Κάποτε εμείς του Δημοκρατικού Συναγερμού γυρίζαμε την Κύπρο και προβάλλαμε το κόμμα μας ως το σύγχρονο κόμμα του τόπου. Το κόμμα που στηρίζεται σε αρχές και αξίες, που λέει στους πολίτες αλήθειες και που αγωνίζεται με υπευθυνότητα για το κοινό συμφέρον όλων των Κυπρίων. Ούτε στον χειρότερό μου εφιάλτη δεν μπορούσα να φανταστώ ότι μια μέρα ο αναπληρωτής πρόεδρος αυτού του κόμματος θα έθετε σε κυκλοφορία ένα πλαστό έγγραφο στην επιδίωξή του να φανεί αρεστός στους θρησκευόμενους και να καλλιεργήσει μίσος εναντίον ενός ανθρώπου που με τις ζωγραφιές του ενοχλεί. Δυσκολεύομαι ακόμα να πιστέψω ότι το κόμμα αυτό θα λάμβανε μέρος σε έναν δημόσιο διάλογο το 2025 και θα υποστήριζε θέσεις παραπλήσιες με εκείνες που οδήγησαν στην πυρά χιλιάδες ανθρώπους στα χρόνια του Μεσαίωνα. Χιλιάδες άνθρωποι κάηκαν ζωντανοί γιατί δήθεν πρόσβαλαν τα θρησκευτικά σύμβολα.
Και μπορεί ο Γιώργος Γαβριήλ και η οικογένειά του να μην οδηγήθηκαν στην πυρά αλλά παραλίγο να καούν ζωντανοί μέσα στο ίδιο τους το σπίτι από το μίσος που καλλιέργησαν ο κ. Ευθύμιος Δίπλαρος, ο ΔΗ.ΣΥ, ο Αρχιεπίσκοπος και βεβαίως το ΕΛΑΜ και κάθε λογής αρρωστημένοι θρησκόληπτοι, γιατί ένας πραγματικός χριστιανός δεν μπορεί να είναι φανατικός και ούτε να καλλιεργεί το μίσος προς τους συνανθρώπους του, όποια και να 'ναι τα αμαρτήματά τους. Στο όνομα του Χριστού βέβαια ανά τους αιώνες έχουν γίνει φοβερά εγκλήματα. Εκεί που νομίζαμε ότι η ανθρωπότητα γύρισε σελίδα μετά τις βαρβαρότητες και τα ανήκουστα εγκλήματα του περασμένου αιώνα με τους δύο Παγκοσμίους Πολέμους, φαίνεται πως λίγα πράγματα έχουν αλλάξει στο γενετικό υλικό των ανθρώπων. Μόλις παρουσιαστεί η ευκαιρία ξύπνα μέσα τους ο κρυμμένος δαίμονας της θηριωδίας. Πολλές φορές από τη στήλη αυτή έχω υποστηρίξει τη θέση ότι το υφιστάμενο σύστημα αξιών, που κυριαρχεί στην κυπριακή κοινωνία, αποτελεί τη βασική αιτία της κατηφορικής πορείας της χώρας μας και της τριτοκοσμικής μας μιζέριας. Στην πολιτική ζωή, αντί για τις αξίες της άμιλλας, της συναίνεσης και της συνεργασίας για το κοινό συμφέρον και τα κοινά οράματα, κυριαρχούν χρόνια τώρα οι αξίες της πόλωσης, του κομματισμού, του ρεβανσισμού, της ίντριγκας και του στενού ατομικού συμφέροντος. Για τους περισσότερους πολιτικούς μεγαλύτερη αξία έχουν η προσωπική καριέρα και οι ατομικοί στόχοι από ό,τι έχουν η κοινωνική ευημερία και πρόοδος, η προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και δημοκρατικών ελευθεριών και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Ακόμη χειρότερο, όμως, είναι ότι τη θέση της υπευθυνότητας, της συνέπειας, της ειλικρίνειας, της ευθύτητας, της διαφάνειας, της ηπιότητας, του σεβασμού προς την αντίθετη άποψη τις έχουν πάρει ο οπορτουνισμός, η ανευθυνότητα, η δολοπλοκία, το ψέμα και η εξαπάτηση. Αντί για σεμνότητα, μετριοφροσύνη και αξιοπρέπεια, κυριαρχούν η αλαζονεία, η υπεροψία, ο εγωισμός, το θράσος και η μικροπρέπεια. Και χωρίς ίχνος σεμνότητας, μετριοφροσύνης, ηπιότητας αι ακεραιότητας βγαίνουν και καλλιεργούν το μίσος προς έναν συνάνθρωπό μας ότι δήθεν προσβάλλει τον Χριστό μας. Τον Χριστό που μας φωνάζει να τον ακολουθήσουμε στην πραότητά του και στην εντολή Του να αγαπούμε ακόμα και τους εχθρούς μας. Τον Χριστό μας που πάνω στον σταυρό συγχωρούσε τους σταυρωτές του! Θα το φωνάξω για μια ακόμη φορά και σε όσους δεν αρέσει, ας συνεχίσουν να με συκοφαντούν και να με βρίζουν στα ΜΚΔ.
Η πρώτη αξία που, δυστυχώς, έλειψε από την κυπριακή αλλά και από την παγκόσμια ηθική του καπιταλιστικού συστήματος είναι αυτή της ακεραιότητας. Ακεραιότητα σημαίνει πρώτα απ’ όλα εντιμότητα, άρνηση του ψεύδους, της απάτης. Σημαίνει ευθύτητα και ειλικρίνεια. Αν υπήρχε ακεραιότητα δεν θα έβγαινε ένα μεγάλο κομμάτι του κομματικού συνόλου να ζητά τη «σταύρωση» ενός ανθρώπου στη βάση ενός πλαστού ζωγραφικού πίνακα. Αν υπήρχε ακεραιότητα μόλις έγινε γνωστό ότι ο πίνακας είναι στην ουσία μια πλαστογραφία θα ζητούσαν συγγνώμη δημόσια όσοι τον κατηγόρησαν. Αν υπήρχε ακεραιότητα, και γνήσιος να ήταν ο πίνακας, άλλη μορφή έπρεπε να πάρει η αντίδραση από εκείνους που τον έβλεπαν ως αισχρό ή προσβλητικό των θρησκευτικών τους συμβόλων. Είναι παντελώς ανεπίτρεπτο η αντίδραση να προσλάβει διαστάσεις που να καλλιεργούν το μίσος και το συνεπακόλουθο αίσθημα της εκδίκησης. Εγγίζει τα όρια της αισχρότητας για λίγους ψήφους να δώσουμε «πολεμικές» διαστάσεις σ’ ένα θέμα ασήμαντο. Τεράστιας σημασίας είναι οι αντιδράσεις στο ασήμαντο αυτό θέμα αφού αυτές δείχνουν τα επίπεδα του πολιτισμού μας και του σεβασμού μας προς πανανθρώπινες αξίες όπως είναι η ελευθερία της έκφρασης. Το να σέβεσαι τις απόψεις που δεν σε ενοχλούν δεν είναι κάτι το σπουδαίο. Αυτό κάνουν και οι βάρβαροι. Το να σέβεσαι τις απόψεις που σε ενοχλούν είναι το ζητούμενο. Και αυτό το κάνουν μόνο οι πολιτισμένοι όλων των λαών και σίγουρα όσοι κατορθώνουν να φθάσουν στα επίπεδα της ηθικής τελείωσης που ζητά ο Χριστός από αυτούς που τον ακολουθούν. Και εφόσον το τελευταίο φαίνεται σχεδόν ακατόρθωτο στην εποχή μας για πολλούς, ας επιδιώξουμε να μπούμε στην προηγούμενη κατηγορία, αυτή των πολιτισμένων. Λέτε να 'ναι και αυτό άπιαστο όνειρο;
