Βραδάκι Δεκεμβρίου στο Στρασβούργο, πόλη πιο γνωστή για την πολιτική παρά για την πυγμαχία, όταν ο Έλληνας ευρωβουλευτής Νίκος Παππάς αποφασίζει πως ο καλύτερος να χειριστεί τον δημοσιογράφο του NEWS 24/7 ήταν μια τρικλοποδιά, δύο «δυνατές γροθιές στο κεφάλι από πίσω» και ένα κεφαλοκλείδωμα. ΣΥΡΙΖΑ και Left προχώρησαν με διαγραφή για την «απαράδεκτη συμπεριφορά» του.
Πώς να μη σταθώ σε αυτή τη φράση καθώς η «απαράδεκτη συμπεριφορά» έχει διανύσει μακρύ δρόμο μέσα στην Ιστορία. Έχει χρησιμοποιηθεί για να φιμώσει γυναίκες που μιλούσαν πολύ δυνατά ή επειδή φορούσαν παντελόνια. Λες και η «απαράδεκτη συμπεριφορά» πάει με όλα, να καλύψει ένα ολίσθημα, μια στιγμιαία απώλεια ελέγχου. Έχει ξανασυμβεί σ’ αυτόν τον οξύθυμο αλλά τελικά τον είχα συγχωρέσει.
Και γιατί όχι δηλαδή; Ο εκφοβισμός και ο τραμπουκισμός είναι στις μέρες μας τόσο διαδεδομένες συμπεριφορές που δύσκολα τις ξεχωρίζεις στο πολιτικό κλίμα. Μόνο τις τελευταίες ημέρες, είδαμε εκλεγμένους πολιτικούς να απειλούν, να εκφοβίζουν και να επιτίθενται λεκτικά σε όσους διαφωνούν μαζί τους, σε όσους τους ενοχλούν με τις απόψεις τους, με την παρουσία τους… Γιατί; Επειδή μπορούν, επειδή έχουν κάποια δύναμη.
Παρακολουθούμε, κουνάμε κεφάλι, γράφουμε οργισμένες αράδες, ποστάρουμε και άρθρα γνώμης και ένα περιστατικό γίνεται viral μέχρι το επόμενο. Ένας σοκαρισμένος ρεπόρτερ, μια αγωγή για τον βίαιο ευρωβουλευτή και, για άλλη μια φορά, όλοι μας προσποιούμαστε ότι εκπλησσόμαστε.
Το εκπληκτικό είναι που εκπλησσόμαστε που ένας μάτσο, θερμόαιμος άνδρας αντιδρά με βία αλλά πολύ λιγότερο ότι τους ψηφίζουμε, ναι, αυτούς που καλλιεργούν ακριβώς αυτή την εικόνα. Επιβραβεύουμε την επίδειξη δύναμης, την επιθετικότητα και το «στήσιμο», ίσως επειδή τα μπερδεύουμε με ηγετικά χαρακτηριστικά. Γιατί; Προχωράμε ή γλιστράμε πίσω σε μια πολιτική που δεν εκτιμά την αυτοσυγκράτηση, που θεωρεί τον εκφοβισμό ως πολιτικό επιχείρημα…
Όμως πώς είναι δυνατόν μια τέτοια φοβιτσιάρικη κουλτούρα, η βία μεταμφιεσμένη σε εξουσία, να συνυπάρχει με τη δημοτικότητα στην κάλπη; Στο τέλος της ημέρας, όταν τα δημόσια πρόσωπα λύνουν τα «προβλήματά» τους με γροθιές, δεν αντανακλά αυτό μια κοινωνία που ανέχεται πάρα πολλά;
Η πολιτική δεν αφορά μόνο τις πολιτικές. Αφορά τον χαρακτήρα, την κουλτούρα και το μήνυμα που στέλνουμε όταν επιλέγουμε να αγνοούμε τον εκφοβισμό με κοστούμι. Η πραγματική μάχη δεν δίνεται στους δρόμους ή στα μπαρ, δίνεται στην κάλπη. Και κάθε φορά που ψηφίζουμε κάνουμε μια επιλογή για το μέλλον μας, αν θέλουμε δηλαδή να αλλάξουμε κάτι, να προχωρήσουμε μπροστά ή να γλιστρήσουμε πίσω, προς τη ζούγκλα.
