Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το χθεσινό κτύπημα του Ισραήλ σε βάρος του Ιράν δημιουργεί ένα εντελώς διαφορετικό πλαίσιο και μια νέα διάσταση πραγμάτων στις παγκόσμιες σχέσεις. Η επίθεση ήταν προδιαγεγραμμένη λαμβάνοντας υπόψη τα όσα διαδραματίζονται εντός του Ισραήλ, την προσπάθεια να αντιπαλέψει ο σημερινός, εκτός ελέγχου, Πρωθυπουργός της χώρας, αλλά και το πόσο έχει εκμεταλλευτεί τον υπαρξιακό φόβο του κράτους του Ισραήλ, ο οποίος επιδεινώνεται κυρίως μέσα από τις απειλές του καθεστώτος του Ιράν περί αφανισμού της χώρας.
Η πρωτοφανής, ακόμη μια φορά επίθεση σε βάρος του Ιράν, ο τρόπος που έχει εξελιχθεί, αλλά και η μονομερής απόφαση του Τελ Αβίβ να προχωρήσει, αναδεικνύει πλέον μια εμπεδωμένη αναρχία στις διεθνείς σχέσεις και επιβεβαιώνει ακόμη μια φορά το αξίωμα και το «δικαίωμα» που έχει ο ισχυρός να κάνει ό,τι θεωρεί σωστό για το συμφέρον του ή ακόμη και για να παίξει εσωτερικά παιχνίδια με ακροδεξιές ατζέντες με στόχο, όχι μόνο το γενικό καλό, αλλά και την προσωπική προστασία των ηγετών που γίνονται μέρος της κρίσης.
Βεβαίως είναι ή ήταν, εξαρτάται από τη συνέχεια των γεγονότων, πρωτογενής και πραγματική η απειλή του θεοκρατικού καθεστώτος του Ιράν, ενός αντιδραστικού σχήματος που καταδυναστεύει έναν σπουδαίο λαό σαράντα και πλέον χρόνια.
Ωστόσο, παρά την οφθαλμοφανή ιρανική απειλή, το ζήτημα του πυρηνικού προγράμματος της Τεχεράνης έχει μια ιστορία. Είναι ο ίδιος ο Νετανιάχου σε συνεργασία με τον Τραμπ που φρόντισαν να καταστραφεί η συμφωνία για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν του 2015, η οποία είχε την συνολική στήριξη της διεθνούς κοινότητας. Ο Τραμπ τρία χρόνια αργότερα απέσυρε τις ΗΠΑ από τη συμφωνία με αποτέλεσμα αυτή να καταρρεύσει.
Σήμερα, οι διεθνείς παίκτες συμφωνούν ότι το καθεστώς του Ιράν βρισκόταν πολύ κοντά στην κατασκευή πυρηνικής βόμβας. Αυτό είναι γεγονός αναντίρρητο. Όπως αναντίρρητο είναι και το γεγονός ότι αναμένεται απάντηση του Ιράν. Η Τεχεράνη δεν μπορεί να μην μιλήσει για εκδίκηση διά απαντήσεών της σε βάρος του Ισραήλ. Το μεγάλο ωστόσο ερώτημα είναι η εμβέλεια, το μέγεθος που θα πάρει η όποια επίθεση. Με βάση τα δεδομένα που υπάρχουν, το Ιράν μάλλον θα επιχειρήσει να κινηθεί για λόγους εσωτερικής κατανάλωσης. Κυρίως γιατί μαζί με τα καίρια πλήγματα που δέχθηκε από το Ισραήλ, το καθεστώς θα πρέπει να μετρήσει και το εσωτερικό της χώρας. Το οποίο ίσως να αποδειχθεί, τις επόμενες εβδομάδες ή μήνες, ως το πλέον ευάλωτο κομμάτι για το θεοκρατικό καθεστώς. Γιατί όλα τα δεδομένα συνηγορούν ότι υφίσταται στη χώρα μια αδιόρατη αλλά συγκεκριμένη αντίδραση εναντίον του καθεστώτος.
Εκείνο επομένως που θα κριθεί τις επόμενες ώρες ή μέρες είναι το μέγεθος της κλιμάκωσης της κρίσης. Αν τα πράγματα οδηγηθούν σε έναν ολοκληρωτικό πόλεμο του Ιράν με το Ισραήλ, τότε θα πρέπει να διαπιστωθεί κατά πόσον η ηγεσία του καθεστώτος θα θέσει στη μέγγενη τη δική της ύπαρξη στην προσπάθειά της να αναζητήσει διεξόδους προς χάρη ενός γοήτρου.
