Ακόμα μια αχρείαστη φιέστα για την Κυπριακή Δημοκρατία. Στα πανηγύρια είμαστε πρώτοι, στη σοβαρότητα είναι το πρόβλημά μας. Μετά την παρέλαση ό,τι θες μπορείς να ακούσεις. Απ' όλα έχει το πανέρι της αρλουμπολογίας. Στρατιωτική η παρέλαση και συνεπώς όλα περιστράφηκαν γύρω από τους εξοπλισμούς μας. Στα όπλα η πολιτική μας ηγεσία. Η Κύπρος εξοπλίζεται και θα συνεχίσει να επενδύει στην αποτρεπτική της ισχύ. Αν και είμαστε πυλώνας σταθερότητας της περιοχής, θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι στρατιωτικά για να αντιμετωπίσουμε τα χειρότερα. Για τα καλύτερα, για αυτά που χρειάζεται σύνεση και σοβαρότητα, ούτε λόγος να γίνεται. Αν και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δηλώνει πανέτοιμος για λύση χθες, το μόνο σίγουρο είναι ότι ναι μεν προσβλέπει σε λύση αλλά στο πολύ μακρινό αύριο.
«Θέλω να ξεκινήσω αναφερόμενος στο τελετουργικό της σημερινής μέρας, γιατί έχει ιδιαίτερη σημασία να γνωρίζουν και οι νέες γενιές. Ξεκινήσαμε τη μέρα από τα Φυλακισμένα Μνήματα για να τιμήσουμε όλους αυτούς που αγωνίστηκαν, έδωσαν τη ζωή τους για να υπάρχει η Κυπριακή Δημοκρατία. Ακολούθως πήγαμε στο Προεδρικό Μέγαρο για να τιμήσουμε τον πρώτο Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας, Αρχιεπίσκοπο Μακάριο, ακολούθως στο Μνημείο Αντίστασης για να τιμήσουμε όλους αυτούς που αγωνίστηκαν κατά τις τουρκοανταρσίες, ακολούθως το 1967, το 1974 για να υπερασπιστούν την Κυπριακή Δημοκρατία και ακολούθως ήρθαμε εδώ για να τιμήσουμε όλους αυτούς που σήμερα υπερασπίζονται την Κυπριακή Δημοκρατία».
Ο ΠτΔ στις δηλώσεις του, μετά την παρέλαση, είπε όσα χρειάζεται να ακούσει το απορριπτικό μέτωπο. Μέχρι και για το 1967 μίλησε, απευθυνόμενος στις νέες γενιές. Δεν τους είπε όμως ότι κατά τις εχθροπραξίες στην Κοφίνου, τις οποίες εμείς ξεκινήσαμε, σκοτώθηκαν 24 Τ/Κ και 9 τραυματίστηκαν, ενώ οι απώλειες των Ε/Κ ήσαν ένας νεκρός και δυο τραυματίες. Κομβικό σημείο οι εχθροπραξίες του 1967, κάτι για το οποίο θα πρέπει όλοι να γνωρίζουν την αλήθεια. Η απερισκεψία της Κοφίνου, επιμονή του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, με τον Διγενή, αν και διαφωνούσε, να είναι αναγκασμένος να εκτελέσει την αποστολή, είχε τραγικές συνέπειες. Ανακλήθηκε ο στρατηγός Διγενής και η ελληνική μεραρχία. Για αυτά τα τραγικά λάθη θα έπρεπε να μιλήσετε, κύριε Πρόεδρε, και όχι για τουρκανταρσίες και πράσινα άλογα. Αν πάλι δεν γνωρίζετε τα πραγματικά γεγονότα, τότε, να ανατρέξετε σε συγγράμματα να τα μάθετε.
Γιορτάζουμε την ίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας ενώ είμαστε εμείς που τη διαλύσαμε το 1963 με τα εγκληματικά 13 σημεία του Εθνάρχη. Ειλικρινά, είναι να απορείς αν θεωρούμε ιστορικό γεγονός την ίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας ή αν τιμούμε τη διάλυσή της. Δεν εξηγείται αλλιώς η κατάθεση στεφάνου στον ανδριάντα του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, πριν τη στρατιωτική παρέλαση. Το να τιμάς τον άνθρωπο που -υποτίθεται- δεν ήθελε την εγκαθίδρυσή της, με τα γνωστά «καμώματα» στο Lancaster Gate του Λονδίνου, τον άνθρωπο που από το 1961 τη θεωρούσε ως έναν σταθμό για περαιτέρω αγώνες και ο οποίος τελικά τη διέλυσε το 1963, είναι κωμικοτραγικό.
«Χρόνια πολλά Κύπρος», είπε ο ΠτΔ, στο καθιερωμένο διάγγελμά του για την Ημέρα της Ανεξαρτησίας. Ευχήθηκε «Χρόνια πολλά» στην Κυπριακή Δημοκρατία η οποία έζησε μόνο τρία χρόνια. Δηλαδή «Χρόνια πολλά» σε μια μισή Κυπριακή Δημοκρατία με ένα μέλλον δυσοίωνο. Το να γιορτάζεις το μισό σου κράτος είναι πράγματι ασυναρτησία. Για μνημόσυνο έπρεπε να μιλούμε, για τη μισή που χάθηκε, με δική μας υπαιτιότητα, από το 1963. Γιορτάζουμε τα «γενέθλια» της Κυπριακής Δημοκρατίας που από τη «γέννησή» της ουδέποτε αγαπήσαμε. Χαρακτηριστικό το ότι ο πρώτος Πρόεδρος, ο Εθνάρχης, μόνο μια φορά γιόρτασε τα «γενέθλιά» της, την 1η Οκτωβρίου του 1963, λίγες μέρες πριν τον «θάνατό» της, τον Νοέμβριο του ιδίου έτους. Η επόμενη φορά που πραγματοποιήθηκε η φιέστα της 1ης Οκτωβρίου ήταν το 1977, επί Προεδρίας Σπύρου Κυπριανού, μετά τον θάνατο του υποτιθέμενου ιδρυτή της.
Πώς μπορείτε, κύριε Πρόεδρε, να απευθύνεστε στις νέες γενιές και να μιλάτε για τουρκανταρσίες; Ως ΠτΔ απαγορεύεται να χαλκεύετε την Ιστορία. Δυστυχώς ψεύδεστε στις νέες γενιές όταν αποκρύβετε τα εγκλήματά μας εναντίον της τ/κ κοινότητας. Πώς μπορεί η νέα γενιά να θεωρήσει την άλλη κοινότητα ως συμπατριώτες μας όταν ο ίδιος ο ΠτΔ τους παραπλανεί; Η εμμονή σας με την Τουρκία και τους Τ/Κ δυστυχώς δεν βοηθά ούτε εσάς ούτε τους νέους μας.
Είτε μας αρέσει είτε όχι, η Κυπριακή Δημοκρατία, της οποίας γιορτάσαμε τα «γενέθλια» την 1η Οκτωβρίου, είναι μισή. Δεν μπορεί να ασκήσει κυριαρχία στην επικράτειά της, στον αέρα και στη θάλασσα. Αυτή την πραγματικότητα θα πρέπει να αναγνωρίσουμε αν πράγματι τη θέλουμε και πάλι μία και επανενωμένη. Όπως είναι σήμερα, είναι μια αναγνωρισμένη «ταμπέλα» και τις ταμπέλες δεν τις τιμάς αν θέλεις να γίνει ξανά σύμβολο καθιερωμένο και κανονικό.
Δυστυχώς η Κυπριακή Δημοκρατία κατάντησε για πολλούς ένα επικίνδυνο σύνδρομο. «Δεν παρέλαβα κράτος και να παραδώσω κοινότητα», είπε ο Τάσσος Παπαδόπουλος το 2004. Κάτι παρόμοιο και ο Νίκος Αναστασιάδης το 2017. Τελικά είμαστε τόσο αφελείς που δεν μπορούμε να αντιληφθούμε το ότι και οι δύο, Παπαδόπουλος και Αναστασιάδης, κοινότητα παρέλαβαν και κοινότητα παρέδωσαν. Αναγνωρισμένη μεν αλλά ελληνοκυπριακή κοινότητα. Ό μόνος που παρέλαβε κράτος, την Κυπριακή Δημοκρατία του 1960, και παρέδωσε κοινότητα ήταν ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος τον οποίο με περισσό θράσος τιμούμε με την ευκαιρία της εγκαθίδρυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Ας αφήσουμε λοιπόν κατά μέρος τα «Χρόνια πολλά» γιατί, με τα μυαλά που κουβαλάμε, τα χρόνια της Κυπριακής Δημοκρατίας, τα «γενέθλια» της οποίας γιορτάσαμε πριν λίγες μέρες, δεν προβλέπονται πολλά. Αντί πανηγυρισμών, παρελάσεων και επιδείξεων ας αναλογιστούμε το πώς καταντήσαμε σήμερα την Κυπριακή Δημοκρατία. Αν και μετά την πλήρη ένταξή της στην ενωμένη Ευρώπη οι προοπτικές ενδυναμώθηκαν, βρέθηκαν δυστυχώς κύπριοι ηγέτες που την καταπόντισαν και πάλι.
Αντί «Χρόνια πολλά» καλό θα ήταν να κάνουμε μια γενναία αυτοκριτική, χωρίς αγκυλώσεις, εμμονές και προκαταλήψεις, να παραδεχτούμε τα τραγικά μας λάθη και σε πλείστες των περιπτώσεων την εθνική μας ανεπάρκεια και αντικρίζοντας τις πραγματικότητες να προσπαθήσουμε να δώσουμε στην Κυπριακή Δημοκρατία τη θέση που της αξίζει. Μια θέση όχι όπως θέλουν να την προβάλουν οι κάθε λογής πολιτικάντηδες για να ικανοποιήσουν προσωπικές φιλοδοξίες και προβολές αλλά όπως πρέπει να είναι ένα κανονικό κράτος με μια κυριαρχία σε όλη την επικράτεια. Δεν θέλουμε την Κυπριακή Δημοκρατία πυλώνα σταθερότητας, γεωπολιτικό κόμβο και πύλη μεταξύ των ισχυρών της γης. Τη θέλουμε πρώτα απ’ όλα επανενωμένη, ελεύθερη και ευημερούσα. Τη θέλουμε όπως ξεκίνησε το 1960 πριν τις καταιγίδες, όπως πολύ χαρακτηριστικά αναφέρει ο Ευάγγελος Αβέρωφ Τοσίτσας στο δίτομο βιβλίο του, «Κύπρος. Ιστορία χαμένων ευκαιριών 1950-1963». Δυστυχώς και πάλι επίκαιρος ο πρώην Έλληνας υπουργός Εξωτερικών.
«Στον καταποντισμό για τον οποίο δεν χωρούσε πια σωτηρία ανάλογη προς χαμένη ευκαιρία του παρελθόντος. Στον καταποντισμό, που επιβάλλει προσεκτικό αλλά επίμονο αγώνα για να εξασφαλιστεί οτιδήποτε πια μπορεί να σωθεί. Στον καταποντισμό που είναι ακόμα αδικαιολόγητος γιατί ξεκίνησε από τον συμβιβασμό της Ζυρίχης που εξασφάλιζε από κάθε πλευρά την άνθηση της μεγαλονήσου», αναφέρει στον β’ τόμο και καταλήγει: «Ως κατάληξη ταιριάζουν λίγα λόγια που έγραψε ο Θουκυδίδης για μια άλλη μεγαλόνησο που ήταν κάποτε και εκείνη ένας ελληνικός φάρος: «Πάντα τα περί την Σικελίαν γενόμενα μείζω ἤ τα δάκρυα». Αυτή είναι και σήμερα η σκληρή πραγματικότητα. «Πάντα τα περί την Κύπρον γενόμενα μείζω ἤ τα δάκρυα».
