Σου είπα στάσου σε μια άκρη τώρα, όμως δεν στέκεσαι. Δεν κάθεσαι καθόλου ήσυχη. Σώνει και καλά θα με αναγκάσεις να το πω. Σώνει και καλά να με βάλεις σε μπελά. Δεν βλέπεις; Όλο περιμένουν καραούλι. Να γράψω ένα άρθρο. Να δημοσιεύσω μια γελοιογραφία. Αυτή τη φορά να μην ουρά στο κεφάλι του, να κάνει ό,τι θέλει. Να έρθουν στην πόρτα μας με πέτρες, με μαχαίρια και πάλι. Πες μου μάτια μου. Πες μου αιώνια αγαπημένη. Έτσι ζει ο άνθρωπος σε αυτή τη χώρα; Ζει εδώ γνωρίζοντας ότι το μεγαλύτερο κακό μπορεί να έρθει από εκείνους που κάθισαν στο κεφάλι μας ως κράτος; Πόσα βράδια γύριζαν ξοπίσω μας σαν σκοτεινές σκιές. Έπνιξαν ένα καημένο σκυλί και το πέταξαν μπροστά στην πόρτα μας. Πρέπει να πεθάνουν όσοι αρνούνται την υποταγή! Υπογραφή δυνάμεις ασφαλείας;
Δεν είναι η ώρα του, φύγε από πάνω από το κεφάλι μου Κύπρος. Μήπως είναι δικό μου καθήκον να απαντώ σε εκείνους που καθημερινά εκφωνούν εθνικιστικούς λόγους πάνω στο κεφάλι μας; Ο Νίκος θα καλέσει τον Ταγίπ στην Κύπρο, λέει. Αν τον καλέσει, ας τον καλέσει. Τι με νοιάζει; Άλλωστε, καθόλου δεν νομίζω ότι ενδιαφέρονται για την άποψή μου. Όμως, δουλειά να γίνεται, τη γράφω εδώ. Υποδεχτείτε τον με τελετή, με μπάντα στη Λάρνακα. Απλώστε κόκκινο χαλί. Ανοίξτε τη Βουλή. Να τιμήσει και εκείνο το μέρος. Να σας εκφωνήσει μια ομιλία. Για δύο κράτη, δύο κυριαρχίες. Μάλιστα, μπορείτε να δώσετε και σε αυτόν το χρυσό κλειδί της Λευκωσίας. Αν θα το δώσετε, δώστε το. Τι με νοιάζει; Δεν έχω αντίρρηση.
Μην μου λες πλέον το ντέρτι σου, δεν πρόκειται να το ξαναγράψω. Αν θα ζεις με στρατιωτικές ασκήσεις, ζήσε χίλιες φορές! Δεν με νοιάζει. Θέλουν ας προσγειώνονται στην Πάφο τα αμερικανικά αεροπλάνα, θέλουν ας προσγειώνονται στη Λάρνακα. Το τελευταίο πλήγμα θα μας το δώσει το λιοντάρι της Ιερουσαλήμ; Αν είναι να χτυπήσει, ας χτυπήσει. Τι με νοιάζει; Μην νοιάζεσαι πολύ και εσύ σύντροφε Στεφάνου. Μίλα μου για την κόκκινη σημαία που αναρτήθηκε πάνω στην Ράιχσταγ στο Βερολίνο. Κοίτα το κέφι σου σε ένα τραπέζι με ψάρια, μεζέδες, γαρίδες, αστακό, χταπόδι και ούζο. Κοίτα τη Μεσόγειο. Και φώναξε αν θες: Ζήτω η πλήρως ανεξάρτητη Κύπρος!
Μην περιμένεις άδικα μάτια μου. Δεν θα γράψω ποιος σκότωσε τα παιδιά στο μπάνιο. Μη με βάζεις σε μπελά. Από εδώ και μπρος θα γράφω μόνο άρθρα για την αγάπη. Δεν μπορώ να φτάσω την αγαπητή Φρίντα, όμως έστω. Κοίτα τι λέει:
«Δεν θέλω από εσένα να με επαινείς. Όταν θεωρώ πως έκανες λάθος, μη μου ζητάς συγγνώμη. Δεν θα σου ζητήσω να με αγκαλιάσεις, ακόμα και όταν το έχω πιο πολύ ανάγκη. Δεν θέλω να μου λες πόσο ωραία είμαι, ακόμα και αν είναι ψέμα. Μη μου γράφεις ωραία πράγματα. Δεν θα σου ζητήσω καν να μου τηλεφωνήσεις για να μου πεις πώς πέρασες τη μέρα σου ή μη μου λες ότι με πεθύμησες. Δεν θα ζητήσω να με ευχαριστείς για όλα όσα έκανα για εσένα. Ενώ είμαι καλά ψυχολογικά, μην ανησυχείς για μένα. Και φυσικά, δεν θα σου ζητήσω να στηρίξεις τις αποφάσεις μου. Ενώ έχω χιλιάδες ιστορίες να σου διηγηθώ, δεν θα σου ζητήσω καν να με ακούσεις. Δεν θα σου ζητήσω να κάνεις απολύτως τίποτα, ακόμα και να είσαι δίπλα μου για πάντα…».
Ψυχή μου Φρίντα. Σε θαυμάζω. Σε τούτο το δύσμοιρο νησί της Κύπρου.
Στάσου σε μια άκρη τώρα. Μη με βάζεις πάλι σε μπελά. Μη μου ζητήσεις ξανά να διηγηθώ εκείνες τις θλιβερές ιστορίες. Μην με ρωτάς αν θα χυθεί αίμα ξανά. Δεν σε αγαπώ με αυτό σου το χάλι που έγινες φωλιά όσων παραβιάζουν την αθωότητα και την αξιοπρέπειά σου. Δεν σε πούλησαν σε ανοικτές αγορές, σε πούλησαν σε εκείνα τα σκοτεινά δωμάτια. Μην ρωτάς πόσες σφαίρες υπάρχουν στο πιστόλι μου. Μη με βάζεις σε μπελά μέσα σε αυτή την ποταπή, την ύπουλη κοινότητα!
