Τα πρώτα δείγματα της κοινωνικής αντίδρασης μετά τη μεγάλη καταστροφή της ορεινής Λεμεσού μπορεί να ενσωματώνουν μια άναρχη γραμμή πλεύσης αλλά αναδεικνύουν αυτό το οποίο διαφαίνεται διά γυμνού οφθαλμού και το οποίο ανακυκλώνεται μέσα από τις στάχτες των 120 τετραγωνικών χιλιομέτρων, στη μεγαλύτερη πυρκαγιά των τελευταίων δεκαετιών. Οι αντιδράσεις του κοινωνικού συνόλου είναι καταιγιστικές, σκληρές, σχεδόν μονοδιάστατες και κυρίως αντανακλαστικές, οι οποίες συμβαδίζουν με το εύρος της καταστροφής και της αίσθησης της πλήρους ανικανότητας της Εκτελεστικής Εξουσίας να ελέγξει, να διορθώσει και να αλλάξει τη λειτουργία του κράτους. Οι αντιδράσεις δεν εκφράζουν απλώς την απαισιοδοξία και την έλλειψη προοπτικής για την εύρυθμη λειτουργία ή και την καλύτερη αντιμετώπιση της τελευταίας τραγωδίας αλλά την επιβεβαίωση ότι η παρούσα Εκτελεστική Εξουσία είναι εκ των πραγμάτων επικίνδυνη αλλά και ανίκανη.
Η αντίδραση της κοινωνίας είναι καταιγιστική. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο κύριος πρωταγωνιστής ως Αρχηγός στη διακυβέρνηση του τόπου, λειτουργεί στην παρούσα φάση διά αντιπροσώπων αλλά και με τον γνωστό τρόπο με τον οποίο έμαθε να ελίσσεται: Με επικοινωνιακούς όρους, ακόμη και στις συνθήκες καταστροφής που έχουν δημιουργηθεί στη δική του προεδρική βάρια.
Κυβερνητική ανυπαρξία
Πέραν της αιχμαλωσίας σε ένα ατέρμονο επικοινωνιακό παιγνίδι το οποίο ο Νίκος Χριστοδουλίδης συνεχίζει εν μέσω της καταστροφής, το μόνο που κάνει είναι να παρακολουθεί τους άμεσους πολιτικούς υπεύθυνους υπουργούς και συνεργάτες τους να ενισχύουν την εικόνα της όποιας κυβερνητικής ανυπαρξίας.
Στον παρόντα χρόνο οι πολιτικές επιλογές του Νίκου Χριστοδουλίδη δεν είναι πολλές. Αν διαθέτει ακόμη το αίσθημα της πολιτικής του επιβίωσης, θα πρέπει επειγόντως να ζητήσει από ορισμένους συνεργάτες να θέσουν τις παραιτήσεις τους. Από τους αμέσως υπεύθυνους, υπουργούς, Δικαιοσύνης, Μάριο Χαρτσιώτη, Γεωργίας, Μαρία Παναγιώτου, Εσωτερικών, Κωνσταντίνο Ιωάννου, αλλά και από τον κυβερνητικό εκπρόσωπο, Κωνσταντίνο Λετυμπιώτη, ο οποίος με τη στάση του επιδείνωσε το αίσθημα της απαξίωσης της κοινής γνώμης απέναντι στην Προεδρία.
Αναγκαίο βήμα
Οι παραιτήσεις πολιτικών προσώπων εξαιτίας πασιφανών κυβερνητικών αστοχιών και που αφορούν άμεσα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας δεν είναι ούτε ηρωικές ούτε υπερβατικές. Είναι απλώς μια φυσιολογική εξέλιξη, αν τα πολιτικά πρόσωπα έχουν προσλαμβάνουσες παραστάσεις σε σχέση με την αποτυχία ενάσκησης των συγκεκριμένων καθηκόντων που τους ανατέθηκαν. Στο επίπεδο της τραγωδίας που βιώνει η κοινωνία, εκ των πραγμάτων, οι αμέσως αναμεμειγμένοι υπουργοί δεν πρέπει να έχουν θέση στη διακυβέρνηση του τόπου.
Αυτή η εξέλιξη θα έπρεπε ήδη να είχε πραγματοποιηθεί. Είναι το πρώτο βήμα ανάληψης των κυβερνητικών ευθυνών μετά από μια τέτοια τραγωδία και καταστροφή. Αντί αυτού είδαμε τους αμέσως πολιτικούς υπεύθυνους να κουνούν το δάκτυλο στην κοινή γνώμη και να επιχειρούν με θράσος απροσμέτρητο να δικαιολογηθούν είτε με άστοχες και προκλητικές δηλώσεις όπως έκανε ο υπουργός Δικαιοσύνης είτε να ενδιατρίβουν σε επιστημονικές ενατενίσεις, όπως εμφανίστηκε η υπουργός Γεωργίας, μια τραγική προεδρική επιλογή, είτε να επιδίδονται σε αλλοίωση των γεγονότων και την υποτίμηση της κοινής νοημοσύνης, όπως παρουσιάστηκε να κάνει ο κυβερνητικός εκπρόσωπος.
Η τραγωδία στην ορεινή Λεμεσό, οι θάνατοι, η απώλεια του βιος χιλιάδων ανθρώπων, η απόλυτη περιβαλλοντική καταστροφή δεν είναι γεγονότα τα οποία μπορεί να προσπεράσει η κοινωνία και κυρίως οι άνθρωποι που βιώνουν αμέσως ή και εμμέσως τις συνέπειες της καταστροφής.
Το βάρος αυτής της κατάστασης πραγμάτων θα το φέρει αναμφιβόλως ο επικεφαλής του κράτους. Ο οποίος ανέλαβε την εξουσία δημιουργώντας προσδοκίες μιας διαφορετικής διακυβέρνησης με φιλοδοξίες για την εμπέδωση εκσυγχρονιστικών τάσεων ενάσκησης της Εκτελεστικής Εξουσίας αλλά να κινδυνεύει να τη μετατρέψει σε αντανάκλαση των δικών του εγγενών αδυναμιών να κυβερνήσει.
Η ακυβερνησία
Τα σημάδια ακυβερνησίας της Εκτελεστικής Εξουσίας δεν σχηματοποιήθηκαν σήμερα με την καταστροφή η οποία έχει επιτελεστεί στην ορεινή Λεμεσό. Στοιχεία ακυβερνησίας συνοδεύουν αυτή την κυβέρνηση από την πρώτη στιγμή της δημιουργίας της. Τα πράγματα σήμερα είναι απλώς η αρνητική εξέλιξη μιας ασυντόνιστης λειτουργίας του κράτους. Ένα φαινόμενο το οποίο ξεκινά από το Προεδρικό και έχει ως βασικό εμπνευστή τον Νίκο Χριστοδουλίδη και το περιβάλλον του.
Φαινόμενα μη συντονισμού έχουν διατρέξει όλες τις προηγούμενες κυβερνήσεις. Με κόστος για την κοινωνία. Δεν είναι πρωτογενές φαινόμενο. Στην παρούσα διακυβέρνηση ωστόσο, εν μέσω και της αιχμαλωσίας της εικόνας -το σημείο αναφοράς της σημερινής διακυβέρνησης- τα πράγματα κινούνται πλήρως επιδερμικά και άκρως επικίνδυνα.
Ταυτόχρονα μέσα στα δυόμισι χρόνια της διακυβέρνησης είναι πασιφανές ότι δεν έχει πετύχει η απόπειρα συντονισμού του κυβερνητικού μηχανισμού από ένα ανεξάρτητο συντονιστικό Σώμα το οποίο λειτουργεί στο Προεδρικό. Ακόμη και τις καλύτερες εκ των προθέσεων να είχε, αυτός ο σχεδιασμός απογείωσε τον αποσυντονισμό του κυβερνητικού μηχανισμού και προκάλεσε σύγχυση για τα καθήκοντα των διαφόρων υπουργείων, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί και ένα άλλοθι αποφυγής της ευθύνης του καθήκοντος σε μεγάλα ζητήματα που αφορούν την εύρυθμη λειτουργία του κράτους.
Το τίμημα
Η σημερινή τραγική εικόνα που παρουσιάζει η ορεινή Λεμεσός φέρει τη διακυβέρνηση του Νίκου Χριστοδουλίδη κυριολεκτικώς στα τάρταρα. Είναι ένα τίμημα το οποίο ο Πρόεδρος θα πληρώσει έτσι και αλλιώς, έστω και αν προχωρήσει με αποφάσεις στα αυτονόητα. Δεν είναι βέβαιο αν είναι σε θέση να αλλάξει την πορεία της πτώσης του την οποία τη δεδομένη στιγμή καθορίζει ο τρόπος αντίδρασης της κοινής γνώμης απέναντι στη μεγάλη καταστροφή.
Είναι πλέον σε ένα δίλημμα κομβικής σημασίας ο Νίκος Χριστοδουλίδης. Υπό τις διαμορφωθείσες συνθήκες ίσως σταματήσει μια πιθανή θορυβώδη πτώση με ρηξικέλευθες αποφάσεις και αναθεώρηση της ίδιας της κυβερνητικής του πρακτικής. Τίθενται ωστόσο τρία βασικά ερωτήματα:
• Είναι σε θέση να δώσει ενδείξεις ότι μπορεί να αναστρέψει την κοινωνική απογοήτευση που προκαλεί η Προεδρία του, απεγκλωβίζοντας τον εαυτό του από το πλαίσιο που ο ίδιος έχει δημιουργήσει σε σχέση με τον τρόπο που πολιτεύεται;
• Μπορεί να εξοστρακίσει τα διάφορα βαρίδια και αδυναμίες που υπονομεύουν την ίδια την εξουσία του;
• Είναι επιτέλους ο Νίκος Χριστοδουλίδης σε θέση να κυβερνήσει ή θα αφήσει την τύχη της χώρας σε μια μέτρια στην πλειονότητά της ομάδα υπουργών και συνεργατών;
