«Σήμερα, ωστόσο, υπάρχει ένα παράθυρο ελπίδας. Μπορεί να μη βρισκόμαστε στο επιθυμητό σημείο. Σίγουρα δεν υποβαθμίζω και δεν υποτιμώ τις προκλήσεις και τις δυσκολίες, όμως οι εξελίξεις συντηρούν ζωντανή την ελπίδα και μας επιτρέπουν να συνεχίσουμε την επίμονη προσπάθειά μας. Γι’ αυτό είμαι πεπεισμένος ότι, παρά τις δυσκολίες και τα εμπόδια, το τείχος της κατοχής δεν είναι αδιαπέραστο. Αρκεί να παραμένουμε σοβαροί, επίμονοι, μεθοδικοί και προσηλωμένοι».
Ο Πρόεδρος Χριστοδουλίδης μας έδωσε, για άλλη μια φορά, την ελπίδα στο τηλεοπτικό του μήνυμα για την 1η Οκτωβρίου. Έχουν περάσει τέσσερις και πέντε δεκαετίες από εκείνο το πρώτο, τυπικό μήνυμα ενός Προέδρου – «βγάλε την υποχρέωση και πες δύο λόγια στον λαό επειδή είναι 1η Οκτωβρίου». Κι όμως, ακόμη ψάχνουμε την ελπίδα. Την ίδια ελπίδα που εδώ και χρόνια έχει πηδήξει από το παράθυρο, κουρασμένη από τις επαναλήψεις και τα λόγια χωρίς πράξεις.
Εξήντα πέντε χρόνια ανεξαρτησίας και είναι τουλάχιστον θλιβερό να ακούμε τα ίδια και τα ίδια. Στα πρώτα χρόνια, ναι, σφαχτήκαμε, χαθήκαμε στις ιδεολογίες, χωριστήκαμε σε στρατόπεδα και χάσαμε τον μισό μας τόπο. Όμως μετά; Τι μάθαμε στ’ αλήθεια; Όπως όλα δείχνουν, τίποτα. Αντί να ωριμάσουμε, συντηρήσαμε τον ίδιο τρόπο σκέψης, την ίδια αυταπάτη πως μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα με συνθήματα και επετείους. Και μας έμεινε εκείνη η ρημάδα η ελπίδα που μπορεί να μην λέει τίποτα στον λαό, κάποτε όμως έχτιζε πολιτικές καριέρες.
Μετατράπηκε σε άλλοθι, κρατούσε ζωντανό ένα φθαρμένο κομματικό σύστημα που υποσχόταν στον λαό σωτηρία, ενώ στην πραγματικότητα συντηρούσε τη στασιμότητα. Ήταν η ίδια ελπίδα που έθρεψε γενιές δήθεν οραματιστών, εκείνων που ποτέ δεν κοίταξαν κατάματα τον τόπο που ζούμε και εξακολουθούν να πιστεύουν ότι κάποια μέρα «θα πάρουμε την πόλη». Μα ο χρόνος πέρασε και η ελπίδα μαράθηκε. Και ίσως για εκείνη η φθορά των κομμάτων που τόσος ντόρος γίνεται να φταίει που δεν έδωσε ποτέ πραγματική ελπίδα στο κοινό. Στην εποχή της πληροφορίας όμως, το κοινό δεν μασάει. Ενημερώνεται, βλέπει. Είδατε τι γίνεται με τη γενιά Ζ;
Η ελπίδα που συντηρούσε κάποτε το κομματικό σύστημα, σήμερα πλέον μόνο οι φαντάροι κάνουν συντήρηση στα στρατιωτικά οχήματα που θα περάσουν ξανά και ξανά από τη λεωφόρο Χατζηιωσήφ για την καθιερωμένη παρέλαση. Σκεφτήκατε ποτέ πόσες φορές έχουμε συντηρήσει τον ίδιο δρόμο, για να περάσουν τα ίδια οχήματα; Και πόσες φορές έγινε θρύψαλα το τσιμέντο όπως και η ελπίδα μας;
Η ελπίδα πήδηξε από το παράθυρο τη στιγμή που αρνηθήκαμε να δούμε το κράτος που φτιάξαμε κατάματα. Να αναγνωρίσουμε ποιοι είμαστε, ποιοι λείπουν, ποιοι περισσεύουν και ποιοι θα πρέπει να συνυπάρξουν. Αντί να χτίζουμε γέφυρες, χτίσαμε δικαιολογίες και αντί να ζητήσουμε ειρήνη βολευτήκαμε.
Τώρα; Ψάχνουμε, όπως ο Χριστοδουλίδης την ελπίδα που πετάχτηκε από το παράθυρο και ευχόμαστε πως ίσως κρύφτηκε πίσω από ένα άλλο παράθυρο, όχι εκείνο που βγαίνουν οι πολιτικοί, αλλά των πράξεων και της καθημερινότητας. Και επειδή παράλληλα έγιναν τα γεγονότα με τη Γενιά Ζ στην άλλη άκρη του κόσμου, ίσως ξαναμπεί στο δωμάτιο από εκεί που δεν το περιμένουμε.
