Η δημόσια σύγκρουση της κυβέρνησης αυτή τη φορά, με την Ελεγκτική Υπηρεσία για τον Ανεξάρτητο Φορέα Κοινωνικής Στήριξης, ανέδειξε με τον πιο γλαφυρό τρόπο αυτό που ανέδειξε λίγο πριν και η κόντρα της με τη Βουλή. Τον προβληματικό τρόπο με τον οποίο λειτουργεί σήμερα ο Φορέας. Με τις σκιές και τα παράθυρα που δημιουργεί η αδιαφάνεια που τον περιβάλλει. Κυρίως όμως τον προβληματικό τρόπο με τον οποίο λειτουργεί η κυβέρνηση.
Ο Γενικός Ελεγκτής σημείωσε στην έκθεσή του πως «η καταβολή εισφορών προς το Ειδικό Ταμείο δημιουργεί συνθήκες ιδιάζουσας σχέσης, εφόσον τα φυσικά ή νομικά πρόσωπα που συνεισφέρουν στο ταμείο έχουν… συναλλαγές με το κράτος, (και) τα συμφέροντά τους επηρεάζονται άμεσα ή έμμεσα από πολιτικές αποφάσεις ή ενέργειες της Εκτελεστικής Εξουσίας.» Παρέθεσε μάλιστα και παραδείγματα εταιρειών (χωρίς να τις κατονομάζει) οι οποίες ενώ συναλλάσσονταν με το κράτος την ίδια στιγμή κατέθεταν μεγάλες εισφορές στον Φορέα του οποίο προΐσταται η πρώτη κυρία. Όπως ήταν, για παράδειγμα, η αναφορά σε εταιρείες που βρίσκονται σε διαβούλευση με το κράτος για την ανάληψη έργων άνω των 10 εκατομμυρίων οι οποίες κατέβαλλαν παράλληλα γενναιόδωρες εισφορές στον Φορέα, η εισφορά από ναυτιλιακή εταιρεία ταυτόχρονα με την έκδοση από το Υπουργικό Συμβούλιο ενός διατάγματος που ήταν ιδιαίτερα ευνοϊκό για τον κλάδο ή η αναφορά σε φυσικό πρόσωπο, στην εταιρεία του οποίου δόθηκε άδεια κατασκευής υποστατικού, το οποίο προχώρησε σε δωρεά 400.000. Η έκθεση της Ελεγκτικής Υπηρεσίας σημείωσε το προφανές: Ότι ο τρόπος που λειτουργεί ο Φορέας (ο οποίος ελέγχεται από τη σύζυγο του Προέδρου) δημιουργεί μια σχέση με την Εκτελεστική Εξουσία που προκαλεί εύλογες υποψίες διαπλοκής. Ότι δηλ. δυνατόν να χρησιμοποιείται ως ένα ακόμα όχημα για αλισβερίσι μεταξύ επιχειρηματιών και Εκτελεστικής Εξουσίας.
Η αντίδραση της κυβέρνησης ήταν η ίδια όπως και όλες τις προηγούμενες φορές που τέθηκε θέμα ελέγχου. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος απέρριψε ότι ο τρόπος που λειτουργεί ο Φορέας δημιουργεί «ιδιάζουσα σχέση», εκφράζοντας απορίες και ερωτηματικά για την έκθεση και σημειώνοντας ότι οι αναφορές της Ελεγκτικής Υπηρεσίας βασίζονται σε εικασίες και δίνουν την ευκαιρία για πολιτική εκμετάλλευση. Ενώ ο Φορέας υπέδειξε πως οι αναφορές της Ελεγκτικής Υπηρεσίας δεν εμπίπτουν στον αρχικό σκοπό του ελέγχου που έγινε μετά από καταγγελίες αλλά και ότι εκφεύγουν των αρμοδιοτήτων της. Αφήνοντας σκιές χωρίς την παράθεση οποιωνδήποτε στοιχείων. Αντί να απαντήσουν επί της ουσίας, προσπάθησαν να απαξιώσουν την έκθεση, κατηγορώντας τον νέο Γενικό Ελεγκτή για εργαλειοποίηση του ελέγχου και εξυπηρέτηση πολιτικών σκοπιμοτήτων.
Δεν είναι η πρώτη φορά που η κυβέρνηση δείχνει τέτοια ενόχληση στον έλεγχο. Η κόντρα με τον τέως Γενικό Ελεγκτή, άλλωστε, υπήρξε συνεχής. Στον τότε Ελεγκτή είχαν αποδοθεί κακές προθέσεις και χαρακτηρισμοί όπως εμμονικός. Και τότε οι σχέσεις αρχικά υπήρξαν αρμονικές μέχρι που ο έλεγχος άγγιξε τον ίδιο τον Πρόεδρο. Σήμερα η έκθεση του νέου Ελεγκτή, ο οποίος προεκλογικά βρέθηκε στο επιτελείο του και ο ίδιος ο Χριστοδουλίδης διόρισε, έχει καταστήσει και αυτόν προβληματικό στοιχείο, εκτός γραμμής και εκτός θέματος (αφήνοντας παράλληλα υπονοούμενα ότι μπορεί και να έχει το τέλος που είχε ο προηγούμενος) έναν πολιτικό αξιωματούχο που με τις ενέργειές του προκαλεί και αυτός απορίες στην κυβέρνηση ως προς τα κίνητρά του. Η διαφάνεια μοιάζει με βαρίδι.
Το πιο προβληματικό όμως είναι αυτή η ένταση με την οποία η κυβέρνηση αντιδρά σε κάθε μορφή κριτικής, ακόμα και την πιο ήπια. Παρακολουθούμε μια κυβέρνηση η οποία παρουσιάζει πλέον τάσεις Τραμπισμού. Που επιτίθεται σε οτιδήποτε αισθάνεται ότι την αμφισβητεί. Που ξεκίνησε με την επίθεση προς τα ΜΜΕ με εκείνο τον σχολιασμό «Fake news» από τον βοηθό κυβερνητικό εκπρόσωπο σε κάθε κείμενο που ασκούσε κριτική στην κυβέρνηση, με στόχο την απαξίωση των Μέσων που θεωρεί ότι την αντιπολιτεύονται και η οποία πλέον επεκτείνεται και σε οποιονδήποτε θεσμό τολμήσει να εκφράσει αμφιβολίες ακόμα και για τις προθέσεις της. Κάθε οργανισμό που μπορεί να την ελέγξει. Αποκλείει ΜΜΕ, αποκλείει δημοσιογράφους και αποκλείει θεσμούς (με τρόπο που υπονομεύεται το κράτος δικαίου). Και χρησιμοποιεί κάθε μέσο που έχει στη διάθεσή της για να περιορίσει την κριτική.
Αυτό είναι τελικά και το πιο επικίνδυνο. Όχι η δεδομένη ανικανότητα της πλέον να κάνει ακόμα και τα βασικά, η επικέντρωση στην εικόνα που υποβαθμίζει τις ίδιες τις πραγματικότητες, ο νεποτισμός που έχει καλύψει κάθε επίπεδο της δημόσιας σφαίρας, η αλλεργία στον έλεγχο, ούτε καν το φλερτ με την ακροδεξιά. Είναι αυτή η υιοθέτηση των μεθόδων της. Η προσπάθεια αποσιώπησης κάθε άλλης άποψης και η μετωπική σύγκρουση με οτιδήποτε και οποιονδήποτε της ασκεί κριτική. Και αυτό δεν είναι απλά χαρακτηριστικό μιας Δημοκρατίας που βρίσκεται σε κρίση. Είναι επιβεβαιωτικό μιας Δημοκρατίας που καταρρέει.
https://x.com/AntonisPolydoro
