Βγήκαν διάφορα σούργελα τις τελευταίες μέρες να βρίσουν τον αποθανόντα Κώστα Σημίτη. Κυρίως φασιστάκια. Τον κατηγόρησαν για την κρίση στα Ίμια. Για τη ματαίωση της έλευσης των S-300 στην Κύπρο. Ακόμα και η πρωθυπουργική παλλακίδα επί Ανδρέα Παπανδρέου και αργότερα σύζυγός του, Δήμητρα Λιάνη, έβγαλε τη γλώσσα της περίπατο. Αρχικά τη γλώσσα της την είχε για άλλα πράγματα. Μεταξύ άλλων μας μιλούσε για ζώδια και αστρολογικούς χάρτες και τραγουδούσε για χάρη του Ανδρέα Παπανδρέου το άσμα «πήγα σε μάγισσες, σε χαρτορίχτρες». Βεβαίως, η κριτική επί νεκρών και ζωντανών είναι αναγκαία και επιβεβλημένη. Επί νεκρών θα έπρεπε να είναι και πιο νηφάλια. Δυστυχώς δεν ήταν. Οι ακραίοι κόκκινοι του άσκησαν κριτική για τα σκάνδαλα στην οικονομία, οι μαύροι για την κατευναστική του πολιτική στα εθνικά θέματα. Οι κόκκινοι τον κατήγγειλαν για νεοφιλελεύθερο, οι μαύροι για εθνική προδοσία. Ο μέσος πολίτης βέβαια θα θυμάται τον Κώστα Σημίτη ως έναν πολιτικό που έδωσε κάθε ικμάδα του για τον εκσυγχρονισμό της χώρας. Η Κύπρος θα τον θυμάται για την ένταξή της στην ΕΕ. Τέτοιου είδους πολιτικοί στην Ελλάδα πάντως δεν βλέπουν χαΐρι από τις πλειοψηφίες. Τον Καποδίστρια τον σκότωσαν σε ένα σοκάκι του Ναυπλίου. Τον Βενιζέλο τον αφόρισαν οι παπάδες και τον εξόρισαν. Τον Σημίτη τον λοιδόρησαν. Αυτούς τους πολιτικούς τους δικαιώνει μόνο η Ιστορία και όχι οι εν ζωή πλειοψηφούντες μαλακοπίτουρες.
