Στον πλανήτη του αλγορίθμου, της αυτόματης μετάφρασης και των ευρωπαϊκών πλατφορμών, που ξυπνούν το πρωί και αποφασίζουν μόνες τους πώς λέγεται τι, ξεπηδάμε κι εμείς, οι Κυπραίοι -σαν «απόστημα» θα έλεγε ο Τομ- να απαιτούμε από τον Μήτσο του ελληνικού Δημοσίου και τον υπολογιστή του να γνωρίζουν όλες τις δικές μας εθνικές και μεταφυσικές ευαισθησίες. Λες και εμείς ξέρουμε τις δικές τους. Λες και γεννηθήκαμε με GPS στο κεφάλι για κάθε φλαμανδική διαμάχη.
Θυμάμαι ακόμη τη Βελγίδα συμφοιτήτρια, 1990, τότε που νόμιζα ότι η Κύπρος είναι το κέντρο της γης και όλα τα δορυφορικά σήματα περιστρέφονται γύρω από την Αμμόχωστο. Κάποια στιγμή, απηυδισμένη από τις πατριωτικές μου εξάρσεις για τα σύνορά στην Κυρήνεια (Girne για τους άλλους), σηκώνει φρύδι και ρωτά (όχι ήρεμα): «Εσύ ξέρεις για Φλάνδρα και Βαλλονία ή απλώς πιστεύεις ότι όλοι στον κόσμο συζητούν για το 1974;» Όχι, δεν ήξερα. Εκείνη τη μέρα έμαθα και περί βελγικής ομοσπονδίας. Αλλά το κυριότερο, ούτε το σύμπαν, ούτε η Ευρωπαϊκή Ένωση, ούτε η Βελγίδα, που έχω σκάσει να θυμηθώ το όνομά της, ξυπνούσε το πρωί σκεπτόμενη την ουρά στο οδόφραγμα του Αγίου Δομετίου και επ' ουδενί Metehan.
Θυμήθηκα την ιστορία εξαιτίας της άμοιρης γυναίκα με το İskele στην ταυτότητα. Τα «αδέλφια» μας, στη «μητέρα» μας, το πήραν από ευρωπαϊκή πλατφόρμα. Βεβαίως. Η Ευρώπη, η ήπειρος που δεν μπορεί να αποφασίσει ούτε αν το γιαούρτι είναι ελληνικό ή βουλγαρικό, έχει φυσικά ξεκαθαρισμένη άποψη για το πώς πρέπει να γράφεται το Τρίκωμο. Κωμωδία. Με λίγο δράμα. Κωμικοτραγικό; Ταπεινά θα συμφωνήσω.
Και ο υπάλληλος; Κοίταξε την ταυτότητα, άκουσε τη γυναίκα και απάντησε «δεν γίνεται αλλαγή»; Εκείνος έχασε ένα μάθημα: ότι καμιά φορά, πριν μιλήσουν οι κανονισμοί, πρέπει να ακούει πρώτα ο άνθρωπος. Πώς τον λένε αυτόν τον κανόνα; Α, ναι: «Κοινή λογική». Σπάνιο είδος πλέον, υπό εξαφάνιση, σαν το Τρίκωμο που ξέραμε.
Μαθήματα για όλους λοιπόν, του υπαλλήλου της κυρίας του Τρικώμου, αλλά το δικό μας; Μήπως πρέπει επιτέλους να ενημερώσουμε το software των εθνικών μας μαχών; Να κάνουμε ένα update; Όχι για να σταματήσει ο πόνος, αυτός υπάρχει. Αλλά για να μην μείνουμε κολλημένοι σε λέξεις, ενώ χάνουμε τη μισή Κύπρο, όχι στα χαρτιά, αλλά απ’ τις συνειδήσεις και τις ψυχές μας.
Διότι για ρωτήστε ποια ήταν αυτή τη βδομάδα η τεράστια πολιτική επιτυχία της Κύπρου; Ένας βουλευτής, ένας υπουργός και μια πρεσβεία, ένα ολάκερο κράτος δηλαδή, κατάφεραν να κερδίσουν τη μάχη με την Ελλάδα, άκουσον- άκουσον, για τη σωστή ονομασία του Τρικώμου.
Ε, λοιπόν, αν περιμένουμε από μια ευρωπαϊκή πλατφόρμα ή από την Ελλάδα να λύσουν το Κυπριακό, καλύτερα να περιμένουμε και τις προφητείες για την Πόλη, Istanbul εδώ και κάτι αιώνες.
Μπορεί να έρθουν. Αλλά μάλλον μέσω… λάθους πλατφόρμας.
