Για την (κάθε) Άλα

Ξεθύμαναν οι ρατσιστές, οι εθνικιστές και οι φασίστες. Δεν χρειάστηκαν κάτι ιδιαίτερο για να ξεράσουν τα απάνθρωπά τους αισθήματα και συναισθήματα απέναντι στους πρόσφυγες. Αρκέστηκαν σε ένα σχόλιο δημοσιογράφου που αναδημοσίευσε συνέντευξη συναδέλφου της για την Άλα. Το κορίτσι με τη μαντήλα στο Λύκειο Αποστόλου Βαρνάβα.

Η δημοσιογράφος, στον προσωπικό της λογαριασμό στο facebook, διερωτήθηκε «αν θυμόμαστε αυτό το κορίτσι…». Και βρήκε την ευκαιρία ο κάθε ρατσιστής να γράψει ό,τι απωθημένο είχε μέσα του. Για την Άλα και την κάθε Άλα.

Πρώτος και… χειρότερος πρώην βουλευτής (μάλιστα αυτός ο τύπος κοσμούσε τα έδρανα της Βουλής με ψήφους από κάποιους ανάμεσά μας), ο οποίος έγραψε: «Η μαθήτρια με τη μουσουλμανική μαντήλα Alaa Charar σε συνέντευξή της μας την είπε κιόλας: 'Στη Συρία ήμουν ευτυχισμένη, εδώ όχι'. Απάντηση: Μικρή μου κυρία συμφωνούμε! Άμα επιστρέψεις πίσω στη Συρία εκτός από εσένα ευτυχισμένοι θα είμαστε και εμείς».

[rml_read_more]

Δεν είναι ότι εξεπλάγην από το συγκεκριμένο σχόλιο. Ή τον καταιγισμό των άλλων, εμετικών (για μένα) σχολίων που γράφτηκαν στον «τοίχο» της δημοσιογράφου ή στους τοίχους άλλων χρηστών που αναδημοσίευσαν το σχόλιο του Ανδρέα Θεμιστοκλέους. Ντρέπομαι, για λογαριασμό τους, ακόμη και να αναφερθώ στα γραφόμενα που εδώ και μερικές μέρες προκαλούν τον κάθε λογικά σκεπτόμενο άνθρωπο. Το Άνθρωπο (επιτηδευμένα το άλφα με κεφαλαίο) που μπορεί απλώς να σκεφτεί πως αυτό το κορίτσι είναι λογικό να νιώθει πιο ευτυχισμένο στην πατρίδα του. Δεν χρειάζεται κανένας να είναι εξαιρετικά ευαίσθητος, αλληλέγγυος ή φιλεύσπλαχνος για να καταφέρει να μπει στη θέση ενός παιδιού που χρειάστηκε ξενιτευτεί για να γλυτώσει από τις σφαίρες του πολέμου.

Πόσες φορές η Άλα και η κάθε Άλα θα κοιμήθηκαν αγκαλιά με τον φόβο. Πόσες φορές θα ξύπνησε από τον κρότο των πυρομαχικών. Τα μάτια αυτών των παιδιών είδαν τη φρίκη. Είδαν ότι εμείς δεν αντέχουμε ούτε τις εικόνες, που κάνουν τον γύρο του διαδικτύου, να βλέπουμε. Μύριζαν τον θάνατο, έκλαψαν αγαπημένα τους πρόσωπα, ζούσαν μέσα στον τρόμο.

Δυστυχώς, κάποιοι δεν αλλάζουν μυαλά. Είναι ρατσιστές. Επιλέγουν τη ρητορική μίσους για να εκφράσουν τις ξενοφοβικές τους, βαθιά ριζωμένες, πεποιθήσεις.

Οφείλουμε στην Άλα και σε όλα τα παιδιά του πολέμου να τα υπερασπιζόμαστε. Όχι με βαρύγδουπες τοποθετήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Εμπράκτως. Αγκαλιάζοντας αυτούς τους ανθρώπους, βοηθώντας τους να ενσωματωθούν στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Τόσο απλά.