Η φονική πυρκαγιά στην ορεινή Λεμεσό έφερε ξανά στη δημόσια συζήτηση το θέμα της πολιτικής ευθύνης. Ο κρατικός μηχανισμός και δη οι δυνάμεις πυρόσβεσης αντιμετώπισαν μια πρωτοφανή σε ένταση και έκταση πυρκαγιά. Μάλιστα ορισμένα μέλη της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας έκαναν λόγο για πυρκαγιά-«φάντασμα». Άλλαζε συνεχώς κατευθύνσεις και σε κάποιες περιπτώσεις το ύψος της έφτανε μέχρι τα 30 μέτρα. Η προσπάθεια κατάσβεσης της πυρκαγιάς δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Υπήρχαν σοβαρές αντικειμενικές δυσκολίες και πρέπει να συνυπολογίζονται ώστε η κριτική να μην γίνεται με άδικο τρόπο.
Θα ήταν αφέλεια να μην αναγνωρίσουμε τη σκληρή πραγματικότητα και την απόσταση που πάντα θα υπάρχει μεταξύ σχεδιασμού και εφαρμογής ενός σχεδίου. Ωστόσο, αναδείχθηκαν και ορισμένα κενά, για παράδειγμα στον συντονισμό. Φάνηκε ότι υπήρχαν ελλείψεις και παραλείψεις. Πάντα θα παρατηρούνται κενά. Το τέλειο δεν υπάρχει. Πάντοτε θα υπάρχει περιθώριο βελτίωσης. Αυτή είναι μια διαπίστωση που μας βοηθά να ωριμάσουμε ως κοινωνία, ούτως ώστε να μην οδηγούμαστε κάθε φορά στα πλοκάμια της ισοπέδωσης και του υστερικού αφορισμού που οδηγούν σε παράλυση παρά σε δράση.
Για να βελτιωθούν τα πράγματα και να μην αφεθούν στη μοίρα τους, θα πρέπει να υπάρχει παράδοση ως προς την ανάληψη ευθυνών. Θα πρέπει η απόδοση των πολιτικών ευθυνών να είναι μέρος της πολιτικής κουλτούρας και νοοτροπίας μας. Έτσι μόνο δημιουργείται ένα πλαίσιο πολιτικής υπευθυνότητας που θα παρακινεί το πολιτικό προσωπικό της χώρας στην παραγωγή σημαντικού πολιτικού έργου και στην αποφυγή σοβαρών λαθών. Κάθε φορά που ένας πολιτικός παραιτείται για τα λάθη του ο πήχης ανεβαίνει πιο ψηλά για τους επόμενους και οι πολιτικές θέσεις αποκτούν μεγαλύτερη βαρύτητα.
Εξάλλου η ανάληψη πολιτικών ευθυνών είναι μέρος του δημοκρατικού τρόπου διακυβέρνησης μιας χώρας. Ο λαός εκλέγει διά της ψήφου τα πολιτικά πρόσωπα που θα διακυβερνήσουν τη χώρα. Τα πρόσωπα αυτά οφείλουν να λογοδοτούν στους πολίτες. Δεν είναι ιδιοκτήτες του κράτους, ούτε μόνιμα τοποθετημένοι σε μια πολιτική θέση. Οφείλουν να έχουν συνείδηση της ευθύνης, ώστε να θεωρείται ότι κυβερνούν και πως δεν βρίσκονται απλώς στην εξουσία. Εάν επικρατεί το δεύτερο τότε αρχίζει να μειώνεται η πολιτική εμπιστοσύνη και να διαβρώνεται η δημοκρατία. Εάν λοιπόν ο λαός από τον οποίο πηγάζει η εξουσία νιώθει μεγάλη δυσαρέσκεια για κάποιον πολιτικό για τον τρόπο διαχείρισης μιας κατάστασης και αυτός δεν ικανοποιήσει το κοινό αίσθημα τότε δεν θα πληγεί μόνο η αξιοπιστία του προσώπου αλλά και του θεσμού. Είναι για την προστασία των δημοκρατικών θεσμών που πρέπει ο εκάστοτε πολιτικός να έχει υπόψη ότι πάντα υπάρχει το ενδεχόμενο της ανάληψης πολιτικών ευθυνών.
