Αν εξαιρέσουμε τα πολιτικά προσόντα του κ. Χριστοδουλίδη, είχε ένα μοναδικό ταλέντο που ήταν αυτό που συντέλεσε, ώστε να εκλεγεί Πρόεδρος της Κύπρου. Στις εκλογές του 2023 εμφανίστηκε ως ο πολιτικός που «ακούει». Μίλησε σε κοινότητες, άκουσε αγρότες, συνομίλησε με τη μεσαία τάξη και κατάφερε να απορροφήσει ένα διακομματικό ρεύμα απογοήτευσης και να το μεταφράσει σε πολιτική κεφαλαιοποίηση. Ήταν η εποχή της ευαισθησίας και της «πολιτικής με ανθρώπινο πρόσωπο». Με αυτό το ταλέντο του φάνηκε να ξεχωρίζει από την τεχνοκρατική απόσταση του προκατόχου του Νίκου Αναστασιάδη. Αυτό ήταν υποτίθεται τότε και το συγκριτικό του πλεονέκτημα έναντι του Αβέρωφ Νεοφύτου: ο πρώτος ήταν παρών στην κοινωνία, συνομιλητής των πολιτών, ενώ ο δεύτερος, όσο κι αν προσπάθησε, παρέμεινε εγκλωβισμένος σε μια ελιτίστικη εικόνα έστω και αν κατέβηκε ξυπόλυτος από την Αργάκα.
Το ταλέντο του αυτό να ακούει μοιάζει να χάθηκε αμέσως μετά την ανάληψη των καθηκόντων του. Ο Χριστοδουλίδης υιοθέτησε γρήγορα το μοντέλο του παραδοσιακού πολιτικού, μετατρέποντας τον εαυτό του σε «έναν από τους άλλους». Αυτό που πίστεψε ο μέσος πολίτης πως θα ήταν ένας διαφορετικός Πρόεδρος διαψεύστηκε δυστυχώς για όλους μας (είτε τον ψηφίσαμε είτε όχι). Μετατράπηκε σε έναν πολιτικάντη που βλέπει περισσότερο τις ισορροπίες στα κόμματα που τον στηρίζουν, παρά τα θέλω της κοινωνίας.
Και οι πυρκαγιές στην ορεινή Λεμεσό, ήταν απλά το επιστέγασμα όλης αυτής της μεταστροφής του Προέδρου από έναν άνθρωπο που αφουγκράζεται την κοινωνία στον κλασικό πολιτικό. Αυτό το ταλέντο του κ. Χριστοδουλίδη μοιάζει να έχει θαφτεί κάτω από τις στάχτες της διακυβέρνησης, αφού η κοινωνία δεν ζήτησε μόνο στήριξη ή αποκατάσταση. Ζήτησε ευθύνες, λογοδοσία. Και η πιο άμεση σύνδεση της κοινωνίας με τη δημοκρατία είναι η παραίτηση. Είναι ένας τρόπος να δείξεις στην κοινωνία πως οι θεσμοί λειτουργούν και είναι υπεράνω των πολιτικών. Αλλά δεν ήρθε ποτέ. Ούτε από τον υπουργό Δικαιοσύνης, ούτε από την υπουργό Γεωργίας, ούτε από τον ίδιο τον Πρόεδρο μέσω της αποπομπής. Θα πείτε, θα έχουμε λιγότερες πυρκαγιές αν παραιτηθούν/παραιτήσουν υπουργούς; Φυσικά και όχι. Αλλά είναι ένας τρόπος να δείξεις πως δεν είσαι μακριά από τα θέλω του κόσμου. Και το χειρότερο είναι πως αυτή η κυβέρνηση κλείνει τα αφτιά της στην ηχηρή κραυγή μιας κοινωνίας που δεν απαιτεί μόνο ψυχραιμία αλλά την ευθύνη. Την πολιτική ευθύνη.
Και αυτό που πραγματικά μας τρομάζει στα δύο τελευταία χρόνια είναι αυτή η μεταστροφή του Νίκου Χριστοδουλίδη από ακροατή της κοινωνίας σε διαχειριστή της πολιτικής σιωπής. Γιατί δεν είναι θέμα τακτικής, είναι βαθιά πολιτικό ή αξιακό θέμα μιας κοινωνίας, αφού όταν η Πολιτεία σε περιόδους δημοκρατίας αποτυγχάνει να προστατεύσει τις ανθρώπινες ζωές, δεν αρκεί να συνεχίσει απλά το έργο της ή να λάβει μέτρα. Οφείλει να κοιτάξει την κοινωνία κατάματα και να της πει την αλήθεια. Είναι το ελάχιστο χρέος απέναντι σε όσους χάθηκαν εν καιρώ ειρήνης. Η ανάληψη ευθύνης δεν φέρνει πίσω ζωές, αποκαθιστά όμως τη σχέση εμπιστοσύνης με την κοινωνία.
