Δεκατέσσερα χρόνια συμπληρώθηκαν φέτος από την τραγωδία στο Μαρί. Τότε που οι λανθασμένοι πολιτικοί αλλά και στρατιωτικοί χειρισμοί οδήγησαν στη φονική έκρηξη της 11ης Ιουλίου του 2011, στερώντας τη ζωή από 13 συνανθρώπους μας και προκαλώντας ζημιές εκατομμυρίων στην κυπριακή οικονομία. Κι όμως, παρά το μέγεθος της καταστροφής, ο κυπριακός στρατός, η Εθνική Φρουρά, η οποία ειρήσθω εν παρόδω διοικείται από μη Κύπριο αξιωματικό/Αρχηγό, βγήκε αλώβητη από το κάδρο των ευθυνών. Θαύμα-θαύμα, θα μπορούσε κανείς να αναφωνήσει.
Ανεξαρτήτως, όμως, πολιτικών πεποιθήσεων, κάθε νηφάλιος και αντικειμενικός παρατηρητής μπορεί σήμερα, 14 χρόνια μετά, να αναγνωρίσει πως εκείνη η περίοδος αποτέλεσε τομή καθώς νομιμοποίησε τον κανιβαλισμό, ενίσχυσε την αυθαιρεσία και εδραίωσε τη δημόσια δαιμονοποίηση ως μέσο πολιτικής επιβολής και επιβίωσης. Σε αυτό το πλαίσιο, ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Δημήτρης Χριστόφιας, φορτώθηκε όχι μόνο όσες ευθύνες του αναλογούσαν αλλά και όσες δεν του αναλογούσαν. Θυμόμαστε όλοι τα ειρωνικά ανέκδοτα της εποχής: «Βρέχει στην Αγγλία; Φταίει ο Χριστόφιας». Κι όμως, η εν λόγω στάση (τα ανέκδοτα, το χιούμορ των πολιτών) ήταν συχνά η μόνη άμυνα του υγιώς σκεπτόμενου ανθρώπου, που αντιλαμβανόταν ότι δεν είναι δυνατόν για όλα τα κακά του τόπου να ευθύνεται ένα μόνο άτομο, ένας αποδιοπομπαίος τράγος (κάποιοι ούτε που τους έχουν ακουστά τους αρχαίους ημών προγόνους).
Σήμερα, το φαινόμενο του κανιβαλισμού έχει παγιωθεί. Ο δημόσιος διάλογος κατακλύζεται από προσωπικές στοχοποιήσεις, και ο πολιτικός ή επικοινωνιακός κανιβαλισμός μπορεί να πλήξει τον οποιονδήποτε ανεξαιρέτως. Ειρωνεία της Ιστορίας, αρκετοί από εκείνους που σήμερα υφίστανται κανιβαλισμό ανήκουν στις πολιτικές δυνάμεις που νομιμοποίησαν τον κανιβαλισμό επί Χριστόφια, μετατρέποντας τον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας σε αποδιοπομπαίο τράγο. Για πολλούς, έφταιγε για όλα. Ίσως μόνο για την πτώση του μετεωρίτη που εξαφάνισε τους δεινόσαυρους να μην του καταλογίστηκε ευθύνη.
Την πόρτα του πολιτικού φρενοκομείου την άνοιξαν εκείνοι που τότε επαγγέλλονταν τη σωτηρία της χώρας. Ο ΔΗΣΥ του Νίκου Αναστασιάδη, το ΔΗΚΟ του Μάριου Κάρογιαν, η ΕΔΕΚ του Γιαννάκη Ομήρου, το ΕΥΡΩΚΟ του Ρίκκου Ερωτοκρίτου και οι Οικολόγοι της Ιωάννας Παναγιώτου. Μάλιστα, ήταν οι ίδιοι εκείνοι που απαίτησαν την παραίτηση του Προέδρου της Δημοκρατίας, εκδίδοντας σχετικό ψήφισμα μέσω της Βουλής. Ο Κάρογιαν για να διασώσει (μίσhι) τη δημοκρατική λειτουργία. Ο Ομήρου για να επιτελέσει το «καθήκον» του προς την πατρίδα. Ο Ρίκκος Ερωτοκρίτου μιλούσε για ιστορική οπισθοδρόμηση 40 ετών, ενώ οι Οικολόγοι έκαναν λόγο για «ομαλοποίηση» μόνο μέσω εθελούσιας παραίτησης του Χριστόφια.
Με βάση εκείνη τη ρητορική, η παραίτηση Χριστόφια θα οδηγούσε την Κύπρο στον παράδεισο, στον έβδομο ουρανό. Ωιμέ, όμως, ο παράδεισος δεν ήρθε ποτέ, αφού από τότε μέχρ,ι σήμερα οι πολίτες δεν προλαβαίνουν να μετρούν σκάνδαλα. Ούτε ο Κάρογιαν ούτε ο Ομήρου ούτε ο Ρίκκος Ερωτοκρίτου κατάφεραν να «σώσουν» τη χώρα μετά το πέρας της θητείας του τότε νόμιμα εκλεγμένου Προέδρου της Δημοκρατίας Δημήτρη Χριστόφια.
Όταν φορτώνεις σε έναν τις ευθύνες χιλίων, η αλήθεια θάβεται και οι ένοχοι διαφεύγουν. Είναι απλά μαθηματικά: Ύστερα φέρνει ο φούρνος την πυρά.
