Η διαβίωση και η επιβίωση στη Λεμεσό του 2025 αποτελεί καθημερινά ένα στοίχημα. Οικογένειες που δεν τα βγάζουν πέρα, χρυσά ενοίκια, ακρίβεια και ανέχεια. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, την προσωπική του εμπειρία σε σχέση με την κατάσταση που επικρατεί στη Λεμεσό, μετέφερε μιλώντας στον «Π» ο 35χρονος Χρίστος, με αφορμή τη συζήτηση που βρίσκεται σε εξέλιξη στον δημόσιο διάλογο τις τελευταίες ώρες, μετά και την τραγωδία, που σημειώθηκε στη Λεμεσό το Σάββατο, και τελεί υπό διερεύνηση, με θύματα μια πενταμελή οικογένεια.
Ο Χρίστος είναι γέννημα θρέμμα Λεμεσού. Βέρος Λεμεσιανός. Είναι 35 ετών και παντρεμένος με τη Μαρία, 30 ετών, επίσης βέρα Λεμεσιανή. Έχουν δύο παιδιά, εφτά και δύο ετών αντίστοιχα. Το οικογενειακό τους εισόδημα (οι μισθοί και των δύο), ανέρχεται στις 2,500 ευρώ. Ο Χρίστος με τη Μαρία, πριν γεννηθεί το δεύτερο τους παιδί, διέμεναν πότε με τους γονείς του ενός και πότε με τους γονείς του άλλου.
Πλέον όμως, μετά και την άφιξη του δεύτερου παιδιού αναγκάστηκαν να ενοικιάσουν ένα δυάρι διαμέρισμα κάπου στη Λεμεσό, με τιμή ενοικίου 1400 ευρώ μηνιαίως. Ένα ποσό που για τη Λεμεσό θεωρείται χαμηλό. Στην προκειμένη όμως, ο λόγος για τον οποίο το ενοίκιο είναι «χαμηλό», είναι διότι ο ιδιοκτήτης του διαμερίσματος είναι συγγενής τους. Στα 1400 ευρώ του ενοικίου προστίθεται τα υπόλοιπα μηνιαία έξοδα μιας οικογένειας με δύο μικρά παιδιά, όπως σίτιση, σχολικά έξοδα (καθημερινό φαγητό στο σχολείο, εκδρομές, θέατρο και λοιπές δραστηριότητες), ρεύμα, νερό, ίντερνετ, χόμπι των παιδιών.
«Κάθε μέρα μετράμε το κάθε τι, ακόμα και στο φαγητό επιλέγουμε τα πιο φθηνά προϊόντα για να σιγουρευτούμε ότι θα τα βγάλουμε πέρα. Δεν τα βγάζουμε πέρα όμως, καθώς πριν το τέλος του μήνα αναγκαζόμαστε να δανειζόμαστε είτε από φίλους είτε από τις οικογένειες μας», λέει ο Χρίστος στον «Π». Μάλιστα, σε περιόδους εορτών, για να ανταπεξέλθουν στα έξοδα, λαμβάνουν κουπόνια από φιλανθρωπικές οργανώσεις που στηρίζουν οικογένειες οι οποίες αντιμετωπίζουν οικονομικές δυσκολίες.
Όσο για ψυχαγωγία και διασκέδαση, ο Χρίστος γελάει και σημειώνει ότι «αναγκαστικά τα μωρά τα πηγαίνουμε σε κάποια δημόσια πάρκα, παίρνουμε μαζί μας τα φαγητά και τα ποτά μας διότι δεν έχουμε την οικονομική ευχέρεια να αγοράζουμε από τα διάφορα καταστήματα. Από την άλλη όμως, κάποια στιγμή τα παιδιά θέλουν να ξεδώσουν και δεν μπορούμε να τα κρατάμε στερημένα»
Μεταφέρει την ίδια ώρα και ένα παράπονο, λέγοντας ότι «την ώρα όλοι πιπιλούν την καραμέλα της υπογεννητικότητας, εμείς ακούμε διάφορα, μέχρι και γιατί κάναμε δύο παιδιά αφού είμαστε φτωχοί ή αφού δεν τα βγάζουμε πέρα εύκολα». Εκτός Λεμεσού για πιο φθηνά ενοίκια δεν μπορούν να πάνε διότι χρειάζονται τους γονείς τους οι οποίοι τους βοηθούν με τα παιδιά.
