Ήταν 7 Οκτωβρίου 2024. Η ημέρα κατά την οποία o Gal, επιζών της τρομοκρατικής επίθεσης της Χαμάς στο φεστιβάλ της Nova, τον Οκτώβριο του 2023, επισκέφθηκε τα γραφεία του «Π». Είχε βρεθεί για κάποιες ημέρες στο νησί μας για να μιλήσει για τον αδερφό του, τον Guy, 24 χρονών σήμερα, τον οποίον απήγαγαν οι τρομοκράτες της Χαμάς. Ήρθε στα γραφεία μας φορώντας ένα μπλουζάκι με τη φωτογραφία του αδερφού του, στο οποίο αναφερόταν το όνομά του με το μήνυμα «Bring him home» και «Still held hostage by Hamas». Το ίδιο μπλουζάκι φορά και σήμερα. Φεύγοντας εκείνη την ημέρα από τα γραφεία μας, δεν είχαμε κρατήσει κάποια επαφή. Πριν από κάποιες ημέρες, αποφάσισα να τον αναζητήσω, να μάθω αν είχαν κάποιο νέο από τον αδερφό του. Ακόμη όμηρος. Ακόμη η οικογένεια, οι φίλοι του, οι συγγενείς του, ο αδερφός του τον αναζητούν και αναρτούν καθημερινά φωτογραφίες του στα social media, σε μια προσπάθεια εμείς οι υπόλοιποι να μην ξεχάσουμε τι συμβαίνει. «Σήμερα ο Guy γίνεται 24 χρονών. Είναι η δεύτερη χρονιά που η ημέρα των γενεθλίων του τον βρίσκει όμηρο. 590 ημέρες όμηρος. Το ξέρω γιατί τις μετράω μία, μία», ήταν η απάντηση του Gal στο μήνυμα που του είχα στείλει, και κάπως έτσι λίγο αργότερα μας μίλησε μέσω βιντεοκλήσης. «Αν ο αδερφός μου ήταν εδώ μαζί μας σήμερα θα στήναμε ένα μεγάλο πάρτι στην αυλή του σπιτιού. Η μαμά μας θα μαγείρευε από το πρωί μέχρι το βράδυ. Θα μαζευόμασταν φίλοι και γνωστοί να γιορτάσουμε. Το ίδιο κάναμε και σήμερα. Μαζευτήκαμε. Όχι στο σπίτι μας. Πήγαμε στο κέντρο του Τελ Αβίβ. Εμείς η οικογένεια, oι φίλοι του Guy, συγγενείς μας, συγγενείς άλλων ομήρων, πρώην όμηροι. Είχαμε τούρτα, γλυκά, μπαλόνια, φαγητά. Ήταν ένα πάρτι από το οποίο ο μόνος που έλειπε ήταν αυτός που γιόρταζε», αναφέρει ο Gal, προσθέτοντας ότι «τουλάχιστον ξέρουμε ότι είναι ζωντανός».
«Δεν τον αναγνώρισα»
Στα τέλη Φεβρουαρίου κυκλοφόρησε από τη Χαμάς ένα βίντεο με ομήρους, ένας εξ αυτών ήταν ο Guy. «Στην αρχή δεν τον αναγνώρισα ότι ήταν ο αδερφός μου», αναφέρει ο Gal, σημειώνοντας ότι οι διαφορές στο πώς ήταν πριν και στο πώς είναι σήμερα ο Guy είναι τεράστιες. «Η κούραση, η ψυχική και η σωματική ταλαιπωρία που βιώνει όλο αυτό το διάστημα δεν κρύβονται. Είναι χλομός, και φαίνεται ότι έχει αδυνατίσει αρκετά», προσθέτει. Στο βίντεο ο Guy δεν είναι μόνος του. Μαζί του είναι και ο κολλητός του φίλος από το νηπιαγωγείο, ο Evytar, με τον οποίον ήταν μαζί στο φεστιβάλ. «Ο Guy και ο Evytar ήταν μαζί με άλλους δύο φίλους τους εκείνη την ημέρα και εγώ πήγα μαζί με τον συγκάτοικό μου, αργότερα. Συναντηθήκαμε για λίγο αλλά δεν ήμασταν μαζί τη στιγμή της επίθεσης. Από την παρέα των τεσσάρων, τους δύο τούς πήραν όμηρους και τους άλλους δύο, 21 και 20 ετών, τους εκτέλεσαν επιτόπου», εξηγεί ο Gal, προσθέτοντας ότι στο βίντεο φαίνεται ο αδερφός του με τον φίλο του, μέσα σε ένα φορτηγάκι της Χαμάς, κάπου στη Γάζα. Φαίνονται οι άνθρωποι της Χαμάς να τους λένε κάτι και εκείνοι να ξεσπούν σε κλάματα. «Αυτό που μπορώ εγώ να καταλάβω είναι ότι τους είχαν πει πως θα τους απελευθερώσουν και, τελευταία στιγμή, τους λένε άκυρο και ότι επιστρέφουν πίσω. Ψυχολογικός πόλεμος λέγεται αυτό. Και σε εκείνους που είναι εκεί όμηροι και στις οικογένειές τους», λέει ο Gal.
Σαν ζώα
Όσον αφορά τις συνθήκες διαβίωσής τους, σημειώνει, «η κατάσταση δεν είναι καθόλου καλή. Πρώην όμηροι, που τους κρατούσαν στον ίδιο χώρο μαζί με τον αδερφό μου και τον φίλο του, όταν επέστρεψαν μας είπαν για το ξύλο που τρώνε, το ελάχιστο φαγητό και νερό που τους δίνουν, τον ήλιο που έκαναν μήνες να τον δουν μιας και τους είχαν κλεισμένους σε κάτι υπόγεια και ένα σωρό άλλα». «Μας έχουν πει ότι πολλές φορές όταν ήταν να τους δείρουν, πέραν των χεριών που τους τα έχουν σχεδόν συνέχεια δεμένα σφικτά πίσω στην πλάτη τους, τους έδεναν με ένα μαντίλι και τα μάτια, για να μην ξέρουν πότε και από πού θα τους έρθει το επόμενο κτύπημα. Ακόμη μάθαμε ότι τους συμπεριφέρονται λες και είναι ζώα, σκυλιά, και τους βάζουν να παρακαλούν για ένα κομμάτι κρέας ή ψωμί», αναφέρει.
«Δε τα παρατάμε»
Του ζήτησα να περιγράψει το συναίσθημα που αισθάνεται τόσο ο ίδιος όσο και τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειάς του κάθε φορά που η Χαμάς αφήνει ελευθέρους κάποιους από τους ομήρους. «Θυμάμαι την πρώτη φορά που είχαν αφήσει δύο κοπέλες ομήρους, που ήταν και τραυματισμένες. Την επόμενη κιόλας ημέρα τις επισκεφθήκαμε με τη μητέρα και την αδερφή μου στο νοσοκομείο και τις ρωτήσαμε αν ήταν μαζί με τον Guy, αν άκουσαν κάτι για εκείνον. Η μια ήταν για κάποιες ημέρες μαζί του, στην αρχή όταν τους απήγαγαν, αλλά δεν ήξερε να μας πει και πολλά. Κάθε φορά που άφηναν κάποιον ελεύθερο, ρωτούσαμε να μάθουμε αν ξέρουν κάτι για τον αδερφό μου», λέει ο Gal, σημειώνοντας ότι, από τη στιγμή που ξέρουν ότι ο αδερφός του είναι ζωντανός, δεν θα σταματήσουν να ελπίζουν και να μάχονται μέχρι να επιστρέψει πίσω.
«Το μόνο που θέλουμε είναι να επιστρέψει πίσω στο σπίτι του ο αδερφός μας και όλοι οι υπόλοιποι όμηροι. Έχουν ταλαιπωρηθεί, βασανιστεί αρκετά από τους εγκληματίες», αναφέρει η αδερφή του Guy, Mura, με την οποία μιλήσαμε επίσης. Η Mura είναι σήμερα 13 ετών. «Με τον Guy ήμασταν αχώριστοι. Αυτός με έπαιρνε κάθε πρωί στο σχολείο, ήταν εκεί τα βράδια που δεν μπορούσα να κοιμηθώ να μου λέει ιστορίες μέχρι να με πάρει ο ύπνος. Ήμασταν πολύ κοντά», τονίζει η ανήλικη, προσθέτοντας ότι δύο χρόνια τώρα δεν μπορεί να κοιμηθεί τα βράδια. «Βλέπει στο κινητό βιντεάκια με τον Guy και την παίρνει ο ύπνος ακούγοντας τη φωνή του, στο κρεβάτι του», λέει ο Gal για την αδερφή του η οποία, κατά τον ίδιο, «ήταν ένα παιδί όλο χαρά, το οποίο αναγκάστηκε να μεγαλώσει απότομα». Η ψυχολογική κόπωση από όλη αυτή την περιπέτεια την οποία περνούν είναι εμφανής στα πρόσωπα όλων των μελών της οικογένειας, τα οποία, παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν, δεν το βάζουν κάτω. «Δεν μπορούμε να τα παρατήσουμε», λέει η μικρή Mura, με τον αδερφό της να συμπληρώνει ότι «όσο οι κυβερνήσεις, οι πολιτικοί και οι διπλωμάτες δεν κάνουν κάτι για να επιστρέψει μέχρι και ο τελευταίος όμηρος στο σπίτι και στην οικογένειά του τόσο εμείς θα φωνάζουμε».
