Μία από τις μαμάδες μας, διότι οι μαμάδες των κολλητών είναι και δικές μου στην Κύπρο, όπου η κουζίνα είναι κάτι σαν συσσίτιο ή δωρεάν καντίνα, με συνταγές να ανταλλάζονται πιο γρήγορα κι από σκάνδαλα, ψυγεία να ανοιγοκλείνουν και συμβουλές να σου σερβίρονται είτε τις ζήτησες είτε όχι, βρέθηκε τώρα με τα δύο της χρυσά χεράκια στον γύψο. Διότι, η θρασύτατη, νόμισε πως «έχει ισορροπία» πάνω στο κυπριακό πεζοδρόμιο. Η πραγματικότητα, ασφαλώς, την προσγείωσε ανώμαλα...
Τα πεζοδρόμια στην Κύπρο είναι η πιο κακοπαιγμένη φάρσα. Σπασμένα, στενά, κακοσχεδιασμένα. Με το που βγαίνεις έξω από την πόρτα, επιβιώνεις μόνο αν το πιστέψεις πως είσαι υπερήρωας. Και αυτό συμβαίνει και στις μεγαλουπόλεις μας (τρομάρα τους). Τόσο στην πρωτεύουσα, όπου τα διαμερίσματα έχουν γίνει είδος πολυτελείας όσο και στη Λεμεσό, όπου οι πύργοι φυτρώνουν σαν μανιτάρια. Ψηλά-ψηλά χρηματοκιβώτια κι από κάτω, τα πεζοδρόμια της κολάσεως. Μια ζούγκλα με βρομερά σκουπίδια και ακαθαρσίες σκύλων ράτσας.
Στον Άγιο Τύχωνα, για παράδειγμα, ένα «πεζοδρόμιο» με το ζόρι ενός μέτρου ακροβατεί στο πλάι του δρόμου, ενώ δίπλα δεσπόζουν οι πύργοι των εκατομμυρίων. Αν αυτό δεν είναι κοινωνικός σαδισμός, τότε τι είναι;
Για να μην αρχίσω πάλι με τις οι τανκ-αυτοκινητάρες που παρκάρουν πάνω στο πεζοδρόμιο, αναγκάζοντας τους πεζούς να περπατούν στον δρόμο. Άλλη μια πρωτιά. Είμαστε η μοναδική χώρα όπου το πεζοδρόμιο ανήκει στα αυτοκίνητα και ο δρόμος στους πεζούς (!)
Οι πολίτες συνηθίσαμε να περπατάμε σαν τον Τζόνι στο ουίσκι, να συνεχίζουμε και να «κουτσοπερνάμε». Άλλωστε, ποιος νορμάλ άνθρωπος θεωρεί φυσιολογικό να σπάει κόκαλα επειδή θέλησε, άκουσον- άκουσον, να περπατήσει; Αν είναι έτσι, ας αποφασίσει το Υπουργικό να βάζουμε κράνος και επιγονατίδες για να πάμε μέχρι το περίπτερο.
Τώρα η μαμά μας η αιώνια έφηβη, είναι μαμά-λιοντάρι στο κλουβί, που δεν μπορεί ούτε κουπέπι να τυλίξει, ούτε εκείνη τη μηλόπιτα με τη μαρέγκα να μας φτιάξει. Κάθεται και παραμιλά πόσες φορές πήρε τηλέφωνο και ξανά και ξανά προσπάθησε να τα πει στις τοπικές αρχές. Αλλά στην Κύπρο, οι φωνές των μεγαλύτερων σπάνια ακούγονται μέσα στον θόρυβο.
Και άντε εξήγησέ της τώρα ότι πρέπει να πηγαίνουμε φυσιοθεραπεία μέσα στην κίνηση και να περιμένουμε στις ουρές του ΓεΣΥ. Δηλαδή μια καθημερινότητα και να ουρλιάζεις και που δεν σταματά ποτέ να μας θυμίζει: εδώ ακόμα και το περπάτημα είναι ακραίο άθλημα!
