Σε κάθε γυναικοκτονία η είδηση είναι ίδια: «Δεν είχε γίνει ποτέ καταγγελία», «η Αστυνομία γνώριζε κάποια πράγματα», «οι γείτονες μιλούσαν για ένα φιλήσυχο ζευγάρι που δεν απασχόλησε ποτέ τη γειτονιά». Και, πάντα, η ίδια φράση που παγώνει για λίγο το αίμα: το έγκλημα έγινε μπροστά στα μάτια του τέκνου. Και η κατάληξη είναι ίδια και πάντοτε μοιραία: μια γυναίκα νεκρή προστίθεται στη μακρά λίστα της ντροπής της Κύπρου, παιδιά τραυματισμένα ψυχικά που θα ζήσουν τη ζωή τους χωρίς γιατρειά και μια κοινωνία που μένει να απορεί πώς δεν είδε τα σημάδια.
Η νέα γυναικοκτονία στη Λευκωσία, με θύμα την 58χρονη Αφσάνε Μοχαματί, δολοφονημένη με σιδερολοστό από τον πρώην σύζυγό της, επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές. Ο δράστης παραδόθηκε αμέσως μετά στην Αστυνομία, η οποία δήλωσε ότι «κάποια πράγματα ήταν εις γνώσιν της» αλλά δεν υπήρξε ποτέ επίσημη καταγγελία.
Μα αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα: η Πολιτεία εξακολουθεί να στηρίζει ολόκληρη την αλυσίδα προστασίας στο κατά πόσο το θύμα θα καταγγείλει. Μα το θύμα, εξ ορισμού, είναι το πρόσωπο που δυσκολεύεται περισσότερο να μιλήσει. Χρειάζεται θάρρος, αυτοπεποίθηση, πρόσβαση σε πληροφόρηση για να σταθεί απέναντι στον κακοποιητή και να καταθέσει στην Αστυνομία. Κι όμως, αν τα είχε όλα αυτά, ίσως να μην ήταν εγκλωβισμένο στη βία.
Η εξάρτηση από την «καταγγελία» λειτουργεί σαν παγίδα για τα θύματα. Οι γυναίκες που φοβούνται, που εξαρτώνται οικονομικά, που έχουν παιδιά να προστατεύσουν είναι εκείνες που δεν θα βρουν εύκολα τη φωνή τους. Και έτσι το κράτος παραμένει θεατής, ώσπου η σιωπή να μετατραπεί σε φονικό.
Οι γείτονες επαναλαμβάνουν το γνώριμο σενάριο: «Φαίνονταν φιλήσυχοι, δεν έδωσαν ποτέ δικαίωμα». Αλλά πίσω από τις κλειστές πόρτες γράφεται η αληθινή ιστορία, του τρόμου, της βίας και της σιωπής. Και όταν η πόρτα ανοίξει, είναι ήδη αργά.
Και τα δελτία ειδήσεων μεταδίδουν, η Πολιτεία υπόσχεται «μέτρα». Μα η ουσία παραμένει: πότε θα καταλάβουμε ότι από ένα ευάλωτο άτομο λείπουν ακριβώς τα εργαλεία που χρειάζονται για να προβεί σε καταγγελία; Πότε θα ενσωματώσουμε αυτό το στοιχείο στους νόμους και στις διαδικασίες, πριν να είναι αργά;
Πριν μερικές μέρες μια άλλη γυναίκα στον Βόλο και μια άλλη στην Ιταλία. Ο «φουλ ζηλιάρης», «οι κρυφές αμβλώσεις», «οι αναγκαστικές εγκυμοσύνες», κρυβόταν και την έβρισκε, έπαιρνε τα παιδιά του από το μπλουζάκι και τα πέταγε με δύναμη, φοβόταν για τα παιδιά της. «Με πέτρα», «με λοστό», «ο σύζυγος», «ο πρώην», «ο εραστής» με «ιμάντα». Τα ίδια και τα ίδια. Και είναι όλα εκεί τα χαρακτηριστικά, όλα που μπορούν να προστατεύσουν το θύμα. Εκτός από την καταγγελία.
Πάλι συγκλονιστήκαμε και πάλι θα συγκλονιστούμε. Και τι με αυτό; Το ζητούμενο σε αυτές τις ειδήσεις δεν είναι πόσο θα σοκαριστούμε σήμερα αλλά αν θα αλλάξει κάτι αύριο. Γιατί αν δεν αλλάξει, τότε, η επόμενη γυναικοκτονία είναι ήδη προγραμματισμένη.
