Το καταφέραμε και αυτό, και όντως είναι τεράστια επιτυχία όταν η περιοχή μας αντιμετωπίζει τόσα σοβαρά προβλήματα, στην Κύπρο να ασχολούμαστε με τις στάσεις λεωφορείων. Το πιο σοβαρό, όμως, είναι ότι ασχολούμαστε με τις στάσεις λεωφορείων γιατί όντως ορισμένοι προσπαθούν και πάλι να μας τρελάνουν και να φέρουν τη λογική από την ανάποδη, όπως έκαναν και με τις στάσεις των λεωφορείων. Βλέπετε, η κοινή λογική δεν είναι πάντα τόσο κοινή, ούτε μπορεί πάντα να υπερισχύει των διαδικασιών του Δημοσίου και της γραφειοκρατίας. Πόσο δύσκολο είναι τέλος πάντων να καθορίσουμε στους δρόμους μας κάποιες στάσεις λεωφορείων; Ε, τελικά είναι πολύ δύσκολο.
Μετά από δεκαετίες ολόκληρες που οι πόλεις και τα χωριά μας δεν φρόντισαν να έχουν στάσεις, αποφάσισε το κεντρικό κράτος να λάβει δραστικά μέτρα και να προχωρήσει το ίδιο στην κατασκευή στάσεων με ένα ενιαίο παγκύπριο σχέδιο που θα διαφοροποιείται αναλόγως του μεγέθους. Δεν ξέρω αν συμφωνώ με αυτό, μάλλον θα προτιμούσα η κάθε πόλη και χωριό, ο κάθε δήμος να έχει τον δικό του σχεδιασμό που θα μπορούσε να λειτουργήσει και ως σημείο της διαφορετικής αισθητικής, κουλτούρας και νοοτροπίας κάθε περιοχής. Για παράδειγμα, άλλο να δεις μία όμορφη ξύλινη στάση λεωφορείου στα ορεινά και άλλο μία μοντέρνα στάση λεωφορείου στο κέντρο μιας πόλης. Όμως, επειδή αυτό δεν το καταφέραμε, βρήκαμε τη λύση που ήταν οι «έξυπνες στάσεις». Γιατί προφανώς χωρίς εργολάβο στη μέση δεν γίνεται δουλειά, δεν μπορούν οι μεγάλοι δήμοι της Κύπρου να έχουν ένα μηχανουργείο να κάνει 50-60 στάσεις για τον δήμο τους, ούτε οι κοινότητες να επιστρατεύσουν έναν πελακάνο και δύο κτίστες να φτιάξουν στάσεις στα χωριά. Μα δεν θα ήταν έξυπνες τότε, τρομάρα μας.
Τώρα, γιατί έξυπνες πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω. Μοιάζει λίγο με ανέκδοτο η ιστορία με τα διάφορα «έξυπνα» που μας πλασάρουν συνεχώς και μόνο έξυπνα δεν είναι. Τα έξυπνα φώτα, τα έξυπνα συστήματα, οι έξυπνοι μετρητές… Βλέποντας το αποτέλεσμα, πιο πολύ μοιάζει με «εξυπνάδα» κάποιου μάλλον ανεπαρκέστατου τεχνοκράτη που δεν αντιλήφθηκε γιατί στη μία πλευρά πρέπει να υπάρχει κενό και όχι διαφήμιση, ούτε αντιλήφθηκε πόσους πρέπει να χωρεί ένα παγκάκι έξω από σχολείο, ούτε τον ενδιαφέρει αν οι άνθρωποι σε τροχοκαθίσματα πρέπει ή όχι να είναι κάτω από το σκέπαστρο για τον ήλιο και τη βροχή. Ψιλά γράμματα. Έπρεπε να γίνει το συμβόλαιο, να υπογραφεί και βλέπουμε μετά.
Η Ελεγκτική Υπηρεσία επιβεβαίωσε τα αυτονόητα. «Με μια απλή επίσκεψη/παρατήρηση εύκολα διαπιστώνεται ότι, η εν λόγω βασική αρχή της ορατότητας δεν ικανοποιείται. Αυτό είναι αυταπόδεικτο και δεν επιδέχεται αμφισβήτησης, ούτε χρειάζεται κάποιας περαιτέρω επιστημονικής ή τεχνικής ανάλυσης», και προσθέτει ότι «είναι απαράδεκτο και πρωτοφανές το γεγονός ότι η ορατότητα των έξυπνων στάσεων ως προς τα διερχόμενα οχήματα είναι σχεδόν μηδενική όταν κάθεται κανείς στο παγκάκι». Τα πληρώσαμε όμως 62 εκατομμύρια, γιατί είναι έξυπνα και πρωτοποριακά, και ας μην εξυπηρετούν κανέναν, και ας μην βελτιώνονται. Σιγά το πράγμα, είναι μήπως η πρώτη φορά ή θα είναι η τελευταία; Ζήτω οι εξυπνάδες!
