Του Νίκου Μεσαρίτη
Η επιλογή του γενικού τίτλου Ανατροπές της νέας σειράς άρθρων ακολουθεί τα χρονογραφήματα με την υπογραφή Ρήγας. Χρειαζόμαστε επειγόντως «Ανατροπές» να δούμε την πραγματικότητα διαφορετικά, να αμφισβητήσουμε τα αυτονόητα, και να περπατήσουμε καλούς, νέους δρόμους ειρήνης. Δεν αρκεί η περιγραφή γεγονότων, χρειάζεται μια διαφορετική προοπτική, που αναζητά λύσεις πέρα από την κανονικότητα, υπερασπίζοντας αξίες. Τούτος, ο τρόπος Θουκυδίδη στη γραφή της Ιστορίας. Πρώτος ιστορικός, θεμελιωτής της πολιτικής σκέψης του ρεαλισμού, ύστερα από είκοσι πέντε αιώνες, επιβεβαιώνεται με τραγική ακρίβεια στην περίπτωση της Παλαιστίνης. Από το 1947, όταν σχεδόν όλη η γη ήταν παλαιστινιακή, άρχισε η υφαρπαγή γης. Η κατοχή και ο αποκλεισμός μετέτρεψαν τη Γάζα σε φυλακή δύο εκατομμυρίων ανθρώπων.
Σήμερα οι αριθμοί είναι αμείλικτοι. Έως τον Σεπτέμβρη του 2025 νεκροί 65.419, τραυματισμένοι 167.160, παιδιά πάνω από 50.000 έσβησαν κομματιασμένα ή έχουν τραυματιστεί. Νοσοκομεία ισοπεδωμένα, πού η βοήθεια; Γενοκτονία, αντί των φούρνων του Χίτλερ οι πύραυλοι του Ισραήλ. Πείνα, ισοπεδωμένα κτίσματα. «Θουκυδίδου Παλαιστίνης Λόγος» Όπου «Λόγος» όχι λόγια, αλλά ορθολογική εξήγηση, ανάλυση των γεγονότων, αποκάλυψη της αλήθειας πίσω από τις πράξεις. Ξεσκεπάζεται έτσι το ψεύδος της επίκλησης του δικαίου, για την επιβολή λύσεων, χωρίς ανθρώπινα δικαιώματα. Ο τίτλος «Θουκυδίδου Παλαιστίνης Λόγος» τονίζει πως το Παλαιστινιακό πρέπει να ιδωθεί μέσα από το Θουκυδίδειο πρίσμα, ως μια σύγκρουση όπου η ισχύς επιβάλλεται και το δίκαιο σιωπά. Ο λόγος, στην αρχαία ελληνική, σημαίνει αναζήτηση της αλήθειας. Δεν ήταν ρητορικό στολίδι, ήταν εργαλείο ανάλυσης που απογύμνωνε τα γεγονότα από συναισθηματισμούς και αποκάλυπτε την πραγματική ισορροπία δυνάμεων. Αν σήμερα, ο Θουκυδίδης έγραφε για την Παλαιστίνη, θα επαναλάμβανε. Το δίκαιο υποχωρεί και υπερισχύει το συμφέρον των ισχυρών, με τους ανίσχυρους να το πληρώνουν με αίμα. Οι τέσσερις χάρτες συνοψίζουν 75 χρόνια αδικίας. Το 1947, σχεδόν ολόκληρη η γη ανήκε στους Παλαιστίνιους.
Τότε, ο ΟΗΕ εισηγήθηκε τη διαίρεση της περιοχής. Οι Παλαιστίνιοι έχασαν σχεδόν τη μισή τους γη, για να δημιουργηθεί το κράτος του Ισραήλ. Ξεκίνησε μια αλυσίδα γεγονότων που οδήγησε στη σημερινή πραγματικότητα. Μπορεί οι Βαβυλώνιοι 6ο π.Χ. αιώνα και οι Ρωμαίοι 1ο-2ο μ.Χ αιώνα να εκδίωξαν μαζικά τους Εβραίους, όμως τέλη 19ου αιώνα με το κίνημα του Σιωνισμού, οι Εβραίοι της διασποράς συντάχθηκαν με την πολιτική ιδέα της επιστροφής τους. Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και τη συμπάθεια που κέρδισαν, η εγκατάσταση στην Παλαιστίνη, με πλήρη υποστήριξη των νικητών, εντάθηκε ραγδαία. Η τύχη των Παλαιστινίων ορίστηκε με θανάτους, καταστροφές και εκτοπισμούς. Οι Παλαιστίνιοι μετά από 23 αιώνες πληρώνουν, όχι τόσο την εκδίωξη των Εβραίων πριν 23 αιώνες, όσο τον αντισημιτισμό των Ευρωπαίων, πρώτα με το ολοκαύτωμα του Χίτλερ, την άγρια καταδίωξη του Στάλιν και την απαξίωση των Ευρωπαίων να τους αναγνωρίσουν ως ίσους πολίτες. Τα δεδομένα σήμερα δεν μειώνουν το δικαίωμα των Ισραηλινών να ζουν στον τόπο τους, με απόλυτο όμως σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα. Πάντοτε «Οἱ δυνατοὶ πράσσουσιν ἃ ἔχουσι δύναμιν, οἱ δὲ ἀσθενεῖς ξυγχωροῦσιν ὅσα δεῖ». Οι ισχυροί κάνουν ό,τι τους επιτρέπει η δύναμή τους, οι αδύναμοι υποχωρούν όσο τους επιβάλλει η ανάγκη. Το ερώτημα είναι αν οι διαπραγματεύσεις με την πρωτοβουλία του νάρκισσου Πλανητάρχη θα οδηγήσουν σε βιώσιμη ειρήνη και στον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων εκατέρωθεν.
