***«Όλοι θέλουν να είναι διάδοχοι του. Ο μηχανισμός των συντηρητικών με κύριο μοχλό τους Αμερικανούς(ΗΠΑ), έχουν αρχίσει τα σχετικά διαπλεκόμενα παιχνίδια»
***«Το πρώτο ταξίδι του νέου Πάπα θα πρέπει να γίνει στη Νίκαια της Βιθυνίας [..] Και έτσι θα γίνει, μου το είπε και ο Οικουμενικός Πατριάρχης αμέσως μετά την κηδεία του μακαριστού Φραγκίσκου»
***«Για πρώτη φορά στην Ιστορία του Βατικανού, δύο Πάπες, Βενέδικτος και Φραγκίσκος, επισκέφτηκαν σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα το ίδιο κράτος, την Κύπρο»
***«Δεν είναι τυχαίο ότι ο Φραγκίσκος επέπληξε τον πατριάρχη Κύριλλο, γιατί τάχθηκε υπέρ του Πούτιν, υπογραμμίζοντας ότι η κληρικοί δεν πρέπει να είναι τα παππαδάκια της πολιτικής εξουσίας»
***«Η Εκκλησία, έλεγε ο Φραγκίσκος, πρέπει να απευθύνεται στον κόσμο και τα προβλήματά του, να είναι η σύνθεση της διαφορετικότητας. Και επέκρινε τούς εξ επαγγέλματος Θεολόγους για πνευματική εσωστρέφεια»
Την ερχόμενη Τετάρτη, 7 Μαΐου 2025, αρχίζει η διαδικασία εκλογής του νέου Πάπα, του θρησκευτικού ηγέτη για 1,4 δισεκατομμύρια καθολικούς σε όλο τον κόσμο. Ο 88 ετών Πάπας Φραγκίσκος απεβίωσε τη Δευτέρα του Πάσχα, 21 Απριλίου 2025, και η κηδεία του τελέστηκε πέντε ημέρες μετά, το Σάββατο 26 Απριλίου. Ο αναλυτής σχέσεων Βατικανού – Οικουμενικού Πατριαρχείου, Νίκος Τζωίτης, μιλά στον «Πολίτη» για τον Πάπα που έφυγε, καθώς και γι' αυτόν που έρχεται. Ο κ. Τζωίτης γνώριζε τον Πάπα Φραγκίσκο, ήταν μάλιστα στη συνοδεία του όταν αυτός επισκέφθηκε την Κύπρο και την Ελλάδα (Αθήνα, Λέσβος/Κέντρο Υποδοχής Προσφύγων) αρχές του Δεκέμβρη του 2021.
Λεζάντα φωτογραφίας: Ο Νίκος Τζωίτης σημειώνει τη μεγάλη αύξηση του αριθμού των καρδιναλίων από την Ασία, γιατί ο Πάπας Φραγκίσκος θεωρούσε ότι το μέλλον της Εκκλησίας είναι αυτή η ήπειρος, η Ασία.
Η μάχη των μαχών
Με ποια κριτήρια θα εκλεγεί ο νέος Πάπας;
Όσον αφορά τα κριτήρια για τον διάδοχο του Φραγκίσκου, ο πήχης είναι πολύ ψηλά. Ο μακαριστός μητροπολίτης Περγάμου, Ιωάννης Ζηζιούλας, μου είχε πει ότι μετά τον Φραγκίσκο, η Καθολική Εκκλησία δεν θα είναι η ίδια. Σημαντικό γεγονός του προσεχούς Κονκλαβίου, που θα αρχίσει 7 Μαΐου, είναι ότι για πρώτη φορά θα υπάρχει ένα πολύ ευρύ φάσμα εθνικοτήτων. Ο Φραγκίσκος μερίμνησε και έτσι, για πρώτη φορά, θα υπάρχουν καρδινάλιοι από όλο τον κόσμο. Π.χ. η Μογγολία με 1.000 σχεδόν πιστούς θα την εκπροσωπήσει καρδινάλιος στο Κονκλάβιο, ηλικίας 48 χρόνων. Το σύνολο των καρδιναλίων που θα συμμετάσχουν θα είναι 133, εκ των οποίων 108 τους έχει εκλέξει ο Πάπας Φραγκίσκος και τους υπόλοιπους οι προκάτοχοί του. Ένας αριθμός αρκετά μεγάλος. Η Ευρώπη έχει τη μερίδα του λέοντος, θα εκπροσωπηθεί από 53 καρδινάλιους, 37 οι Αμερικανοί (16 από ΒΑ, 4 από Κεντρική Αμερική, 17 ΝΑ), 23 από την Ασία, 18 από Αφρική και 4 από Ωκεανία. Σημειώνεται η μεγάλη αύξηση τού αριθμού των καρδιναλίων από την Ασία, γιατί ο Φραγκίσκος θεωρούσε ότι το μέλλον της Εκκλησίας είναι αυτή η ήπειρος, η Ασία. Με άλλα λόγια, ο κόσμος, η Εκκλησία του Κυρίου, δεν είναι μόνον ο λεγόμενος δυτικός κόσμος. Η μάχη θα γίνει μεταξύ των συντηρητικών που είναι αρκετά συμπαγείς και των διαφόρων ρευμάτων που προέρχονται από την ομάδα του Φραγκίσκου. Εκεί είναι συνεπώς το μεγάλο πρόβλημα. Η πλειοψηφία προέρχεται από τους εκλεγμένους καρδινάλιους του Φραγκίσκου, καθότι στο σύνολο των 133 που θα είναι παρόντες στο Κονκλάβιο, οι 108 είναι επιλογή του μακαριστού Φραγκίσκου. Άρα, το πρόβλημα είναι ο μεταξύ τους συντονισμός. Όλοι θέλουν να είναι διάδοχοί του. Ο μηχανισμός των συντηρητικών, με κύριο μοχλό τους Αμερικανούς(ΗΠΑ), έχουν αρχίσει τα σχετικά διαπλεκόμενα παιχνίδια. Κύριοι υποψήφιοι είναι οι: Erdo, Parolin, Pizzaballa, Zuppi, Tagle, Besungu, Turcson, Grec, Aveline, Prevost. Ένας Ουγγαρέζος, τρεις Ιταλοί, ένας Φιλιππινέζος, δυο Αφρικανοί, ένας Μαλτέζος, ένας Γάλλος και ένας εκ των ΗΠΑ. Προσωπικά θεωρώ ότι μετά την «καταιγίδα» Φραγκίσκου χρειάζεται μία περίοδος νηνεμίας. Ένα πρόσωπο που θα συνεχίσει στον δρόμο που χάραξε ο Φραγκίσκος, χωρίς κραδασμούς, γιατί το θέλει ο κόσμος και ιδιαίτερα οι νέες γενιές. Το 1978, μετά τον θάνατο του Ιωάννη Παύλου Α’, ο λεγόμενος Πάπας των 33 ημερών, ο τότε καρδινάλιος των Παρισίων, είπε ότι αυτός θα ήταν και ο τελευταίος Ιταλός Πάπας. Οψόμεθα.
Ποιμένας, και όχι δεσπότης
Ποια τα πιο σημαντικά από την εποχή του Πάπα Φραγκίσκου;
Το πιο σημαντικό γεγονός του Φραγκίσκου κατά τη δωδεκαετή του θητεία στο παπικό αξίωμα είναι ότι υπήρξε προπάντων ποιμένας. Δηλαδή, τόνισε την αξία και τη σημασία της ποιμαντικής στο ρόλο της Εκκλησίας. Ήταν ένας ποιμένας και όχι ένας δεσπότης - κάτι που το εφάρμοσε και στην καθημερινή πράξη και από την αρχή. Και αυτό φάνηκε από την πρώτη ημέρα της εκλογής του, όταν εμφανίστηκε από το κεντρικό μπαλκόνι της Βασιλικής του Αγίου Πέτρου ενδεδυμένος με το λευκό ράσο του Πάπα, χωρίς τα μεγαλοπρεπή άμφια. Και διατηρώντας κάτω από το λευκό ράσο την κλασική μαύρη ενδυμασία του κληρικού, όπως και τα απλά παπούτσια, χωρίς να φορέσει τα κόκκινα παπικά ως είθισται. Η δε πρώτη του δήλωση ήταν «Είμαι ο επίσκοπος της Ρώμης και σας παρακαλώ προσευχηθείτε για μένα». Και δεν είναι τυχαίο. Λίγες ημέρες πριν το θάνατό του, καίτοι ασθενής, εμφανίστηκε στη Βασιλική του Αγίου Πέτρου πάνω σ’ ένα καροτσάκι, τυλιγμένος σ’ έναν παραδοσιακό λατινοαμερικάνικο μανδύα και με το μαύρο παντελόνι του. Έτσι ήθελε να εκφράσει την αγάπη του προς το ποίμνιό του. Αλλά και τη Μεγάλη Πέμπτη, όταν επισκέφτηκε τις φυλακές της Ρώμης, δήλωσε ότι εδώ μέσα πρέπει να ήμουνα εγώ και πολλοί άλλοι που είναι ελεύθεροι και όχι μόνον εσείς.
Από πού αντλούσε τις απόψεις του περί Εκκλησίας στο σύγχρονο κόσμο;
Οι αξίες είναι σημαντικές, έλεγε ο Φραγκίσκος, αλλά δεν πρέπει η Εκκλησία και δεν μπορεί να είναι μόνον αυτό. Πρέπει να είναι και πρωτοποριακή, πρέπει να στραφεί προς τους ανθρώπους, προς τους λαούς, και πρέπει να είναι και κάτι το άλλο. Η Εκκλησία πρέπει να απευθύνεται στον κόσμο και τα προβλήματά του, και να είναι η σύνθεση της διαφορετικότητας. Πρέπει να βοηθήσει τον άνθρωπο να ξεπεράσει τα προσωπικά του όρια. Επέκρινε τους εξ επαγγέλματος θεολόγους για πνευματική εσωστρέφεια. Συχνά έκανε αναφορά στον μακαριστό μητροπολίτη Περγάμου, Ιωάννη Ζηζιούλα, τον οποίο θεωρούσε τον πιο σημαντικό θεολόγο και φιλόσοφο του 20ού και 21ου αιώνα, και πηγή έμπνευσης – τόνιζε ότι ο Θεός, τις μοναδικές έννοιες που δεν καταλαβαίνει είναι εκείνες της φυλής και του έθνους, και ότι ο άνθρωπος δεν πρέπει να είναι αιχμάλωτος της ιστορίας του. Και έλεγε ότι η ιστορία πρέπει να ακολουθεί τον άνθρωπο προς τα έσχατα και όχι να του τα επιβάλλει. Το θέμα είναι ότι μία Εκκλησία όπως αυτή, που απευθύνεται κυριολεκτικά σε ανθρώπους που ζουν σε πολύ διαφορετικές εποχές και συνθήκες, δυσκολεύεται πολύ, υπενθύμιζε ο Φραγκίσκος, να έχει μία μοναδική αποστολή και, ως εκ τούτου, ο Πάπας μένει στη μέση του δρόμου, για να το πούμε με απλά λόγια. Γι' αυτό και βασικός του σκοπός ήταν, κατά τη γνώμη πολλών, να απαγκιστρώσει την Εκκλησία της Ρώμης από τον λεγόμενο δυτικό κόσμο - συνέχεια του Ψυχρού Πολέμου, και του οποίου κύριος εκφραστής υπήρξε ο Πάπας Ιωάννης Παύλος Β’ και εν μέρει, αρχικά, ο Βενέδικτος 16ος, του οποίου όμως η παραίτηση υπήρξε η αφορμή της εκλογής του Φραγκίσκου. Με την παραίτησή του ο Βενέδικτος ήθελε να τονίσει ότι η Εκκλησία πρέπει να αλλάξει πορεία, αλλά επειδή δεν είχε τις δυνάμεις για τη ρήξη και την χάραξη του νέου δρόμου, άφησε αυτή την κληρονομιά στον διάδοχό του. Στον Φραγκίσκο, εξάλλου, ήταν αδιανόητο το γιατί η Εκκλησία της Ρώμης τάχθηκε στο πλευρό στης Δύσης και των ΗΠΑ, και κατά συνέπειαν ήταν μόνον δυτικόστροφη.
Αυτοκρατορίες και άνθρωποι
Λεζάντα φωτογραφίας: Ο μακαριστός Πάπας Φραγκίσκος και ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος. Από αριστερά, Νίκος Τζωίτης και Αριστείδης Βικέτος. [Mάιος 2014, Βατικανό/ξενώνας Αγίας Μάρθας]
Δεν υπάρχουν καλές και καλές αυτοκρατορίες;
Όχι, κατά τον Φραγκίσκο, ο οποίος υπογράμμιζε ότι όλες είναι ίδιες, όπως εκείνη των ΗΠΑ, της Ρωσίας, της Κίνας, του Ιράν, της Τουρκίας κ.λπ. Με άλλα λόγια, δεν υπάρχουν καλές ή κακές αυτοκρατορίες, υπάρχουν μόνον οι άνθρωποι που είναι όλα πρόσωπα του Θεού. Κατά συνέπειαν, η Εκκλησία πρέπει να αγκαλιάζει όλους, χωρίς διάκριση. Ο Κύριος είναι μακροθυμία και θυσία για τον πλησίον. Περίφημη και η φράση του, «ποιος είμαι εγώ που θα καταδικάσω έναν ομοφυλόφιλο;» Επίσης, δεν είναι τυχαίο ότι ο Φραγκίσκος επέπληξε τον Πατριάρχη Κύριλλο, γιατί τάχθηκε υπέρ του Πούτιν, υπογραμμίζοντας ότι οι κληρικοί δεν πρέπει να είναι τα παππαδάκια της πολιτικής εξουσίας. Εξάλλου θύμιζε και στους Αμερικανούς, τον μη υπεύθυνο ρόλο τους στη διαχείριση της αυτοκρατορικής τους εξουσίας ανά τον κόσμο. Κατά δε το ξέσπασμα της ουκρανικής κρίσης, αναφερόταν στο γεγονός ότι ένας πολύ σημαντικός και σοφός Αμερικανός, τον ρωτούσε με νόημα: «Όταν ο σκύλος γαυγίζει έξω από την πόρτα σου, πώς θα αντιδράσεις;»
Για τη Γάζα;
Στην τελευταία του ομιλία την ημέρα του Πάσχα, η σκέψη του Πάπα ήταν στη Γάζα, όπου η φοβερή σύγκρουση συνεχίζει να προκαλεί θάνατο και καταστροφή, και να δημιουργεί μια δραματική και άθλια ανθρωπιστική κατάσταση. Καλώ τους εμπόλεμους, τόνισε, να καταθέσουν τα όπλα, δεν υπάρχει ειρήνη χωρίς πραγματικό αφοπλισμό. Ο Φραγκίσκος δεχόταν επιθέσεις απ’ όλα τα ρεύματα και τάσεις της Καθολικής Εκκλησίας, γιατί, όπως λέγεται, στην προσπάθειά του να κρατήσει τις σχετικές ισορροπίες, έδινε υποσχέσεις χωρίς αντίκρισμα, όπως σχολιαζόταν σε ορισμένες πτέρυγες της Δυτικής Ευρώπης, της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής. Στις δε Ηνωμένες Πολιτείες, κάποιοι τον χαρακτήρισαν αντίχριστο, και ότι δεν είχε καμία σχέση με την Καθολική Εκκλησία και παράδοση. Αλλά και ο ίδιος αναφερόταν στην καταστροφή που προκάλεσαν οι αμερικανικές σέκτες στη Λατινική Αμερική, και όχι μόνον, καθότι έκαναν προσηλυτισμό και όχι ιεραποστολή, με το Ευαγγέλιο, βέβαια, υποκριτικά στο χέρι, αλλά και με τη δύναμη του χρήματος. Ενστερνίστηκε τον περίφημο διάλογο μεταξύ του προκατόχου του Βενέδικτου και του Χάμπερμας, στον οποίον υπογραμμιζόταν ότι η αγορά και η περί αυτής διοικητική εξουσία εκτοπίζουν από ολοένα και περισσότερους τομείς της ζωής την κοινωνική αλληλεγγύη, τον συντονισμό των δράσεων με βάση αξίες, ακόμα και κανόνες και τη χρήση της γλώσσας που πρέπει να αποσκοπεί στη συνύπαρξη. Ήταν ένας αυθεντικός Ιησουίτης, μοναχικός καβαλάρης, Δον Κιχώτης, στην προσπάθειά του να επαναφέρει την Εκκλησία της Ρώμης, ως εκκλησιαστική εμπειρία δηλαδή βίωμα συνύπαρξης. Το γεγονός της επιστροφής της Συνοδικότητας στην Εκκλησία της Ρώμης, επιβεβαιώνει το όραμά του για έναν ρόλο του Πάπα ως επίσκοπος Ρώμης, ως ποιμένας.
Συμβολική πράξη
Γιατί ο Πάπας Φραγκίσκος δεν επέλεξε να ταφεί στο Βατικανό, αλλά στη Ρώμη, στη Σάντα Μαρία Ματζιόρε;
Η Βασιλική του Αγίου Πέτρου ταυτίζεται με την εκκοσμικευμένη εξουσία του Βατικανού. Ήταν, λοιπόν, μία επιλογή, μία πράξη πολύ συμβολική η ταφή του στον κατ’ εξοχήν Ναό της Θεοτόκου στη Ρώμη, σύμβολο της ενανθρωπίσεως του Θεού μέσω μιας γυναίκας, την Άγια των Αγίων. Και ήθελε να δείξει ότι γυναίκα και άνδρας, για τον Απόλυτο Κύριο, είναι το ίδιο. Δεν είναι τυχαίο ότι η τελευταία πράξη που υπέγραψε πριν εισαχθεί στο νοσοκομείο, ήταν ο διορισμός μιας μοναχής στη θέση του διοικητή του Κράτους του Βατικανού. Η Santa Maria Μaggiore ξεκίνησε να κτίζεται περί το 422 μ.Χ. από τους ελληνίζοντες Ρωμαίους και είναι συνυφασμένη με τις Οικουμενικές Συνόδους της Νίκαιας και της Εφέσου. Η εικόνα της Πανάγιας λέγεται ότι είναι έργο του ευαγγελιστή Λουκά. Ο δε Φραγκίσκος, πριν και μετά από κάθε ταξίδι του, ή εισαγωγή ή έξοδο από νοσοκομείο, πήγαινε για προσκύνημα στην εικόνας της Παναγίας.
Κύπρος και Πάπας Φραγκίσκος
Αναφορικά με την επίσκεψή του στην Κύπρο το 2021, όπως λέει ο Νίκος Τζωίτης, ο Πάπας Φραγκίσκος τόνισε κατά τη διάρκεια της πτήσης από τη Ρώμη στο νησί, ότι «η Κύπρος υπήρξε και παραμένει ιστορικά η γέφυρα της χριστιανικής σκέψης και όχι μόνον, μεταξύ Ευρώπης και Ανατολής». Ενθυμούμαι, συνέχισε, «το πόση έμφαση έδωσε κατά την ομιλία του, στο Προεδρικό Μέγαρο, συνδέοντας την αξία και τη σημασία των Μακαρισμών του Κυρίου μας, στη δε ομιλία του στον Καθεδρικό Καό των καθολικών στον Άγιο Μάρωνα υπογράμμισε, απευθυνόμενος προς τους καθολικούς, ότι βασική και σημαντική ευθύνη για τη σημερινή κατάσταση της Μεγαλονήσου έχουμε και εμείς οι καθολικοί, που επιτρέψαμε ώστε αυτή η σημαντική γέφυρα της Ευρώπης με την Ανατολή να βρίσκεται σε αυτήν την κατάσταση». Η Κύπρος, επεσήμανε ο κ. Τζωίτης, έχει γίνει πλέον το προπύργιο της ανθρωπιστικής βοηθείας, που μέσω οργανώσεων του Βατικανού διακινείται προς τον ταλαιπωρημένο λαό της Μέσης Ανατολής. Είπε, ακόμα, ότι προκάλεσε «τρομερή εντύπωση η επίσκεψη του Πάπα στις φυλακές της Κύπρου και η συνάντησή του με την τότε διευθύντρια των Κεντρικών Φυλακών, Άννα Αριστοτέλους, και η παραλαβή 10 φυλακισμένων και 40 μεταναστών. Για πρώτη φορά στην Ιστορία του Βατικανού, δύο Πάπες, Βενέδικτος και Φραγκίσκος, επισκέφτηκαν σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα το ίδιο κράτος, την Κύπρο. Μία πρωτοβουλία που οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στον πρέσβη, Γεώργιο Πουλίδη, πρύτανη του διπλωματικού σώματος στο Βατικανό, έναν Δον Κιχώτη του δ.σ. και προσωπικό φίλο του Φραγκίσκου και του Pietro Parolin, καθώς και σημείο αναφοράς όλων». «Θυμάμαι», συμπλήρωσε ο Νίκος Τζωίτης, «ότι όταν ο Στάλιν ειρωνευόταν το Βατικανό για το πόσο στρατό έχει, του απάντησε ένας γνωστός ιστορικός ότι μπορεί να μην έχει στρατό το Βατικανό, αλλά με τις δραστηριότητές του καθορίζει τη διαμόρφωση σχέσεων και σκέψεων πολύ καλύτερα από κάθε διεθνή οργανισμό. Δυστυχώς, στις χώρες μας αυτό θέλουν να το αγνοούν».
Γνωριμία με Πάπα
Εσείς που τον γνωρίζατε, ήταν ίδιος με την εικόνα που παρακολουθούσε όλος ο πλανήτης;
Τον Πάπα Φραγκίσκο τον γνώρισα χάρις στους προσωπικούς του φίλους και φίλων μου, τους Gianni Valente και Stefania Falasca. Δύο εξέχοντες δημοσιογράφους, σημείο αναφοράς του Φραγκίσκου στη Ρώμη. Εξαιτίας αυτών των δύο φίλων είχε γίνει γνωστός στους δημοσιογραφικούς κύκλους της Ρώμης, όταν ακόμη ήταν καρδινάλιος του Μπουένος Άιρες. Όταν τον Μάρτιο του 2013, μετά την ενθρόνιση συναντηθήκαμε κάποια στιγμή στην τραπεζαρία, μετά το επίσημο γεύμα, μου ήρθε αυθόρμητα μία ερώτηση και του την απηύθυνα: «Άγιε Πατέρα, του είπα, μια πρωτοβουλία μεταξύ των δύο Εκκλησιών για την επίσπευση της ενότητας; Γιατί μόνον μία Εκκλησία ενωμένη μπορεί να αντισταθεί στην αλαζονεία του σύγχρονου κόσμου». Μου απάντησε ψιθυριστά ότι όλα θα γίνουν σιγά - σιγά. «Γιατί, μη νομίζεις ότι και εδώ μέσα είναι όλοι έτοιμοι να δεχθούν τις αλλαγές», μου είπε. Αλλά και σε μία συνάντηση που είχα με τον καρδινάλιο Walter Kasper, συμπρόεδρο του διαλόγου μεταξύ καθολικών και ορθοδόξων, του έκανα την ερώτηση αναφορικά με ποια είναι η διαφορά μεταξύ Βενέδικτου και Φραγκίσκου. Μου απάντησε χαρακτηριστικά ότι ο Βενέδικτος ήταν μέγας θεολόγος αλλά γνώριζε λίγα περί Εκκλησιας, ενώ ο Φραγκίσκος γνωρίζει θεολογία, αλλά σίγουρα γνωρίζει πολύ καλά την αξία και τη σημασία της Εκκλησίας. Από τότε κατάλαβα το βάρος που θα έδινε στην ποιμαντική του διακονία ο Φραγκίσκος.
Σχέσεις Οικουμενικού Πατριαρχείου - Βατικανού
Ερωτηθείς κατά πόσον «θα συνεχιστεί ο διάλογος Οικουμενικού Πατριαρχείου - Βατικανού ανεξαρτήτως ποιος θα είναι ο νέος Πάπας», ο Νίκος Τζωΐτης απάντησε πως οι σχέσεις διαλόγου των δύο Εκκλησιών, ιδιαίτερα κατά την περίοδο τού Φραγκίσκου, έχουν εξελιχθεί σε μια ειλικρινή πραγματική σχέση αδελφών Εκκλησιών. «Στη συνάντηση τού Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου με τον Φραγκίσκο, στα Ιεροσόλυμα, το 2014, για να εορτάσουν από κοινού τα 50 χρόνια του εναγκαλισμού Αθηναγόρα και Παύλου 6ου, που ως γνωστόν ήρθησαν τα αναθέματα του 1054, ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος πρότεινε στον Πάπα Φραγκίσκο να συνεορτάσουν το 2025 στη Νίκαια της Βιθυνίας, τους 17 αιώνες από την πρώτη Οικουμενική Σύνοδο, που καθόρισε και το δόγμα του Πιστεύω μας. Σημειώνω ότι ήταν η πρώτη Οικουμενική Σύνοδος τής καθ’ όλης Χριστιανοσύνης. Ήταν ένα μήνυμα - πρόσκληση ενότητας, με σλόγκαν να ξαναβρεθούμε όλοι οι χριστιανοί στη Νίκαια, για να ξαναρχίσουμε, όλοι ενωμένοι με εργαλείο την αποκατάσταση τής πλήρους Συνοδικότητας στον χώρο της Εκκλησίας - Εκκλησία που εκφράζει το Σώμα του Κυρίου μας», συμπλήρωσε, υπενθυμίζοντας ταυτόχρονα ότι υπήρξε άμεση η ανταπόκριση του Πάπα Φραγκίσκου, ο οποίος τόνισε το πόσο σημαντική ιδέα ήταν αυτή. «Και χαμογελώντας είπε: «Ποιος ξέρει εάν ακόμη θα ζούμε έως τότε;» Και αμέσως μετά επεσήμανε πως αυτή θα είναι η πνευματική μας παρακαταθήκη στους διάδοχους μας. Ήταν μεγάλη η επιθυμία του να παραστεί στους εορτασμούς της Νίκαιας τον Μάιο και παρακάλεσε τον Πατριάρχη να αναβάλει την ημερομηνία ώστε να αποκατασταθεί πλήρως η υγεία του. Παράκληση, βέβαια, που έγινε αποδεκτή από τον Πατριάρχη. Περιττεύει δε να πω το πόσο θετικής ανταπόκρισης απολαμβάνει και σε όλα τα καθολικά και μη Μέσα Επικοινωνίας η συνάντηση της Νίκαιας. Όλοι οι περί του Βατικανού άνθρωποι, οποιασδήποτε προελεύσεως, εξέφρασαν την άποψη ότι το πρώτο ταξίδι του νέου Πάπα θα πρέπει γίνει στη Νίκαια της Βιθυνίας. Αυτό δείχνει και τη σημασία του διαλόγου μεταξύ Κωνσταντινουπόλεως και Ρώμης. Και έτσι θα γίνει, μου το είπε και ο Οικουμενικός Πατριάρχης αμέσως μετά την κηδεία του μακαριστού Φραγκίσκου, όπου και παρευρέθηκε», πρόσθεσε ο κ. Τζωίτης, κάνοντας αναφορά και σε δύο άλλα μεγάλα γεγονότα: «Το πρώτο, στις 29/06/2020, εν μέσω Covid, ο Φραγκίσκος στο καθιερωμένο μήνυμα της θρονικής εορτής της Εκκλησίας της Ρώμης (Πέτρου και Παύλου), είπε κάτι το καταπληκτικό. Ότι αρχηγός και πέτρα της Εκκλησίας είναι μόνον ο Ιησούς Χριστός, αλλά και όποιος τον μιμείται: ο Πέτρος, ο Ανδρέας, ο Ιωάννης, ο Φίλιππος, ο Βαρνάβας κ.λπ., εσείς και εγώ γινόμαστε όλοι πέτρα της Εκκλησίας. Δυο χρόνια αργότερα, ο Πάπας Φραγκίσκος, για πρώτη φορά δώρισε λείψανο τού Αγίου Πέτρου στο Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης, καθότι ποτέ η Καθολική Εκκλησία δεν δώρισε σε άλλη Εκκλησία. Ένα γεγονός που δείχνει τη σημασία και την αξία των σχέσεων μεταξύ των δύο Εκκλησιών. Δείγμα ότι χωρίς μία ενωμένη Εκκλησία, ο κόσμος δεν θα μπορέσει να βάλει φραγή στην αλαζονεία των ανθρώπων.
