τους Τούρκους της Κύπρου τους οποίους θεωρείς αδέλφια για αιώνες». Τι μαγευτικά λόγια! Επιπλέον, δίδει και μια υπόσχεση ο διοικητής. Αφού διασφαλίσουν την ηρεμία και την ειρήνη, θα επιστρέψουν πίσω στην Τουρκία, λέει!
Να υποβάλουμε μια ερώτηση τώρα: Αν οι Ελληνοκύπριοι εμπιστεύονταν τον λόγο του διοικητή και δεν αντιστέκονταν καθόλου; Αν δεν άνοιγαν καθόλου πυρ; Τι θα γινόταν; Αν μάλιστα υποδέχονταν και οι Ελληνοκύπριοι, όπως οι Τουρκοκύπριοι, με χειροκρότημα τους στρατιώτες που μπήκαν στα χωριά τους; Αν τους έδιναν νερό; Αν τους αγκάλιαζαν επειδή τους έσωσαν από τη χούντα; Αλήθεια, τι θα γινόταν;
Αν ρωτάτε εμένα, πάλι θα γινόταν ό,τι έγινε. Δηλαδή, δεν θα άλλαζε απολύτως τίποτα. Πάλι θα τους έπιαναν αιχμάλωτους, πάλι θα τους έστηναν στον τοίχο και πάλι θα τους εκτελούσαν. Επειδή απλώς ήταν Έλληνες και όχι Τούρκοι. Τα ανακοινωθέντα που ρίχθηκαν από αέρος δεν ήταν τίποτε άλλο από έκκληση να παραδοθούν. Ο τουρκικός στρατός ήθελε να πάρει το νησί χωρίς να έχει απώλειες. Αν ήταν ειλικρινείς σε εκείνα τα ανακοινωθέντα, δεν θα δολοφονούσαν αθώους αμάχους και δεν θα βίαζαν γυναίκες και κορίτσια. Νομίζετε ότι θα έσωζε τη ζωή του ο Ενετός διοικητής της Αμμοχώστου Βραγαδίνος το 1571 αν παρέδιδε το κάστρο στους Οθωμανούς χωρίς να αντισταθεί καθόλου, χωρίς να πολεμήσει καθόλου; Μήπως δεν θα τον έγδερναν πάλι και δεν θα γέμιζαν το δέρμα του άχυρα; Δεν θα αποκεφαλιζόταν;
Η στρατιωτική επιχείρηση της Τουρκίας δεν στόχευε στην κατάληψη ολόκληρου του νησιού. Εκείνοι που σχεδίασαν αυτή την επιχείρηση, τη σχεδίασαν για τη διχοτόμηση. Άλλωστε αυτό ήταν που θα τους ωφελούσε ουσιαστικά. Μήπως αν του έλεγαν «προχώρα», δεν θα μπορούσε να προχωρήσει και να πάρει και την υπόλοιπη ο τουρκικός στρατός, μπροστά στον οποίον δεν είχε απομείνει κανένα εμπόδιο; Όμως, δεν υπήρχε στους υπολογισμούς του η κατάληψη και του άλλου μισού. Άλλωστε μήπως δεν το παραδέχθηκε αυτό μετά από χρόνια και ο αρχηγός της χούντας στην Τουρκία, Κενάν Εβρέν; «Δεν υπήρχε στον υπολογισμό το Βαρώσι, το πήραμε επιπλέον», είπε. Η γραμμή μπορούσε να χαραχθεί μόνο όπως τη σχεδίασε ο Χένρι Κίσινγκερ. Είναι αλήθεια πως προήλθε από τον υπουργό Εξωτερικών της Τουρκίας, Τουράν Γκιουνές, το σύνθημα «Η Αϊσέ μπορεί να πάει διακοπές», όμως από τον Κίσινγκερ ήρθε ουσιαστικά η διαταγή έναρξης της δεύτερης επιχείρησης που προχώρησε μέχρι την Αμμόχωστο.
Μετά από τόσα χρόνια ακόμα υπάρχουν και τώρα κάποιοι στην κοινότητά μας που λένε ότι «μας έσωσε η Τουρκία». Όμως, δεν μας έσωσε η Τουρκία. Απλώς μας πήρε ομήρους. Είμαστε οι όμηροί της. Ζούμε στην κατεχόμενη περιοχή. Και οι Ελληνοκύπριοι ζουν στην ελεύθερη περιοχή. Πότε νιώθουμε πως είμαστε στην Κύπρο; Όταν περάσουμε στον νότο!
