Αχ τούτες οι δουλειές των δικαστηρίων! Είναι ζήτημα λόγων και γραπτών. Τι λες μάστορα Αϊνστάιν; Όλα είναι σχετικά; Δεν υπάρχει τίποτα απόλυτο και αληθές; Μια απόλυτη αλήθεια. Γίνεται να μην υπάρχει; Μήπως δύο φορές δύο δεν κάνει τέσσερα όπου και αν είσαι στον κόσμο; Ποιος δικαστής μπορεί να ισχυριστεί ότι κάνει πέντε; Αχ τούτες οι δουλειές των δικαστηρίων! Μήπως τα μαθηματικά έχουν συνείδηση; Ποιος ξέρει; Ίσως μόνο σε αυτά να υπάρχει συνείδηση!
Χρειαζόταν να κάνω μια τέτοια εισαγωγή για να σας εξηγήσω τι θέλω να πω; Και αυτό δεν είναι βέβαιο. Να σας το πω χωρίς να μακρηγορώ περαιτέρω. Το δικαστήριο έχει ένα κατώτερο και ένα ανώτατο. Το κατώτερο αποφασίζει, το ανώτατο ελέγχει. Ένας είναι ο δρόμος της λογικής; Να που είδαμε πως δεν είναι ένας. Ουσιαστικά δεν το είδαμε για πρώτη φορά, το είδαμε και προηγουμένως πολλές φορές. Σε μια υπόθεση που οι του κατώτερου δικαστηρίου αποφάσισαν αθώωση, οι του ανώτατου επέβαλαν φυλάκιση έξι χρόνων. Τι χάσμα είναι αυτό; Αν είναι ένας ο δρόμος της λογικής, γίνεται έτσι; Άρα, δεν είναι ένας…
Έτσι έγινε και στην υπόθεση των πέντε Ελληνοκυπρίων αδελφών μας. Το πρωτοδικείο αποφάσισε να δικαστούν ευρισκόμενοι υπό κράτηση με τον όρο αυτή η περίοδος να μην ξεπερνά τις 13 μέρες. Οι δικηγόροι της υπεράσπισης έφεραν ένσταση σε αυτό και πήγαν για έφεση στο Ανώτατο Δικαστήριο. Τι έγινε στο τέλος; Το Ανώτατο Δικαστήριο βρήκε λανθασμένη την απόφαση του πρωτοδικείου και την κατάργησε. Ήρε την κράτηση. Κέρδισαν οι κατηγορούμενοι, όμως δεν μπόρεσαν να αφεθούν ελεύθεροι. Γιατί; Διότι υπήρχε ακόμα μια απόφαση κράτησης εναντίον τους. Τρεις μήνες. Στο Δικαστήριο Τρικώμου. Οι δικηγόροι υπεράσπισης εφεσίβαλαν και αυτή την απόφαση και τη μετέφεραν στο Ανώτατο Δικαστήριο. Συνήλθε ακόμα μια φορά το Ανώτατο Δικαστήριο. Και κατάργησε ακόμα μια φορά την απόφαση του πρωτοδικείου. Ήρε την κράτηση. Όπως είπα, δεν είναι ένας ο δρόμος της λογικής. Ήρθη η κράτηση, όμως πάλι δεν μπόρεσαν να αφεθούν ελεύθεροι. Διότι συνεχίζεται η δίκη τους στο Τρίκωμο, λέει. Τι παράξενο αίνιγμα είναι αυτό. Το Ανώτατο Δικαστήριο αίρει την κράτηση και παρά ταύτα συνεχίζεται η κράτηση;
Έγραψε κάπου μια σημείωση η κόρη μου Ελβάν Λεβέντ, η οποία παρακολούθησε τη χθεσινή ακροαματική διαδικασία. Έγραψε το εξής:
«Θυμήθηκα την ταινία ‘The Voice of Hind Rajab’ που πήρε τον Χρυσό Λέοντα φέτος στο Φεστιβάλ της Βενετίας καθώς παρακολουθούσα αυτούς τους άρρωστους ανθρώπους να στέλνονται στη φυλακή σήμερα στην ακροαματική διαδικασία της έφεσης κατά της απόφασης κράτησης τριών μηνών των Ελληνοκυπρίων που βρίσκονται στη φυλακή λόγω του ότι άρχισε να εξετάζεται η υπόθεσή τους, παρά το γεγονός ότι το Ανώτατο Δικαστήριο κατάργησε με πλειοψηφία την απόφαση του πρωτοδικείου να δικαστούν υπό κράτηση. Διεξήχθησαν συνομιλίες που διήρκεσαν πολλές ώρες για να καταστεί δυνατόν να απελευθερωθεί ένα μικρό κοριτσάκι, Παλαιστίνια πέντε χρόνων, που ολόκληρη η οικογένειά του σκοτώθηκε από ισραηλινές βόμβες στη Γάζα και έμεινε μόνο εν μέσω των βομβών. Αυτός ο χρόνος που σπαταλήθηκε είχε ως αποτέλεσμα να μην μπορέσουν να σώσουν, το κοριτσάκι με αποτέλεσμα να χάσει τη ζωή του. Αυτό περιγράφει η ταινία. Μια πραγματική ιστορία…».
Δεν μπορούν να καταλάβουν τι σημαίνει αυτό όσοι δεν φυλακίστηκαν καθόλου, όσοι δεν πέρασαν έστω και μια μέρα στη φυλακή. Και ειδικά αφότου ήρθαμε κοντά στο τέλος της υπόθεσης. Η επιστροφή στη φυλακή, παρά το γεγονός ότι το δικαστήριο ήρε όλη την κράτηση. Δεν πέφτει βαριά στον άνθρωπο;
Θυμάστε την εκδήλωση που έκαναν οι κτηματομεσίτες στην πύλη της Κέρμια; Ήταν μια διαδήλωση για να αφεθούν ελεύθεροι εκείνοι που δικάζονταν υπό κράτηση στη φυλακή στον νότο λόγω σφετερισμού ελληνοκυπριακών περιουσιών στον βορρά. Σε πανό που κρατούσαν υπήρχε η φωτογραφία τεσσάρων ατόμων και κυρίως του Σιμόν Αϊκούτ. Σε αυτή την εκδήλωση είχε πρωτοστατήσει και ο πρόεδρος της Ένωσης Δικηγορικών Συλλόγων μας. Ζήτησαν ελευθερία για όσους βρίσκονταν στη φυλακή στον νότο. Γιατί κανείς δεν έκανε μια τέτοια εκδήλωση για τους αθώους Ελληνοκύπριους συμπατριώτες μας στον βορρά;
