Έφυγε. Για σπουδές, με μια βαλίτσα, μια καρδιά γεμάτη προσμονή κι ένα μυαλό που ακόμη δεν βλέπει τη ζωή ως ταξίδι αλλά ως ανακάλυψη. Μια εφεύρεση που περιμένει να αποκαλυφθεί ή ένα βουνό που θα κατακτήσει. Κι όλα είναι ωραία, σαν κάτι που θα πετύχει. Το ονομάζω «η εποχή της πεταλούδας». Της αγόρασα και ένα φλιτζάνι με μια πεταλούδα, να θυμάται όταν θα πίνει τον καφέ της.
Η πεταλουδίτσα μου θα περιπλανηθεί, θα διστάσει, θα κάνει βουτιά, θα δοκιμάσει τον άνεμο, από λουλούδι σε λουλούδι, να γευτεί νέκταρ, χρώματα κι αρώματα. Αυτό δεν είναι το πανεπιστήμιο; να μαζέψεις το καλύτερο από τον κόσμο, να μάθεις από τη σοφία και την αλήθεια του, να βρεις τις σούπερ δυνάμεις σου;
Η πρώτη είδηση εμφανίζεται στο κινητό σε μορφή τικ τοκ. Η «Γενοκτονία» στη λεζάντα. Γάζα. Νεκροί, χαλάσματα, απελπισία. Πάντα η Μέση Ανατολή, πάντα η ίδια σκόνη και θλίψη. Η τηλεόραση κάτι δείχνει: Ιστορική επίσκεψη Τραμπ στο Ηνωμένο Βασίλειο. Η τεχνητή νοημοσύνη στην κορυφή της ατζέντας. Δισεκατομμύρια δολάρια για όποιον προσαρμοστεί. Η Βασιλική Φρουρά συνοδεύει την πομπή. Ο Πρωθυπουργός περιμένει στην Downing Street. Οι κάμερες εστιάζουν στο καπέλο της Μελάνια.
Η γιαγιά μπαίνει φορτωμένη με συμβουλές «να προσέχεις» κι όλα τα αγαπημένα φαγητά, αρκετά να ταΐσουν χωριό, λες και το μαγείρεμα είναι η παγκόσμια ισορροπία.
Κλίντον, 1995: επευφημίες στο Μπέλφαστ, αποθέωση στο Λονδίνο. Μια ειρηνευτική διαδικασία που γιορτάστηκε σε επίσημα δείπνα, η λάμψη της ελπίδας… Μια κολλητή φέρνει μια κάρτα και μια κορνιζαρισμένη φωτό της παρέας.
Γάζα, 2014. Γειτονιές ισοπεδωμένες, ο καπνός φτάνει στον ουρανό.
Τζορτζ Μπους ο πρεσβύτερος, 1991, στο Λονδίνο, ενώ μαινόταν ο Πόλεμος του Κόλπου. Σημαίες και χειραψίες και οι πετρελαιοπηγές του Κουβέιτ να καίγονται.
2002, η Τζενίν ισοπεδώνεται. Ένα ολόκληρος οικισμός σωρός από ερείπια. Χιλιάδες εκτοπισμένοι. Το κουδούνι κτυπά ασταμάτητα, οι φίλες την αγκαλιάζουν ξανά. Γέλια που κρύβουν δάκρυα. Αστειάκια για τη ζωή στις εστίες.
Νίξον, 1969, βγαίνει από το αυτοκίνητο στο Λονδίνο, μιλά ήρεμα, ενώ το Βιετνάμ φλέγεται. Χειραψίες και βόμβες.
Βηρυτός, 1982. Σάμπρα και Σατίλα. Σφαγιάζονται οι πρόσφυγες που σώθηκαν το ’48 στη Νάκμπα. Οι ημερομηνίες θολώνουν, τα σώματα όχι.
Κλείνει το πλαϊνό τσεπάκι της τσάντας και κρεμάει το μπρελόκ.
Τζον Κένεντι, 1961, το «Κάμελοτ» στο Λονδίνο. Τα πλήθη αγνοούν τη βροχή, οι Βρετανοί παραδίδονται στη γοητεία των λευκών γαντιών της Τζάκι.
Πακετάρει αργά, τελετουργικά. Δεν έχει συνειδητοποιήσει πως δεν πρόκειται για διακοπές αλλά για την πρώτη της μετακόμιση. Η αρχή των αποχωρισμών.
Η οθόνη σβήνει. Καθόμαστε οικογενειακώς στη βαλίτσα για να κλείσει. Οδηγούμε προς το αεροδρόμιο. Προσποιούμαι πως για μένα είναι καλύτερα, χαμογελώ με ενθουσιασμό. Ίσως αν τη διώξω, να είναι πιο εύκολο, για εκείνη, για μένα. Για μια στιγμή με μισεί. Χάνεται πίσω από την ουρά στον έλεγχο, με το σακίδιο να χοροπηδά και το χέρι να χαιρετά για τελευταία φορά. Την αφήνω να φύγει, να σώσει τον κόσμο. Να πιστέψει πως οι πεταλούδες δεν φτερουγίζουν απλώς αλλά κουβαλούν τη ζωή. Και ίσως, ίσως, βρει εκείνο το λουλούδι που αλλάζει τα πάντα.
