Την προηγούμενη εβδομάδα, δημοσιοποιήθηκε η είδηση πως σε δημόσιο δημοτικό της πρωτεύουσας βρέθηκε προπονητής καράτε προκειμένου να διδάξει στους μαθητές την αξία του ευ αγνωίζεσθαι, μόνο που ο προπονητής είναι ενώπιον Κακουργιοδικείου για σεξουαλική εκμετάλλευση ανήλικης, και μάλιστα μαθήτριάς του. Το υπουργείο Παιδείας που συχνά-πυκνά ξεχνάει πως είναι και Αθλητισμού, δεν έχει κάνει καμία ενέργεια τουλάχιστον να διατάξει έρευνα για το περιστατικό. Με λίγα λόγια το υπουργείο επέλεξε να ακολουθήσει πιστά την πολιτική που ακολουθεί η παρούσα κυβέρνηση, να μην σχολιάσει, να μην αναφέρει κανένα περιστατικό και να το αφήσει να περάσει μέχρι να κοπάσει το θέμα.
Από τότε που έχει εκλεγεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας ο Νίκος Χριστοδουλίδης, η κυβέρνησή του έχει δώσει πολλά για σχολιασμό. Στην αρχή, συμπεριφέρθηκαν ως typical Κυπραίοι. Διορίστηκαν όλοι οι κουμπάροι και οι κουμέρες στο Προεδρικό, αφού κάπως έπρεπε να ευχαριστήσουμε αυτούς που μας ψήφισαν (ε ήρθε στον γάμο, να μην το ανταποδώσουμε;). Μετά, συμπεριφέρθηκε (και συνεχίζει να συμπεριφέρεται) ως typical Πρόεδρος. Παρεμβαίνει ως Ρομπέν των Δασών, αφού διογκωθεί ένα πρόβλημα για να έρθει ως σωτήρας και να ικανοποιήσει το υπερεγώ και να δείξουμε στον κόσμο πως όταν ο (αυστηρός) Πρόεδρος κουνάει το δάχτυλο τα πράγματα προχωρούν σε αυτόν τον τόπο. Δεν είναι ίδιον του Χριστοδουλίδη. Είναι ίδιον των Προέδρων που πέρασαν από αυτόν τον τόπο που πάντα θεωρούσαν εαυτούς αυτοκράτορες και περίμεναν την υστάτη να λύσουν από προβλήματα για τους δρόμους, τους διορισμούς, το υδατικό, την οικονομία κ.λπ. Να φανεί ο Πρόεδρος σωτήρας και όχι πως έχουμε θεσμούς και κράτος πως λειτουργούν.
Κι ύστερα, ο Χριστοδουλίδης συμπεριφέρθηκε ως typical Κύπριος πολιτικός. Αυτός που κλαίγεται σε δημόσιες δηλώσεις και στα πάνελ των εκπομπών (και εσχάτως των podcasts) για να μας πει πως έχει σχέδιο, είναι έτοιμος να λύσει το Κυπριακό, έχει όραμα, ξέρει πώς να το λύσει (ευτυχώς δεν μας είπε 24 ώρες όπως ο Τραμπ με το Ουκρανικό), έχει και plan και β και γ και στ για το Κυπριακό. Αλλά τελικά; Τελικά φταίει η κακιά Τουρκία που είναι ανένδοτη και δεν υποχωρεί από τις δηλώσεις της.
Όλα αυτά, είναι γνώριμα στοιχεία ενός ανθρώπου που μπαίνει στην πολιτική. Εκείνο που μπορούμε να πούμε πως έχει βάλει στην πολιτική ζωή ο Νίκος Χριστοδουλίδης είναι η επιλογή της σιωπής. Αυτό είναι δικό του, δεν μπορεί να του το πάρει κανείς. Η κυβέρνηση, αντί να επιλέγει να απαντήσει σε διάφορα σκάνδαλα που ακούγονται κατά καιρούς επιλέγει πάντα τη σιωπή. Μια σιωπή, η οποία είναι πλέον επικίνδυνη για τη δημοκρατία. Όταν κυβερνώντες επιλέγουν τη σιωπή μπροστά σε σκάνδαλα και δημόσιες κατηγορίες, η σιωπή τους δεν είναι ουδέτερη. Είναι πολιτική στάση με βαριές συνέπειες. Σε μια δημοκρατία, η λογοδοσία είναι το αυτονόητο. Είναι ο τρόπος που λειτουργούν οι θεσμοι, είναι καθήκον, δεν είναι καν μια ευγενική… παραχώρηση. Και η αποφυγή απαντήσεων, η απαξίωση ερωτήσεων και η συστηματική σιωπή σε κρίσιμα ζητήματα υπονομεύουν την εμπιστοσύνη των πολιτών και αλλοιώνουν τη λειτουργία των θεσμών. Και αυτή η κυβέρνηση, οφείλει όταν υπάρχει ένα σοβαρό θέμα να δίνει απαντήσεις.
