Κάθε Αύγουστο και Σεπτέμβρη, σαν να μην τρέχει τίποτα, η Κύπρος ζει ξανά το ίδιο θέαμα: χιλιάδες κυνηγοί να ξεχύνονται στις εξοχές, με τα όπλα στον ώμο και το σύνθημα «παράδοση» στο στόμα. Κι όμως, η εικόνα είναι σχεδόν σουρεαλιστική: ένα νησί που πνίγεται από καύσωνες, που μετρά καμένα βουνά και νεκρούς από πυρκαγιές, συνεχίζει να αντιμετωπίζει τη φύση σαν να είναι απλώς «πεδίο άθλησης».
Η κυνηγετική περίοδος στην Κύπρο δεν είναι πια αθώα. Είναι ο καθρέφτης μιας κοινωνίας που δεν μπορεί να καταλάβει ότι η κλιματική κρίση δεν αφήνει περιθώρια για πολυτέλειες. Τα δάση καίγονται, τα πουλιά λιγοστεύουν, η βιοποικιλότητα καταρρέει. Και μέσα σε αυτό το σκηνικό, κάποιοι εξακολουθούν να μιλούν για «δικαίωμα» στο κυνήγι, σαν να πρόκειται για ιερό κειμήλιο. Δικαίωμα σε τι ακριβώς; Στο να πυροβολείς τα τελευταία πλάσματα που παλεύουν να επιβιώσουν;
Η κυβέρνηση Χριστοδουλίδη, στη μέση σχεδόν της θητείας της, έχει δείξει ότι προτιμά να χαϊδεύει τα αφτιά των κυνηγών αντί να τους βάζει όρια. Ο Πρόεδρος υπόσχεται τα πάντα σε όλους, από τους οικολόγους μέχρι τους κυνηγούς, για να μην δυσαρεστήσει κανέναν. Αποτέλεσμα; Καμία σοβαρή πολιτική για την προστασία της φύσης, καμία ουσιαστική ενίσχυση της Πυροσβεστικής, καμία στρατηγική αναδάσωσης, καμία εκπαιδευτική εκστρατεία. Μόνο ανακοινώσεις που χάνονται στον αέρα, όπως οι καπνοί από τα πρόσφατα πύρινα μέτωπα.
Οι κυνηγοί επιμένουν να παρουσιάζονται ως «φρουροί της υπαίθρου». Μα η πραγματικότητα τους διαψεύδει. Αν η ύπαιθρος είχε τέτοιους φρουρούς, δεν θα ήταν γεμάτη σκουπίδια, φυσίγγια, δηλητηριασμένα δολώματα και σπασμένα οικοσυστήματα. Στην πράξη, το κυνήγι, νόμιμο ή παράνομο, λειτουργεί σαν επιταχυντής της καταστροφής, σε μια φύση που ήδη δοκιμάζεται σκληρά από την κλιματική αλλαγή.
Η Κύπρος δεν είναι ένα αχανές τοπίο όπως οι στέπες ή τα βουνά της Σκανδιναβίας. Είναι ένα μικρό νησί, ευάλωτο, με οικοσυστήματα σε κατάσταση συναγερμού. Η λογική του «λίγο ακόμα» δεν έχει εδώ καμία ισχύ. Κάθε πυροβολισμός, κάθε χαμένο πουλί, κάθε νέα πίεση στη φύση είναι βήμα πιο κοντά σε ένα μέλλον χωρίς φύση. Και τότε, τι ακριβώς θα κυνηγούν οι κυνηγοί; Τις αναμνήσεις τους;
Το χειρότερο είναι ότι η κοινωνία φαίνεται εγκλωβισμένη σε μια ψευδαίσθηση ισορροπίας. Ότι μπορούμε τάχα να συνεχίσουμε το κυνήγι και ταυτόχρονα να μιλάμε για πράσινη ανάπτυξη, για τουρισμό ποιότητας, για προστασία του περιβάλλοντος. Όμως δεν γίνεται να τα έχουμε όλα. Η Κύπρος δεν μπορεί να είναι και «νησί της φύσης» και πεδίο βολής.
Αν η κυβέρνηση δεν τολμήσει να αγγίξει το θέμα κατάματα, τότε ας το πούμε ξεκάθαρα: ο ρόλος των κυνηγών σήμερα δεν είναι η προστασία της υπαίθρου, αλλά η αποδόμησή της. Και αν συνεχίσουμε έτσι, σε λίγα χρόνια δεν θα χρειάζονται καν νέες άδειες θήρας. Όχι επειδή θα απαγορευτεί το κυνήγι, αλλά επειδή δεν θα έχει μείνει τίποτα να κυνηγηθεί.
Κάθε κοινωνία ορίζεται από τις προτεραιότητές της. Στην Κύπρο, οι δικές μας είναι ακόμη παγιδευμένες σε μια εποχή που έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Η κλιματική αλλαγή δεν μας περιμένει, ούτε μας χαρίζεται. Αν δεν βάλουμε τέλος στις αυταπάτες και δεν τολμήσουμε να αλλάξουμε, το κυνήγι θα μείνει πράγματι «παράδοση», αλλά μόνο στα βιβλία της ιστορίας, μαζί με τα είδη που εξοντώσαμε.
*Μέλους Κινήματος Οικολόγων
