Θα είμαι ειλικρινής: μέχρι τη δολοφονία του, δεν είχα ιδέα ποιος ήταν ο Τσάρλι Κερκ. Καμία. Η κόρη μου όμως ήξερε. Εκείνο το πρωινό μπήκε στην κουζίνα χαμογελώντας και είπε: «Πυροβόλησαν τον Κερκ, που αγαπούσε τα όπλα». Έγνεψα καταφατικά, λες και γνώριζα. Το έχουμε ξαναπεράσει αυτό: ξεχνάω, προσποιούμαι, και η ζωή συνεχίζεται. Λίγες ώρες αργότερα, έπρεπε να γράψω το σχετικό ρεπορτάζ για την ιστοσελίδα.
Ω ναι, συνάδελφοι στα μεγάλα δίκτυα του BBC, του CNN και των λοιπών: πολλοί δεν είχαν ιδέα, άνετα μπορώ να καρφώσω άλλους πεντέξι πενηντάρηδες και εξηντάρηδες. Υπάρχει μια ολόκληρη «φυλή» που δεν εισέρχεται στον κυκεώνα διαδικτυακών πολέμων. Και δεν είναι μόνο θέμα ηλικίας, δέστε το σαν μηχανή του χρόνου. Εσείς στα μεγάλα Μέσα ορίζετε τον τόνο. Κι εμείς ακολουθούμε. Ή μήπως όχι; Ή μήπως είναι τα σόσιαλ που αποφασίζουν τι θα «ανέβει», τι είναι σημαντικό;
Πάντως κάλυψα το κενό, έψαξα στο Google, μέχρι να βρεθεί το όπλο. Τα διεθνή Μέσα στηρίχθηκαν όλα στους ίδιους χαρακτηρισμούς: «δεξιός ακτιβιστής», «διακεκριμένος», «στενός συνεργάτης του Τραμπ». Διερωτήθηκα μήπως δόθηκε γραμμή ή απλώς τα διεθνή μίντια επέλεξαν τη δεοντολογική γλώσσα. Όμως η στάση τους δεν αντανακλά την πραγματικότητα.
Γιατί καθώς άρχισα να σκρολάρω, παρατήρησα πως ο ρατσισμός, που δεν εμφανιζόταν στους τίτλους κυκλοφορούσε στα κοινωνικά δίκτυα στο όνομα της ελευθερίας της έκφρασης. Αυτό φαινόταν πιο ρεαλιστικό, μέρος της κανονικοποίησης της πολιτικής. Η πόλωση, που ήταν πάντα εκεί, στο διαδίκτυο κραύγαζε. Έτσι σκέφτηκα ότι άνθρωποι σαν τον Κερκ υπάρχουν μέσα σε ένα ψηφιακό σύμπαν που διαμορφώνει εκατομμύρια νέους, αφήνοντας άλλα τόσο εκατομμύρια στο σκοτάδι.
Όμως η δολοφονία ήταν αληθινή. Και η πόλωση επίσης. Τα 60s επέστρεψαν, όταν πολιτικές δολοφονίες συγκλόνιζαν την Αμερική και έστελναν κύματα στην Ευρώπη. Μόνο που τότε η πολιτική σκέψη ανθούσε στο πανεπιστήμιο, στο κόμμα. Σήμερα, το πιστολίδι στις ΗΠΑ είναι παγκόσμιο γεγονός σε πραγματικό χρόνο. Οργή, πένθος, memes, φύρδην μίγδην.
Κι έτσι γεννιέται το ερώτημα: η σημερινή πόλωση είναι προϊόν της αμερικανικής πολιτικής ή μήπως ο βηματισμός που εξάγει ο Τραμπ είναι ο ίδιος σημείο των καιρών, των podcasts, των influencers; Μήπως και ο Κερκ είναι τελικά προϊόν αυτού του οικοσυστήματος;
Ας μην τρελαθούμε: μάρτυρας; Ούτε Κινγκ ήταν, ούτε Μαντέλα. Τριάντα χρόνια πριν θα ήταν μια περιφερειακή φιγούρα με ακραίες απόψεις. Από μένα, μακριά. Ξεκίνησα και καταλήγω με άγνοια: χωρίς την τεχνολογία, ο Κερκ δύσκολα θα ήταν μεγάλη απώλεια.
